The river beneath the river
2 του Ιούνη. Ήταν τα γενέθλια μου τζείνην την ημέραν. Εσκέφτηκα να μου κάμω δώρον την παράστασην του Ράλλη. Δυστυχώς πέρσι εν εκατάφερα να πάω να δώ το προηγούμενο του περφόρμανς. Άκουσα ότι ήταν εξαιρετικό.
Μέχρι τζιαι σήμερα που γράφω εν αποφάσισα αν μου άρεσεν ή όι. Έφυα που τζιαμέ τζιαι ένιωθα ότι εκτονώθηκα. Ότι εγώ έφκαλα τα εντόσθια μου τζιαι όι ο Γιώργος. Μήπως γιατί τα θέματα που εσυζήτησεν αφορούσαν τζιαι ανθρώπους εκτός της queer κοινώτητας; Εν είμαι σίουρη.
Η παράσταση τούτη ήταν ένας εμετός που τα προβλήματα τζίαι τες ανησυχίες του Γιώργου. Σαν την πρώτη μέρα που πάεις ψυχοθεραπεία τζιαι προσπαθείς να κάμεις μίαν σύνοψη ούλλων των σκέψεων που έχεις μέσα στο μυαλό σου, πηδάς που το ένα θέμα στο άλλο για να προλάβεις μέσα σε τζείνα τα 50 λεπτά να πείς όσα χρειάζεσαι. Εμείς εν ήμασταν θεραπευτές, ήμασταν έναν απλό κοινό, πολλά πιθανόν τζιαι θεραπευόμενοι. Ίσως για αυτό να ένιωσα τούτην την εκτόνωση τζιαι ανακούφιση όταν ετέλειωσεν.
Μια queer παράσταση με έντονα στοιχεία φρίκης. Έτυχεν σε μιαν φάση να κρατήσω το χέρι της φίλης μου που εκάθετουν δίπλα μου γιατί εξιππάστηκα. Ήβρα το αστείο, εγέλασα. Ένιωσα άβολα γιατι κανένας άλλος εν εγελούσεν.
Ο τρόπος που εξεκίνησε η παράσταση ήταν σε στυλ παγανιστικής τελετουργίας. Η Σοφία εξεκίνησε σαν να κάμνει έναν είδος προσφοράς στο σώμα του Γιώργου με στόχο να τον ξυπνήσει. Το σώμα του ήταν σε εμβρυακή στάση μέσα σε μιαν φωλιά, σαν ακόμα να μεν είσσιεν συνείδηση. Ήταν έναν μωρό. Εξύπνησε αρκετά ψύχραιμα, σε αντίθεση που ένα νεογέννητο, εν ήταν πανικοβλημένος. Δηλαδή να υποθέσω ότι εξαναέζησεν μαζί μας; Έπαιζεν μια ηχογράφηση πίσω που εμιλούσεν ο ίδιος. Πολλές φορές έχαννα τον. Για αρκετήν ώραν εσχεδίαζεν μιαν μάσκα στο πρόσωπο του, εν εφαίνετουν ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, εν ήταν ποττέ αρκετή η βαφφή. Ήταν πολλά περίεργος που την ώρα που εξύπνησε. Σε κάποια στιγμή εγύρισεν το καθρεφτάκι του πάνω σε κάθε άτομο που εβρίσκετουν μέσα στον χώρο για να φωτίσει τα προσωπα μας, όι προς το κοινό αλλα προς την προσωπικότητα του καθενού. Είδεν μας. Εμελέτησεν μας. Την στιγμή που μας “εγνώρισεν” ήταν πλέον έτοιμος να μας δείξει το εαυτόν του. Άρχισε να ντύνεται τζαι να μας μιλά ο ίδιος, ήταν η φωνή που το στόμα του. Εγίναν ούλλα πιο έντονα. Αγρίεψε το ύφος του, εθύμωσεν πολλα. Ήταν πλέον σίγουρος για τον εαυτόν του. Σε μια φάση αποκάλεσε τον εαυτό του Θεό. Έμεινα έκπληκτη. Καμιά μετριοφροσύνη, μόνο ειλικρίνεια. Ένας πάτσος μες τα μούτρα.
Η Σοφία ήταν πάντα τζιαμέ μέσα στο σκοτάδι, μια σκιά. Έτοιμη να παρέμβει σε όποιαδήποτε στιγμή. Όποτε τούτη η προσωπικότητα του Γιώργου εχρειάζετουν έναν κούντημα, η Σοφια έκαμνε κάτι. Είτε ήταν μια κραυγή ή έναν υλικό. Πάντα κάτι μας ξυπνά, κάτι μας προετοιμάζει για τούτην την επερχόμενη κατάθλιψη. Τούτος ήταν τζιαι ο ρόλος της πιστεύκω. Τζείνον το πράμα που σου λέει ξύπνα, σαν ένας πονοκέφαλος ή ένας πόνος στο στομάχι.
Της Λάρα Paci
ΕΚΤΕΛΕΣΗ Γιώργος Ράλλης, Σοφία Κωνσταντίνου ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Γιώργος Ράλλης ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ Άννη Χούρη ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ Ορόντη ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ #FLUID – Lava ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΕΛΟΥΣ Frozen Winds – Spirit of the Womb (LIVE) ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΗΧΟΥ HISDarkElements ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ Βασίλης Πετεινάρης ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ Μαρτίνος Θαλασσέτης ΤΕΧΝΙΚΟΣ Βαγγέλης Κονιώτης ΓΡΑΦΙΚΑ Kapparelief Studio ΙΟΥΝΙΟΣ 2023