Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας «Ντίνου Κατσουρίδη» στη Σεμέλη Βογαζιανού, για το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «In Limbo», στο 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου
Η βραβευθείσα σκηνοθέτης δεν μασάει τα λόγια της. Στα 26 της χρόνια, η Σεμέλη Βογαζιανού δακτυλοδείχνει τα κακώς έχοντα της βιομηχανίας του θεάματος στην Κύπρο και καλεί αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, να επενδύσουν στον πολιτισμό και στη νέα γενιά. Στη συνέντευξη που έδωσε στο Limassol Today, η νεαρή σκηνοθέτης εξηγεί ακόμη γιατί οι τρεις πρωταγωνιστές του βραβευμένου ντοκιμαντέρ της, βρέθηκαν στο «προαύλιο της κόλασης» και πώς αυτή η κόλαση, της πανδημίας και της καταναγκαστικής καραντίνας, επέδρασε σαρωτικά στη δική της ταυτότητα.
Ερ: Μίλησε μας για το «In Limbo».
Η λέξη Limbo κυριολεκτικά σημαίνει προαύλιο της κόλασης ή αλλιώς, τόπος λησμονημένων ανθρώπων. Στη μεταφορική της έννοια, η οποία αποτυπώνεται και στο περιεχόμενο της ταινίας, ερμηνεύεται ως μια ενδιάμεση κατάσταση παύσης, αβεβαιότητας, αναμονής. Σε αυτή την κατάσταση περιγράφουν ότι έχουν βρεθεί οι ήρωες της ταινίας μου.
Το In Limbo είναι ένα μικρό ντοκιμαντέρ, στο οποίο τρεις άνθρωποι, διατηρώντας την ανωνυμία τους, αποκαλύπτουν τα συναισθήματα, τον πόνο, τη μοναξιά και την κατάσταση της ψυχικής τους υγείας κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους εκφράζονται μέσα από μονόλογους που έγραψαν και που αφηγούνται οι ίδιοι σε διαφορετικές γλώσσες, τα Αγγλικά, τα Ιταλικά και τα Ελληνικά, στην κυπριακή διάλεκτο. Ο θεατής οδηγείται στον εσωτερικό τους κόσμο, καθώς οι ίδιοι ανακαλούν το θλιβερό 2020.
Ερ: Άγγιξες μία κατάσταση με την οποία ταυτίστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι σε συνθήκες καραντίνας. Εσύ πώς βίωσες αυτή τη δύσκολη περίοδο;
Όταν ξέσπασε η πανδημία ζούσα και σπούδαζα στο Λονδίνο. Λόγω της κατάστασης, αναγκάστηκα να διακόψω το μεταπτυχιακό μου στο NFTS (National Film Television School) και να επιστρέψω στην Κύπρο. Κατάφερα να ταξιδέψω με μία από τις πτήσεις επαναπατρισμού που οργάνωσε το κράτος και αφού επέστρεψα, παρέμεινα όλο το υπόλοιπο 2020 στη Λεμεσό. Στην αρχή της καραντίνας ένιωσα ένα τεράστιο κενό, καθώς έχασα ξαφνικά τη ρουτίνα μου και το γεμάτο πρόγραμμα που είχα στο Λονδίνο. Γενικότερα, οι προσωπικές και καλλιτεχνικές προτεραιότητες μου άλλαξαν. Δηλαδή, ήρθα πιο κοντά με την οικογένεια και τους φίλους μου και άρχισα να βλέπω μόνο Ευρωπαϊκό και Ιρανικό κινηματογράφο.
Ερ: Μόνο Ευρωπαϊκό και Ιρανικό κινηματογράφο γιατί;
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας άλλαξα πολύ ως άτομο. Για παράδειγμα, δεν με γέμιζαν πια με τον ίδιο τρόπο οι ταινίες που με γέμιζαν παλιά. Ένιωσα την ανάγκη να περάσω μια περίοδο πειραματισμού σε ότι αφορά τις ταινίες που παρακολουθούσα, και γενικά με τη δημιουργικότητα μου. Νομίζω, γι’ αυτό το In Limbo είναι πολύ πειραματικό και διαφορετικό από ότι άλλο έχω κάνει μέχρι τώρα.
Ερ: Κέρδισες το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ, στην μόλις δεύτερη ταινία που υποβάλλεις σε διαγωνισμό και όντας μία από τους τρεις νεαρότερους διαγωνιζόμενους. Αυτό τι σημαίνει για σένα;
Αυτό το βραβείο έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα γιατί προέρχεται από ένα χώρο στον οποίο μεγάλωσα και εξελίχθηκα καλλιτεχνικά, το Θέατρο Ριάλτο. Μεγαλώνοντας στη Λεμεσό, το Ριάλτο υπήρξε για μένα ο χώρος μέσα από τον οποίο ανακάλυψα την αγάπη μου για το θέατρο και το σινεμά. Στα εφηβικά μου χρόνια, ως εθελόντρια στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω εκατοντάδες ταινίες μικρού μήκους και να γνωρίσω πολλούς σημαντικούς επαγγελματίες του τομέα. Επίσης, ένα βραβείο στην αρχή της επαγγελματικής μου πορείας είναι εξαιρετικά τιμητικό και αποτελεί το ισχυρότερο κίνητρο για να εξελίξω την καριέρα μου ως σκηνοθέτης.
