“Ο Γουίλ Σμιθ είναι ένας μάλλον μέτριος ηθοποιός (αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα) που κερδίζει κατά μέσο όρο 30.000.000 δολάρια για κάθε ταινία του. Το «αντίτιμο» για αυτά τα 30.000.000 δολάρια που παίρνει για κάθε ταινία (7.500.000% περισσότερο από όσο κερδίζει σε έναν χρόνο ένας κάτοικος της Σομαλίας) είναι να συμμετέχει σε έναν κόσμο της σόου μπιζ με κανόνες, ανάμεσα στους οποίους είναι μια φορά τον χρόνο να φοράνε όλοι τους πανάκριβα ρούχα, να μαζεύονται σε μία αίθουσα, να λένε πόσο αγαπάνε τους φτωχούς και τους καταφρονεμένους και να βραβεύουν τους καλύτερους στη βιομηχανία του σινεμά τη χρονιά που πέρασε. Σε αυτό το πλαίσιο υπάρχει και ένας παρουσιαστής που λέει αστεία, κρύα ή χαριτωμένα, που συνήθως αφορούν αυτούς που είναι από κάτω.
Χθες στην απονομή των Όσκαρ, ο παρουσιαστής είπε ένα μάλλον κρύο αστείο για τη γυναίκα του Ουίλ Σμιθ, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν το φαβορί για να κερδίσει το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Ο Σμιθ τότε σηκώθηκε εξαγριωμένος, έριξε μπουνιά στον παρουσιαστή και του είπε «Μην ξαναβάλεις στο γαμώστομά σου τη γυναίκα Μου».
Η όλη σκηνή ήταν ένα γελοίο νταϊλίκι, από αυτά που ακόμα έχουν πολλούς θαυμαστές ανά τον κόσμο, ανάμεσα σε εκείνους που στη ζωή τους ονειρεύονται έναν τιμωρό. Παρόλα αυτά, υπάρχει ένα κομμάτι στη στάση των ανθρώπων για το οποίο, όπως λέει ο Σπινόζα, δεν πρέπει ούτε να κλαίμε ούτε να γελάμε ούτε να αγανακτούμε, αλλά μόνο να καταλαβαίνουμε. 30.000.000 δολάρια την ταινία ή 400 δολάρια τον χρόνο, ένας άνθρωπος μπορεί να χάσει την ψυχραιμία του αν νιώθει ότι παραβιάζεται ένα όριο. Κρίνεται για αυτό, αλλά είναι μια ανθρώπινη στάση.
Εν προκειμένω ο Σμιθ για μια στιγμή αρνήθηκε τη σύμβαση -αξίας 30.000.000 δολαρίων την ταινία- του καλοντυμένου σταρ της σόου μπιζ που ακούει αστειάκια και σηκώθηκε να βαρέσει τον παρουσιαστή. Λίγη ώρα αργότερα όμως, όπως αναμενόταν, ανακοινώθηκε ότι ο ίδιος ο Ουίλ Σμιθ κέρδισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Τότε μεμιάς, ξανάπιασε τη σύμβαση, πήρε το μικρόφωνο, συγκινημένος είπε ότι άνθρωπος είναι κι αυτός και ξέφυγε, αλλά σε κάθε περίπτωση ευχαριστεί πολύ για το Όσκαρ -το οποίο θα πολλαπλασιάσει και την αμοιβή του, θα την πάει ας πούμε στα 60.000.000 δολάρια ανά ταινία, δηλαδή 15.000.000% περισσότερο από το ετήσιο εισόδημα ενός κατοίκου της Σομαλίας. Βλέπω αρκετούς και αρκετές εδώ που αντιλαμβάνονται αυτό που έκανε ο Σμιθ ως συμβολική κίνηση κατά του καθωσπρεπισμού. Θα παρατηρούσα ότι είναι πάντα πιο εύκολο να τα βάζεις με τον καθωσπρεπισμό όταν έχεις 200.000.000 ευρώ στην τράπεζα παρά όταν δεν έχεις.
