Οι πόλεις οι οποίες έχουν μια πυκνότητα, «ζωή» και διαδραστικούς δημόσιους χώρους, ζουν αυτή τη στιγμή φθορά στην εικόνα τους. Οι άνθρωποι μέσα σε αυτές, έρχονταν κοντά μέσω των δραστηριοτήτων τους, δημιουργούσαν συνύπαρξη στο δημόσιο χώρο, τα πάρκα, τις πλατείες, τα εργασιακά δείπνα, τα γεύματα στα διαλείμματα, την άθληση στα γήπεδα, τις συναυλίες, τις εκδηλώσεις, τις παραλίες, τις βιβλιοθήκες. Ξαφνικά βρέθηκαν σε μια βίαιη μοναξιά. Ο κοινωνικός χώρος του αθλητισμού, του πολιτισμού και τις τέχνης, περιπλεκόταν με τους ανθρώπους και ξαφνικά χάνει τη συλλογικότητα του. Όταν υποχωρεί ο δημόσιος χώρος, νεκρολογείται και η πολιτιστική και η οικονομική δραστηριότητα ως τα δυναμικά κέντρα μιας πόλης. Έτσι, σε πυκνές πόλεις, δεν μπόρεσαν οι άνθρωποι να συμμορφωθούν απόλυτα στην κοινωνική αποστασιοποίηση. Ωστόσο δεν μπορούμε να συνδέσουμε τη διασπορά με τα πυκνά αστικά κέντρα.
Παρουσιάζεται με ποταπότητα ως λόγος διασποράς του ιού, η πυκνότητα στις πόλεις, καθώς φαίνεται πως οι δημόσιες συναναστροφές σε αυτές τις πόλεις δεν μπορούν να αποφευχθούν. Μπορεί όμως κάτι τέτοιο να μεταφραστεί τόσο απλοϊκά; Μια τέτοια σκέψη έχει πολλά κενά και δεν πρέπει να περιοριστεί στην αοριστολογία της πυκνότητας. Οι λόγοι είναι ξεκάθαρα οι αστικές συμπεριφορές, οι αστικές λειτουργίες και οι αστικές διαρρυθμίσεις.
Και εδώ είναι που οι πολεοδόμοι πρέπει να πάρουν μαθήματα από την εμπειρία για το μέλλον, στους σχεδιασμούς μιας πόλης.
Λύσεις:
1) Λιγότερα αυτοκίνητα. Ο υπερσυνωστισμός θα μπορούσε να αποφευχθεί, αν ο κόσμος δεν χρησιμοποιούσε τόσο το αυτοκίνητο, καταλήγοντας μαζικά σε σημεία. Καλές πεζοπορικές, ποδηλατικές και άλλες διαδρομές επίσης, θα δημιουργούσαν κίνητρα σωματικής άσκησης κι αποκαθήλωσης από την καθιστική ζωή, άρα και δυνατότερους ανθρώπινους οργανισμούς. Η γειτνίαση αυτοκινητόδρομων μπορεί να δώσει λύση για κάτι τέτοιο.
2) Καλές και φθηνότερες μαζικές μεταφορές. Συχνά δρομολόγια, πιο πολλές διαδρομές και στάσεις, περισσότερα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν θα συνώστιζαν κόσμο στα ίδια και τα ίδια μέσα και στάσεις.
3) Να αναβαθμιστούν περιοχές στις οποίες μένουν ομάδες υποβαθμισμένες. Τέτοιες ομάδες, αφενός συνήθως δεν ζουν σε κατάλληλες δομές και αφετέρου έχουν τη λιγότερη ενημέρωση, πρόσβαση και στήριξη. Πρέπει οι κοινότητες αυτές να μην βιώνουν αποκλεισμούς.
4) Η προσιτή στέγαση επίσης θα πρέπει να γίνει βασική επιδίωξη στους πολεοδομικούς σχεδιασμούς. Κατοικίες που κόσμος δεν στενοκοπείται στους δημόσιους χώρους, στις οποίες έχει περιβαλλοντική υγεία, χωρίς επιμολύνσεις. Καλές στέγες και αξιοπρεπείς, σημαίνει ανθρώπους στα σπίτια τους, άρα λιγότερη σωματική επαφή και διασπορά του ιού.
5) Αναβάθμιση συνοικισμών. Είναι αδιανόητο να μην υλοποιεί η πολεοδομία συντηρημένες στέγες με προσβασιμότητα, ανελκυστήρες, δημόσιους χώρους και βελτιστοποίηση των υγειονομικών συνθηκών σε πολυκατοικίες και σπίτια συνοικισμών, όπου ζουν πολλοί άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, υπερήλικες, χαμηλοσυνταξιούχοι και χαμηλόμισθοι. Τους αποκλείεις από υγιεινές συνθήκες ζωής, ασφάλεια, άμεσες ανάγκες κ.ο.κ.