Ερ: Η κριτική επιτροπή σου απένειμε το βραβείο με στόχο να σε ενθαρρύνει να συνεχίσεις να μαθαίνεις, να εξερευνάς και να ανακαλύπτεις νέα κινηματογραφικά μονοπάτια. Τι χρειάζεται για να το πετύχεις;
Σίγουρα πολλή δουλειά, η οποία όμως δεν είναι αρκετή. Ο κλάδος χρειάζεται επιχορηγήσεις, χρειάζεται στήριξη από το αρμόδιο Υπουργείο Πολιτισμού. Η κυβέρνηση πρέπει να επενδύσει περισσότερα στον πολιτισμό και στον κινηματογράφο. Πού είναι τα σινεμά; Πού είναι οι κυπριακές παραγωγές; Πού είναι τα θέατρα; Πού είναι οι επενδύσεις στα νέα ταλέντα;
Ερ: Πού βρίσκεται δηλαδή ο τομέας σήμερα;
Για να λέμε την αλήθεια, η κατάσταση της βιομηχανίας του θεάματος στην Κύπρο είναι πολύ άσχημη σε σύγκριση με το εξωτερικό. Μιλώ τόσο από την πλευρά του σκηνοθέτη όσο και από την εμπειρία μου ως μέλος τηλεοπτικών συνεργείων στα οποία έχω δουλέψει για αρκετά χρόνια στο Λονδίνο. Η σύγκριση είναι αποκαρδιωτική. Μάλιστα, τα πράγματα για τις γυναίκες του τομέα στην Κύπρο είναι ακόμη πιο άσχημα. Οι εργαζόμενοι δεν είναι οργανωμένοι σε ενώσεις και οι απολαβές είναι χαμηλές. Επίσης λόγω του μικρού μεγέθους της βιομηχανίας, παρατηρείται το φαινόμενο τα ίδια άτομα να παραμένουν χρόνια στις ίδιες θέσεις, με αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η αλλαγή, η εξέλιξη, οι πρωτοπόρες και καινοτόμες ιδέες. Είναι φορές που ως νέος σκηνοθέτης στην Κύπρο δεν νιώθω ευπρόσδεκτη. Έχουμε συνηθίσει δυστυχώς να διώχνουμε τους καλλιτέχνες μας στο εξωτερικό και να δημιουργούμε «κλίκες» με αυτούς τους λίγους που μένουν. Έχουμε ανάγκη στο χώρο εταιρείες παραγωγών οι οποίες θα δείχνουν εμπράκτως σεβασμό και αναγνώριση στα συνεργεία τους και θα στηρίζουν ταλαντούχους σκηνοθέτες με πρωτοπόρες ιδέες. Επίσης, η κυβέρνηση πρέπει οπωσδήποτε να χορηγεί μεγαλύτερα ποσά, σε πιο συχνή και τακτική βάση, και να προωθεί ποιοτικές και πρωτοπόρες ταινίες.
Ερ: Ποια είναι τα επόμενα σου βήματα;
Αυτές τις μέρες επιστρέφω στη Βρετανία, καθώς το In Limbo θα λάβει μέρος στο Raindance Film Festival που διοργανώνεται στο Λονδίνο. Συγκεκριμένα, η ταινία θα προβληθεί την 1η Νοεμβρίου στο Curzo Soho Cinema. Ακολούθως, θα επιστρέψω στην Κύπρο για να γράψω και να γυρίσω την επόμενη μου ταινία.
Ερ: Η οποία τι θα πραγματεύεται; Έχεις αποφασίσει;
Το μόνο που μέχρι στιγμής ξέρω σίγουρα είναι ότι, θέλω να την γυρίσω στην Κύπρο και να είναι στα ελληνικά, στην κυπριακή διάλεκτο.
Ερ: Ποιες είναι οι προσδοκίες, οι στόχοι σου;
Το μόνο πράγμα που θέλω είναι, την ελευθερία να δημιουργώ και να πειραματίζομαι ως σκηνοθέτης. Επίσης, ελπίζω κάποτε να καταφέρω να γυρίσω μια μεγάλου μήκους ταινία.
Ερ: Κύπρος ή εξωτερικό;
Δεν βλέπω τον εαυτό μου να ζει σε ένα μέρος μόνο. Γενικά μου αρέσει να ζω στο εξωτερικό και να καταλήγω πίσω στην Κύπρο.
Παρακολουθήστε το trailer του βραβευθέντος ντοκιμαντέρ In Limbo:
Λίγα λόγια για τη σκηνοθέτη:
Η Σεμέλη Βογαζιανού γεννήθηκε το 1995 στη Λεμεσό. Αποφάσισε ότι στη ζωή της ήθελε να γυρίζει ταινίες από τη στιγμή που παρακολούθησε την ταινία Midnight Express, στην ηλικία των 12 χρόνων. Σπούδασε στο Arts University Bournemouth και στο National Film Television School στο Λονδίνο. Μετά τις σπουδές της, δούλεψε ως βοηθός κινηματογραφιστή σε διαφημιστικές παραγωγές, τηλεοπτικές σειρές, ταινίες μικρού μήκους και ειδικά αφιερώματα. Έγραψε, σκηνοθέτησε και παρήγαγε την ταινία μικρού μήκους “It’s Him” και σκηνοθέτησε και παρήγαγε το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους “In Limbo”.