Ωστόσο, στην αποδοχή του Όσκαρ αμέσως μετά, εγώ βλέπω τον απόλυτο συμβολισμό του κακομαθημένου πολυεκατομμυριούχου καραγκιόζη: Ο Σμιθ θέλει και τα 30.000.000 δολάρια κασέ και να δέρνει τους παρουσιαστές και να αυξήσει το κασέ του με το Όσκαρ. Θέλει δηλαδή να του αναγνωριστεί η χαριτωμένη ιδιότητα του θνητού, χωρίς όμως την τραγική μοίρα που τη συνοδεύει. Αυτό είναι γελοίο.
Παρατηρώ και σήμερα μια τάση εδώ, που υποστηρίζει ότι ο Σμιθ «καλά του ξηγήθηκε» του παρουσιαστή. Είναι η θλιβερή τάση να θαυμάζουμε αυτόν που έχει δύναμη και μπορεί να την ασκεί χωρίς κόστος. Θα είμαστε πολύ καλύτερα όταν σταματήσουμε να θαυμάζουμε την ισχύ χωρίς κόστος και ακόμα καλύτερα όταν σταματήσουμε να θαυμάζουμε την ισχύ και την τιμωρία γενικά. Ειδικά όταν μετράμε ψιλά για να αγοράσουμε ηλιέλαιο να τηγανίσουμε πατάτες. Γνώμη μου”
Γιάννης Ανδρουλιδάκης
“Ακομη μια φορά που διαπράττεται βια και δικαιολογείται με την αγάπη. Πόσο οξύμωρο. Επειδή αγαπάς να κτυπάς. Αυτή τη φορά όχι σε μια γειτονιά ή σε ένα νοικοκυριό αλλά στην φαντασμαγορική τελετή των Οσκαρ. Απο ενα λαμπερο σταρ του Χολυγουντ. Την στιγμή που παρακολουθουσαν εκατομμύρια τηλεθεατες. O tempora o mores.
Για την ιστορία να πούμε οτι ο ηθοποιός Γουίλ Σμιθ το περασμένο Οκτώβριο μέσα απο τη σειρά του YouTube Originals «Will Smith: The Best Shape of My Life» παραδέχτηκε οτι αντιμετώπιζε θέματα με τη ψυχική του υγεία, όπως κατάθλιψη ακόμη είχε και αυτοκτονικές τάσεις όπως παραδέχτηκε ο ίδιος. Περαιτέρω, δεν μπορούμε να μην παραθέσουμε και άλλα στοιχεία της παιδικής του ηλικίας. Όπως δήλωσε ο ίδιος, ο πατέρας του ήταν βίαιος και αλκοολικός, που συχνά ξέφευγε και γινόταν επιθετικός απέναντι στην γυναίκα του και τα παιδιά του. “Όταν ήμουν εννιά ετών είδα τον πατέρα μου να χτυπά την μαμά μου στο πλάι του κεφαλιού της τόσο δυνατά, που εκείνη κατέρρευσε” εξολομογήθηκε. Ο Γουίλ μάλιστα θυμάται πως κάποια στιγμή σκέφτηκε να σπρώξει τον πατέρα του από τις σκάλες ως αντίποινα για τα όλα αυτά τα χρόνια «πόνου, θυμού και αγανάκτησης».
Όλα αυτά συνάδουν με την πράξη βιας στην τελετή των Οσκαρς; Δεν υπάρχουν ανάμεσα μας θα πείτε, τραυματισμένες ψυχές που παλεύουν καθημερινά με τους δαίμονες τους; Τί τον εξώθησε να περάσει την γραμμή και να κτυπήσει τον παρουσιαστή των Οσκαρς σε παγκόσμια εμβέλεια; Αν βάλουμε και στην εξίσωση ένα παραφουσκωμένο εγώ; Ναι, πολύ κακόγουστο το αστείο του παρουσιαστή αλλά η βία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί την απάντηση.
