Πάρκαρα λίγα μέτρα πιο κάτω και πιο συγκεκριμένα στην αρχή της οδού Βραγαδίνου! Με το που το αντίκρισα μπροστά μου, δεν το κρύβω ότι τα μάτια μου είχαν βουρκώσει. Πόσες στιγμές, πόσες αναμνήσεις και όλες μέσα σε μια δεκαετία αυτή του 80′ που τα πάντα ήταν τόσο αυθεντικά, τόσο αληθινά, τόσο αλλιώτικα!
Α’ Αστική Λεμεσού, το δημοτικό σχολείο της μισής σχεδόν πόλης, το πρώτο σχολείο, που ανεγέρθηκε και τόσα παιδιά έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα στα θρανία αυτού… Αλλά το κυριότερο, έθεσαν τις βάσεις για να βγουν στην κοινωνία με τα σωστά εφόδια!
Πολλά έχουν αλλάξει…όμως στην μνήμη, στην ψυχή, και στην καρδιά, όλων όσων φοίτησαν εκεί, τίποτα δεν αλλοιώθηκε…
Περπάτησα στους τόπους όπου παίζαμε πιτσιρίκια, αποθανάτισα εικόνες που μου ξύπνησαν τόσες πολλές μνήμες, ανέβηκα στις αίθουσες, περιπλανήθηκα στους απέραντους για εμάς τότε διάδρομους, έμεινα για μερικά λεπτά στην αίθουσα της προδημοτικής, εκεί που είχαν ξεκινήσει όλα και κατέληξα στο θέατρο. Ένα θέατρο που εκεί ζήσαμε στιγμές μοναδικές και ανεπανάληπτες, από γιορτές Χριστουγέννων, σκετσάκια στις Εθνικές επετείους, αλλά και χορούς τα καρναβάλια!
Προσδεθείτε και πάμε να ταξιδεύσουμε πίσω σε εκείνα τα χρόνια της παιδικότητας μας, των περασμένων μεγαλείων, που πλέον τα διηγούμαστε στα παιδιά μας με ένα δάκρυ να κυλά όταν επιστέφουμε πίσω σε εκείνα τα χρόνια της αθωότητας…
