Γράφει ο Χάρης Χεϊζάνογλου
Μου αρέσει και μια πιο σκληρή αρχιτεκτονική, που μπορεί να μην είναι απαραίτητα ανθρωποκεντρική, να μην έχει στον πυρήνα της την οικονομία, αλλά έχει κάτι άλλο. Διεκδικεί να είναι ηρωική και ριζοσπαστική στη βάση της, χωρίς να αναζητά τρόπο να είναι “ωραία”. Μου αρκεί να είναι ειλικρινής.
Ο Richard Rogers εδώ έκανε κάτι που σήμερα σπάνια βλέπεις. Αποκάλυψε το μηχανισμό με τον οποίο λειτουργεί το ταχυδακτυλουργικό κόλπο του. Δεν νοιάστηκε να κρύψει κάτι, δεν νοιάστηκε να το κάνει πιο “μαλακό” και “ευαίσθητο”, δεν προσπάθησε να το κάνει compact όπως έχουν γίνει όλα. Αντίθετα, σεβάστηκε την ευφυία της μηχανής που γεννά τη στήριξη και την ανέδειξε σε κάτι εμφανές και κυρίαρχο. Δεν σκηνογράφησε τίποτα, κράτησε τη λογική που είχε πάντα, ότι η δομή συμμετέχει κυριαρχικά και διαμορφωτικά στη μορφή. Και αυτό το τελευταίο δεν είναι απλά αρχιτεκτονική άποψη, είναι ιδεολογία.