Η ειρωνία είναι οτι απο την ίδια τελετή παρέλαβε και βραβείο και αυτή είναι μια γενικευμένη στάση παναθρώπινη απεναντι στις ψυχικές ασθένειες και στη βια: μας σοκάρει στην αρχή, παραμένουμε άπραγοι στις καρεκλίτσες μας, the show must go on και μετά ο θύτης είναι ένας καθημερινός άνθρωπος ανάμεσα μας”
Μέχρι την επόμενη φορά”
Μαρία Αφροδίση Χαραλάμπους
“Με αφορμή το περιστατικό με τον Γουϊλ Σμιθ, θυμήθηκα μια φορά πήγα να βγω από ένα μαγαζί, πίσω μου ήταν ο Συζυγος, κ ένας στην πόρτα δεν τον είδε κ μου είπε κάτι πονηρές κουβέντες και μέχρι να βγω έξω λέω θα έχουν πιαστεί στο ξύλο, γυρίζω κ βλέπω είχανε μπει μέσα στο μαγαζί κ του έλεγε ο τύπος έλα φιλαράκι να σε κεράσω μπύρα παρεξήγηση κ ο δικός μου είχε κάτσει γελαστος και περίμενε τη μπύρα”
Κατερίνα Ψυχή
“«Greatest night in the history of television» ανέφερε αμήχανα ο Chris Rock μετά την πατσαρκά που έφαε από τον Γουίλ Σμιθ.
Τί να πει και η Sacheen Littlefeather όταν στην τελετή της 27ης Μαρτίου 1973, ανέβαινε να παραλάβει το όσκαρ του Μπράντο για τον «Νονό» και αντ’ αυτού ανακοίνωσε πως ο Μπράντο απορρίπτει το βραβείο, σε ένδειξη αλληλεγγύης στην κινητοποίηση Ινδιάνων ακτιβιστών αναφορικά με τον τρόπο για τον οποίο οι ιθαγενείς των ΗΠΑ απεικονίζονταν στην κινηματογραφική βιομηχανία.
(βάρβαροι και πολεμοχαρείς)
Η Ινδιάνα Απάτσι, ήταν έτοιμη να διαβάσει την επιστολή 15 σελίδων, που είχε γράψει ο Μπράντο, όμως της υποδέχθηκε ότι αν μιλήσει πάνω από ένα λεπτό θα συλληφθεί. Σε κάθε περίπτωση η κίνηση του Μπράντο να αρνηθεί το βραβείο για την υπεράσπιση των Ινδιάνων, πέρασε στην ιστορία σαν μια απο τις κορυφαίες στιγμές υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ιστορία της τέχνης”.
Αντρέας Καυκαλιάς
“Everyone is talking about Will Smith assaulting comedian Chris Rock on the Academy Awards stage for making an insensitive joke about his wife, Jada Pinkett Smith, and her bald head. Pinkett Smith rocks the look, but it is actually the result of the autoimmune medical condition alopecia. It should not have been fodder for a cheap joke on the world stage.
But let’s be clear. While the comedian’s comments were incredibly insensitive and ableist, responding with violence was not and never will be the answer. Of course men using emotion as an excuse for acting in anger and violence is nothing new. Every victim of domestic violence has heard a variation of this.
“She made me do it”. “I couldn’t help it”. “They made me look stupid”.
Smith’s violent outburst followed by a teary apology onstage later as he accepted an award, claiming “love makes you do crazy things”, had all the hallmarks of this classic toxic behaviour. And yet Smith, a wealthy and high-profile man, could have used his platform, a literal stage with an audience of millions, to address the issue with class and dignity. He could have called out the poor behaviour while demonstrating that there are better, healthier ways to address bullying and ableism. He could have been a role model for the next generation of boys growing up in a world of toxic masculinity that often leads them to harm others and themselves. But he chose to do what men have been doing since the dawn of time.
As a disabled woman and mother of disabled children, my heart hurts seeing ableism at every turn. I want to see more people called out on issues like this. But violence won’t solve these problems, it will just compound them. We cannot call for a world free of toxic masculinity and violence while actively cheering on yet another violent outburst from an angry man”.
