Μεγάλη συγκίνηση προκάλεσε στον κόσμο της φωτογραφίας ο θάνατος, στις 2 Οκτωβρίου, του Douglas Kirkland. Σε ηλικία 88 χρόνων απεβίωσε «ο τελευταίος γίγαντας της φωτογραφίας», όπως τιτλοφόρησε ένα μέσο την είδηση· όλες οι εμβληματικές φιγούρες του κινηματογράφου και της μόδας παρήλασαν μπροστά από τον φακό του.
Γεννήθηκε στον Τορόντο του Καναδά στις 16 Αυγούστου του 1934, ανακάλυψε την τέχνη της φωτογραφίας ξεφυλλίζοντας το LIFE και εξάσκησε το φωτογραφικό μάτι του φωτογραφίζοντας οικογενειακές γιορτές και γενέθλια. Στην τρίτη δεκαετία της ζωής του εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ και δούλευε για ένα στούντιο.
Γοητεύτηκε από τη δουλειά του Irving Penn και αποτόλμησε να ζητήσει από τον διάσημο φωτογράφο να τον πάρει βοηθό του.
«Έμαθα πολλά από αυτόν. Είχα εντυπωσιαστεί. Ήταν όλα όσα ήθελα να γίνω. Έμαθα από αυτόν πώς να αφηγούμαι μια ιστορία» είχε εξομολογηθεί, μιλώντας στο Blind Magazine με αφορμή την έκθεσή του, «My Loves» στην γκαλερί GADCOLLECTION στο Παρίσι, το 2019. Ξεκίνησε καριέρα στο περιοδικό Look και σύντομα έγινε ο αγαπημένος φωτογράφος των σταρ.
Απαθανάτισε πάνω από 600 διασημότητες και ήταν ο φωτογράφος στα πλατώ αριστουργημάτων της έβδομης τέχνης, όπως τα «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» και «Τιτανικός».
Το αξιοθαύμαστο ταλέντο που αναδύεται από τις φωτογραφίες του είναι το ότι αποκάλυπτε την οικειότητα των σπουδαιότερων διασημοτήτων μέσα από την έκφρασή τους· και την ευθραυστότητά τους.
Η πιο εμβληματική σειρά φωτογραφιών του παραμένουν οι περίπου 50 φωτογραφίες της Μέριλιν Μονρόε το 1961, στα σεντόνια από μετάξι. «Με δέος ήμουν εκεί. Προσπαθούσα να ηρεμήσω» είχε εκμυστηρευθεί. Θα περνούσε τρεις μέρες με τη Μονρόε.
Μια φωτογραφία τον δείχνει σε ένα κιγκλίδωμα, με τα πόδια σχεδόν στο κενό, να προσπαθεί να τραβήξει από εκεί φωτογραφία της Μέριλιν που ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Μοναδική – και καθοριστική – στιγμή στη ζωή του φωτογράφου. Η σειρά φωτογραφιών που προέκυψε είναι αξέχαστη· προέκυψε και το λεύκωμα αναφοράς, το «An Evening with Marilyn» .
Αυτό που αναζωογονούσε τον Douglas Kirkland ήταν οι συναντήσεις, οι ιστορίες, η οικειότητα που δημιουργείτο μέσα στο στούντιο. «Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που φωτογραφίζω», επαναλάμβανε ξανά και ξανά.
Για κάθε πορτρέτο, έπαιρνε τον χρόνο του, του άρεσε να κουβεντιάζει με το μοντέλο του, να το γνωρίζει, να αιχμαλωτίζει όλη την ανθρωπιά του, την αξιοπρέπειά του.
Είτε ήταν η Ναόμι Κάμπελ, είτε η Όντρεϊ Χέπμπορν ή, η Μισέλ Ομπάμα ή, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο Άντι Γούρχολ, η Κοκό Σανέλ, η Μπριζίτ Μπαρντό και τόσες άλλες και άλλοι.