6) Περισσότεροι αστικοί χώροι συνάθροισης και περισσότεροι αστικοί πυρήνες. Κάτι τέτοιο δεν θα προκαλούσε συνωστισμό κόσμου στα περιορισμένα hot spots των πόλεων.
7) Περισσότερα πάρκα, γραμμικά πάρκα, τεχνητά και φυσικά δάση, πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι, όπου ο κόσμος που περπατά, κάνει βόλτες ή αθλείται, δεν θα συναντάται στους ίδιους περιορισμένους και διαθέσιμους για αυτό χώρους. Σημειώνουμε πως το πράσινο περιβάλλον, καθαρίζει από καυσαέριο και ό,τι άλλο προκαλεί επιμολύνσεις. Συν η σωματική άσκηση που ορίζει πιο υγιείς ανθρώπους.
8) Πιο ενεργειακές πόλεις. Σημαίνει το απλό. Καλύτερο περιβάλλον και καλύτερους ανθρώπινους οργανισμούς.
9) Πυκνότητα ψηλών κτηρίων σε ένα σημείο της πόλης. Με καλή κοινωνική οργάνωση γύρω από τα σημεία της. Δημιουργεί ένα υπόλοιπο πόλης ευάερης και ευήλια αφενός κι αφετέρου, η κατοικημένη πυκνότητα περιορίζεται και δεν δημιουργεί ανάγκες μετακινήσεων και περιβαλλοντικά προβλήματα.
10) Τεχνολογικές πόλεις, έξυπνες. Θα σήμαινε ενημέρωση του κόσμου από τον υπολογιστή, μη συνωστισμό σε υπηρεσίες, επικοινωνία και μείωση του αισθήματος της μοναξιάς. Επίσης θα ενθάρρυνε την εργασία από το σπίτι και τα ελεύθερα ωράρια που θα προσαρμόζονταν στις ανάγκες των ανθρώπων. Περισσότερη τηλεργασία σημαίνει μικρότερους χώρους εργασιών για το μέλλον, άρα και μικρότερες δαπάνες λειτουργίας. Άρα κι ευνοϊκότερα κόστα για εργασία στα αστικά κέντρα. Ψηφιακές και τεχνολογικές πόλεις επίσης, είναι αυτές που ευκολότερα εντοπίζουν, καταγράφουν και αναλύουν και τη διασπορά του ιού, χαρτογραφώντας τον και αναλύοντας δεδομένα. Τέτοιες πόλεις εντοπίζουν κι άρα αντιμετωπίζουν πιο εύκολα και την ευαλώτητα πολιτών με τρόπο διακριτικό κι άμεσο.
11) Καλά αποχετευτικά και υδρευτικά συστήματα που θα απομακρύνουν ό,τι μολύνσεις μπορούν να αποβληθούν από τους ανθρώπους, τα λύματα από το πόσιμο νερό. Το παρελθόν με την διασπορά της χολέρας τον 19ο αιώνα, έδειξε πως ένα κακό σύστημα, έσπερνε την πανδημία της εποχής εκείνης.
12) Ετοιμότητα δημόσιας υγείας. Εάν μια πόλη έχει προσβάσιμα, επαρκή και προσιτά σε διαδρομές κέντρα υγείας, τα αντανακλαστικά αντιμετώπισης κρουσμάτων ή πιθανών κρουσμάτων θα λειτουργούσαν πιο αποδοτικά.
13) Πιο καλά οργανωμένες κοινωνικές πόλεις μέριμνας. Περισσότερα σημεία διανομής τροφής και πιο καλές δομές συνεργασιών. Περισσότερα σημεία σημαίνει λιγότερους μαζεμένους ανθρώπους στις δομές συσσιτίων και παροχής ειδών πρώτης ανάγκης. Αυτό εξ υπακούει θέσεις εργασίας που ασχολούνται με αυτά τα θέματα.
Όποιος λέει ότι οι αστικές πόλεις είναι φορείς ασθενειών, αγνοεί πως οι απομακρυσμένες περιοχές συχνά δεν παρέχουν την προσβασιμότητα, την ενημέρωση, την ανάπτυξη, την άμεση δράση και την υγιεινή που παρέχει μια πόλη με καλούς μηχανισμούς. Η οικιστική πυκνότητα δεν μπορεί να συνδέεται με τον ιό. Η αστική συμπεριφορά μας είναι που συνδέεται. Άρα εκείνο που πρέπει να μελετήσουμε είναι την καλή οργάνωση των πόλεων, την ανάπτυξη πολιτισμένων περιοχών και τις ευημερεύουσες κοινωνίες δημοτών. Απλά πρέπει να πάρουμε τα πολιτικά μαθήματα από τον ιό και να βάλουμε τα κοινοτικά συμφέροντα, πάνω από κάθε κοντόφθαλμο σχεδιασμό, λαμβάνοντας πάντα υπόψη και τον μη υπολογίσιμο παράγοντα.
