«Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών το βράδυ του Σαββάτου 18 Δεκεμβρίου, ο Ιταλο-βρετανός Αρχιτέκτονας Richard Rogers, ο μεταξύ άλλων, δημιουργός μαζί με τον Renzo Piano, του πασίγνωστου Κέντρου Πομπιντού (Georges Pompidou) που βρίσκεται στο Παρίσι.
Ο βραβευμένος με το Βασιλικό Χρυσό Μετάλλιο το 1985, το Praemium Imperiale αρχιτεκτονικής το 2000, το Χρυσό Μετάλλιο του Αμερικανικού Αρχιτεκτονικού Ινστιτούτου το 2019 και το «Νόμπελ» Αρχιτεκτονικής, το περιβόητο Βραβείο Pritzker το 2007, το οποίο θεωρείται η υψηλότερη διάκριση στην αρχιτεκτονική, γεννήθηκε το 1933 στη Φλωρεντία, όμως η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ιταλία του δικτάτορα Μουσολίνι για να εγκατασταθεί μόνιμα στο Λονδίνο, όταν ο ίδιος ήταν μόλις 6 ετών.
Αν και μέχρι την ηλικία των 11 δεν μπορούσε να διαβάσει λόγω της δυσλεξίας, η οποία κατά τον ίδιο «αποκλείει κάποιες καριέρες, επομένως σε κάνει να εστιάζεις σε αυτό που μπορείς να κάνεις». Μετά το σχολείο εντάχθηκε στον Βρετανικό Στρατό υπηρετώντας για δύο χρόνια, για να δουλέψει στη συνέχεια για ένα χρόνο στο αρχιτεκτονικό γραφείο του ξάδερφου του Ernesto Rogers στο Μιλάνο. Ακολούθησαν οι σπουδές του στο Architectural Association School of Architecture στο Λονδίνο.
Είχε χριστεί ιππότης από τη βασίλισσα Ελισάβετ το 1991 και του απονεμήθηκε ο τίτλος του Βαρόνου του Ρίβερσαϊντ. Υπό αυτή την ιδιότητα έγινε από το 1996 μέλος της Βουλής των Λόρδων, με το Κόμμα των Εργατικών.
Υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους του αρχιτεκτονικού κινήματος high-tech, που είναι γνωστό για τα οικοδομήματα από ατσάλι και γυαλί, για τις εμφανείς σωληνώσεις τους, αλλά και τη χρήση της τεχνολογίας, εμφανίζοντας μια πιο ανθρώπινη πλευρά της αρχιτεκτονικής.
Το Κέντρο Πομπιντού που θεωρείται σήμερα σύμβολο του μοντερνισμού ήταν το πρώτο έργο του που «αναστάτωσε» το Παρίσι το 1977, όταν κατά την παρουσίασή του συγκέντρωσε έντονη αρνητική κριτική, καθώς θεωρήθηκε ότι η αισθητική του δεν συμβάδιζε με την πόλη. Πίσω από την ιδέα του για το Πομπιντού, ήταν η άποψη ότι έπρεπε να φτιαχτεί ένα μέρος για όλους τους ανθρώπους, ένας χώρος που δεν θα προοριζόταν αποκλειστικά για την υψηλή κουλτούρα, αλλά που να αποτελέσει χώρο συνάθροισης όλων των κατοίκων και επισκεπτών, ανεξαρτήτως τάξεως. Εξού και η τοποθέτηση της πλατείας στο μπροστινό του μέρος, όπου αποτελεί δημόσιο χώρο. Οι σωληνοειδής και κυλιόμενες σκάλες είναι ορατές από παντού (βλ. φωτογραφίες) δίνοντας υπόσταση στην ιδέα της διαφάνειας, και ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στο εσωτερικό που αποτελείται από χώρους που επιτρέπουν τη διεξαγωγή διαφορετικού ύφους εκθέσεων. Έκτοτε, το Πομπιντού δεν έπαψε ποτέ να εντυπωσιάζει τα πλήθη.
Φιλοσοφία του Richard Rogers ήταν η κατασκευή ελαφρύτερων και ευέλικτων κτιρίων, με μεγάλους εσωτερικούς χώρους, που να είναι φιλικά προς το περιβάλλον, όντας έντονος υποστηρικτής της βιωσιμότητας, που να μεγιστοποιούν τον χώρο και το φως. Δήλωνε συχνά επίσης, πως τα κτίρια έπρεπε να επιτυγχάνουν συναισθηματική σύνδεση με τους ανθρώπους, όχι μόνο αυτούς που τα κατοικούν ή τα χρησιμοποιούν, αλλά και αυτούς που τα βλέπουν, αποδεικνύοντας συχνά ότι η πολεοδομία μπορεί να αποτελέσει μια δύναμη μεταμόρφωσης. Υπήρξε υπέρμαχος των προσιτών και δίκαιων κατοικιών και οραματιζόταν πόλεις χωρίς αυτοκίνητα, εντατικοποιώντας την ενασχόλησή του με τη βιωσιμότητα των πόλεων από το 1977.
Δείτε τα πιο γνωστά έργα του:
3 World Trade Center (New York), Torres Atrio (Bogota), Millenium Dome (London), Hammersmith Maggie’s Centre (London), Barajas Airport Terminal 4 (Madrid), Lloyd’s Building (London), Inmos Microprocessor Factory (Newport), Centre Georges Pompidou (Paris), Wimbledon House (London), Reliance Controls (Swindon)
*Κύρια φωτογραφία: Ο Richard Rogers στην οικία του στο Λονδίνο ©Phil Fisk