Η εκπομπή που προβάλλεται εδώ και τρεις δεκαετίες στην Ιαπωνία, έχει μόλις δύο τρίωρες εκπομπές κάθε χρόνο. Όταν, όμως, αυτές προβάλλονται, στις οθόνες του καθηλώνεται το ένα πέμπτο της χώρας – των 125 εκατομμυρίων. Η τρομακτική της απήχηση την καθιστά ένα τηλεοπτικό φαινόμενο.
Η χρονική απόσταση μεταξύ των δύο ετήσιων επεισοδίων οφείλεται στην τεράστια προετοιμασία που απαιτούν τα γυρίσματα. Όλες οι διαδρομές έχουν προεπιλεχθεί από γονείς και παραγωγούς, έχουν ελεγχθεί από επίδοξους κινδύνους και «ύποπτα πρόσωπα». Τα παιδιά επιλέγονται μετά από κοπιώδεις και εξονυχιστικές διαδικασίες, οι οπερατέρ που κινηματογραφούν και το προσωπικό για την ασφάλεια των παιδιών είναι κρυμμένοι και όλοι οι περίοικοι της γειτονιάς ενημερωμένοι για το εγχείρημα, ώστε να μην αναστατωθούν και καλέσουν την αστυνομία στη θέα ενός δίχρονου παιδιού που περιπλανιέται μόνο στους δρόμους.
Τα παιδιά που πρωταγωνιστούν στην εκπομπή είναι ηλικίας μεταξύ 2 και 6 χρόνων και στόχος είναι να τους ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση και την ανεξαρτησία.
Στην αρχή, στα πρώτα δεκάδες μέτρα της μοναχικής διαδρομής, νιώθουν τρομοκρατημένα, εξηγούν οι παράγοντες της εκπομπής, ωστόσο, στο τέλος της επιτυχημένης περιπέτειάς τους, νιώθουν περήφανα και δυνατά.
Τώρα, το Netflix φέρνει το τηλεοπτικό αυτό σόου σε ευρύτερα κοινά, αν και σε μικρότερη εκδοχή, καθώς κάθε επεισόδιο διαρκεί όχι τρεις ώρες, αλλά λιγότερο από είκοσι λεπτά.
Στην πρώτη σεζόν της εκπομπής που προβάλλεται στο Netflix, παρουσιάζονται επεισόδια που κινηματογραφήθηκαν το 2013.
Στο πρώτο επεισόδιο εμφανίζεται ο δίχρονος Χιρόκι, τον οποίο η μαμά του στέλνει στο σουπερμάρκετ, με 1.00 γεν στην τσέπη, για να αγοράσει κροκέτες ψαριού, κάρι και μια ανθοδέσμη.
Οι αντιδράσεις στη Δύση για το πρόγραμμα είναι μεικτές. «Είναι ωραίο να ανοίγεις την τηλεόραση και να βλέπεις μια εκπομπή όπου δοκιμάζονται παιδιά και είναι χαρούμενα και επιτυχημένα. Δεν είναι άλλη μια σεζόν του “Νόμος και Τάξη” με απαγωγές» λέει η Λενόρ Σκενάζι, πρόεδρος της οργάνωσης για την παιδική ανεξαρτησία Let Grow.
«Στηρίζω πολύ την ιδέα τα παιδιά να διδάσκονται να κάνουν περισσότερα μόνα τους. Όταν νιώθουν αυτοπεποίθηση, χτίζουν αυτοεκτίμηση» εκτιμά από την πλευρά της η Τάνιθ Κάρεϊ, συγγραφέας βιβλίων για την ανατροφή παιδιών.
Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί που θεωρούν πως μια τέτοια σκληρή δοκιμασία ίσως εκληφθεί από το παιδί ως εγκατάλειψη από τους δικούς του και αποδειχτεί τραυματική.
Πολλοί εκτιμούν δε, πως το κόνσεπτ ενδείκνυται για την Ιαπωνία, μία από τις ασφαλέστερες χώρες του κόσμου, κι όχι π.χ για τις ΗΠΑ όπου ένα παιδί θα διέτρεχε πραγματικό κίνδυνο μόνο στους δρόμους.
