Του Νεόφυτου Χαραλαμπίδη,
Υποψήφιου Βουλευτή Επαρχίας Λεμεσού με το Δημοκρατικό Κόμμα
Οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές δεν θα έχουν σχέση με καμία άλλη εκλογική διαδικασία που έλαβε χώρα στο παρελθόν. Κι αυτό γιατί, θα διεξαχθούν μέσα σε ένα κλίμα εντονότατης αμφισβήτησης των πολιτικών και της πολιτικής εν γένει. Μια αμφισβήτηση, εν πολλοίς δίκαιη και δικαιολογημένη, αν λάβει υπόψιν κανείς την άνευ προηγουμένου σήψη και διαφθορά την οποία βιώνουμε.
Οι ευθύνες ενός μέρους του πολιτικού συστήματος για την κατάντια μας είναι και αδιαμφισβήτητες και ασήκωτες. Πώς όμως, αυτό το κομμάτι του πολιτικού συστήματος βρέθηκε εκεί; Πώς βρέθηκε σε πόστα να διαχειρίζεται τις τύχες μας; Η απάντηση, όσο σκληρή και πικρή κι αν είναι, είναι συγχρόνως κι αυτονόητη. Εξαιτίας μας. Εμείς φέραμε ανθρώπους που δεν άξιζαν στη θέση να αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον μας. Η, ακόμη, πιο σκληρή αλήθεια είναι το γιατί. Τους φέραμε σε αυτή τη θέση γιατί, σχεδόν σε κάθε ψηφοφορία επιλογής αντιπροσώπων, προτεραιότητα μας δεν ήταν το συλλογικό καλό και το ευρύτερο συμφέρον. Προτεραιότητά μας ήταν να ψηφίσουμε τον άνθρωπο που μας “έταξε” να “κανονίσει” το παιδί μας σε μια καλή δουλειά, τον άνθρωπο που ξέραμε ότι θα έχει ανοιχτή την πόρτα του για να μας “εξυπηρετήσει” ακόμα κι αν δεν το αξίζαμε να “εξυπηρετηθούμε”, τον γνωστό, που εκ των προτέρων γνωρίζαμε ότι σε περίπτωση εκλογής του θα αδυνατούσε να ανταποκριθεί με επάρκεια στα καθήκοντα του αλλά εντούτοις τον επιλέγαμε καθογηγούμενοι από μια διαστρεβλωμένη αντίληψη περί προσωπικής υποχρέωσης που υπερίσχυε της πραγματικής υποχρέωσης μας έναντι της κοινωνίας και των παιδιών μας να επιλέγουμε τους αξιότερους, και κατά συνέπεια τους κοινωνικά χρησιμότερους.
Ας το παραδεχτούμε. Η σχέση ενός κομματιού της κοινωνίας μας με την ψήφο του υπήρξε, για πολλά χρόνια, κακοποιητική. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι κάποιοι μεταχειρίστηκαν την ψήφο τους, είτε επιπόλαια (στην καλύτερη περίπτωση), είτε σαν ανταλλάξιμο είδος ή σαν είδος… “επένδυσης” (στη χειρότερη περίπτωση) που θα τους απέφερε ενδεχόμενα μελλοντικά οφέλη. Και όταν τελικά, μετά από χρόνια μας ήρθε ο “λογαριασμός” αυτής της “επένδυσης” συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό το έκτρωμα το οποίο σήμερα βιώνουμε είναι και δικό μας δημιούργημα. Γιατί το θρέψαμε με υστεροβουλία, συμφεροντολογική ψήφο και εγωιστική στάση.
Στις 30 του Μάη, ας μετατρέψουμε, επιτέλους, την αγανάκτηση μας, όχι σε στείρα και μηδενιστική κριτική επί δικαίων και αδίκων, αλλά σε ποιοτική ψήφο. Ας βάλουμε, έστω και τώρα, το ευρύτερο καλό πάνω από τα προσωπικά μας συμφέροντα. Ας ψηφίσουμε με αξιολογικά και αξιοκρατικά κριτήρια και ας επιλέξουμε εκείνους και εκείνες τους υποψήφιους από ΚΑΘΕ κόμμα που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης, που έχουν την ακεραιότητα του χαρακτήρα να αντιπαλέψουν τη διαφθορά και όχι να την δημιουργούν, που έχουν τις ικανότητες να καταστούν αντάξιοι αντιπρόσωποι μας στο Κοινοβούλιο. Ας αντιληφθούμε, πια, πως το ατομικό καλό περνάει μέσα από το συλλογικό. Γιατί το πρώτο είναι βραχυπρόθεσμο και επιζήμιο για μια κοινωνία ενώ το δέυτερο μακροπρόθεσμο και ευεργετικό.