Ο Άχιμ έφυεν ξαφνικά τον περασμένον Οκτώβρη
Ο σύντροφος του, Μάριος, ετοίμασεν έναν αποχαιρετισμό ασυνήθιστον, αντάξιο του αγαπημένου του. Εζήτησεν που τους φίλους τζιαι συνεργάτες του Άχιμ να γράψουν ένα γράμμα, μνημόσυνο για την ψυσιή του.
Στες 10 του Μάρτη εσυναχτήκαν στον χώρο του Ξυδάδικου τζιαι εθκεβάσαν τα γράμματα τους. Γράμματα στα Ελληνικά, Κυπριακά Αγγλικά. Γερμανικά εν άκουσα, αλλά φαντάζομαι πρέπει κάποιο να υπήρχε μες τες κόλλες που εκράταν ο Μάριος.
Εγώ, σε τζείνον τον χώρο, ήμουν παράθυρο που άπλωννε το βλέμμα στους ανθρώπους που τον αγαπούν. Ένας χώρος όφκερος τζιαι κρύος τζιαι γεμάτος τζιαι ζεστός. Μια ελιά φυτεμένη σε γλάστρα εφωτίζετουν, εγίνετουν έργο τεχνης, υποχρέωννε σε να την παρατηρείς.
Εν εγνώρισα τον Άχιμ. Ήμουν για τζείνον ξένη, ενώ εγώ πλάθω τον μες τον νου μου μέσα που τες σκέψεις τζιαι τα συναισθήματα των ανθρώπων που τον ήξέραν τζιαι αγαπούσαν. Ένιωθα άβολα, έν ήμουν σίουρη τι έκαμνα τζιαμέ.
Επερίμενα τζιαι γω τζιαι ούλλοι να μιλήσει ο Μάριος. Πως μπορεί, σκέφτουμαι, το συναίσθημα να γίνει λέξεις τούτη την ώρα; Κρυφοκλαίω. Είμαστε ούλλοι θνητοί λαλεί ο Μάριος… Νιώθω ότι πρέπει να βιαστώ άμπα τζιαι προλάβει με ο θάνατος.
Ετζίζα τα μαλλιά μου, το σβέρκο μου, πέρκιμον εν φανεί το άγχος μου. Εν άντεξα, εφκήκα έξω να πάρω μιαν ανάσα.
Φεύκετε πολλά απότομα… Πολλά ξαφνικά… Η απουσία σας πονεί μας…
Ήθελα να θκιαβάσω τζι’ εγώ ένα γράμμα για κάποιον αγαπημένο μου που έφυε όμως αντράπηκα.
Μπαίνω πίσω μέσα.
Άκουα με προσοχή τα γράμματα, ο Μάριος εβαστούσεν τους σαν εθκιαβάζαν. Τζιαι ούλλοι οι άλλοι εβαστούσαν τον Μάριο. Η αδερφή του εν εσταμάτησεν να κλαίει τζιαι ο Μάριος έλεε της αστειούθκια για να την χαλαρώσει. Πόσην αγάπη! Συχνά εσταματούσαν να μιλούν. Εκοιτάζαν την φωτισμένην ελιά. Η σιωπή ήταν καθαρτική τζιαι το φως της ελιάς εδίαν δύναμη, για να πει ο κάθε ένας όσα νιώθει τωρά που ο Άχιμ εν ζει, να πει όσα ένιωσε όταν ο Άχιμ εζούσε.
Όταν εσηκωστήκαμεν που τες καρέκλες, έκαπνισα έναν τσιγάρο τζιαι επάα να πιάσω την τσάντα μου να φύω. Έτρωεν με το άγχος του θανάτου. Εμοιραστήκα μιαν μαθκιά με τον Μάριο. Αγκάλιασα τον. Εδάκρυσα τζιαι με έναν γλυκό τόνο ρωτά με:
«μα εσύ ποια είσαι;».