From the page: Fight like a feminist
“They can take the Oscar away from Will Smith but they’ll never be able to take Will Smith away from Oscar”
Watson Dynamite
“What Will Smith did today wasn’t courageous it was cowardly. I understand comedy is subjective and depending on your humour preferences you may have disliked Chris’s joke or found it in poor taste and if you did that’s totally fine, everyone is entitle to an opinion. But assaulting someone? A more alpha move would have been simply exiting the venue, leaving and not coming back to accept the Oscar. That sends the message without violence. Chris Rock isn’t pressing charges. Chris Rock = Elite comedian, job is to walk the line and occasionally cross it (with words)Will Smith = Elite actor, today he crossed the line. (with violence)”
Eliot Loney
“There was absolutely no excuse for Will Smith to get violent with Chris Rock at the Oscars. Yes, a man should protect his wife’s feelings always. So walk out of the room, or go and take the mike and respond. Demand an apology. But violence is unacceptable and it cemented so many people’s uncharitable view of of Holyuwood as entitled people who live by their own rules. It was a shocking night”.
“When I saw a Black man stand up for his wife. That meant so much to me”
Tiffany Haddish
“What a small, tiny, teeny-weeny, microscopic man. What a narcissistic, attention-seeking, toxic person. What a piece of shit”.
Χρήστος Κρασίδης
“Everyone at the Oscar’s when Will Smith assaulted Chris Rock on national television”
Lorrakon
“- Μα πόσο χυδαίος αυτός ο Κρις Ροκ, απαράδεκτο το σχόλιό του για τα μαλλιά της Τζέιντα Σμιθ.
– Ναι αλλά και ο Γουίλ Σμιθ δεν έπρεπε να τον χαστουκίσει, τέτοιες εκδηλώσεις τοξικής αρρενωπότητας είναι ανεπίτρεπτες.
– Είδες όμως ο Ροκ πόσο ωραία το χειρίστηκε; Διατήρησε την ψυχραιμία του και συνέχισε την παράσταση. Δεν είναι αυτό πρότυπο θετικής αρρενωπότητας;
– Μα ο Ροκ είναι σεξιστής ομοφοβικός.
– Άλλο αυτό.
– Αλλά και ο Σμιθ ζήτησε συγγνώμη κλαίγοντας, ενώ θύμισε και τα παιδικά του τραύματα που τον τρίγκαραν να αντιδράσει έτσι σπασμωδικά.
– Ναι ο γλυκούλης!
– Μα και αυτός είναι σεξιστής ομοφοβικός.
– Ναι, αλλά είναι και μαύρος, φέρει δηλαδή το ιστορικό τραύμα της δουλείας και του συστημικού ρατσισμού.
– Μα και ο Ροκ είναι μαύρος.
– Σωστά, είναι περίπλοκο το θέμα, πρέπει να φτιάξουμε το κατάλληλο Διάγραμμα Διαθεματικότητας για να αποφανθούμε. Σημασία έχει να καταλήξουμε στο σωστό μείγμα ενσυναίσθησης, virtue signaling (επίδειξη αρετής), θυματοποίησης και αυτοαναφορικότητας. Είναι λεπτή η ισορροπία όπως καταλαβαίνεις.
– Πω πω κουράστηκα, δεν ασχολούμαστε με τίποτα άλλο.
– Σαν τι δηλαδή;
– Ξέρω γω, με τα δικά μας προβλήματα ίσως;
– Μα τι λες τώρα; Δεν μας έφταναν τα προβλήματα των πλούσιων διασήμων, θα ΄χουμε και τα δικά μας;
Στον αντεστραμμένο κόσμο του θεάματος το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου”.
Δημήτρης Τσίρκας
“Δε συμπαθώ τους ιππότες, οι γυναίκες τα βγάζουμε πέρα και μόνες μας. Αλλά για τον Κρις Ροκ και τη μαλακία του, ή μπορείς να πεις απλώς να πάει να γαμηθει, ή μπορείς να πεις σελίδες, σελίδες, σελίδες.Να κοροϊδεύεις μπροστά σε όλη την υφήλιο μια γυναίκα που χάνει τα μαλλιά της είναι ξεφτίλα. Τεράστια ξεφτίλα για χιλιάδες λόγους, ξεκινώντας από το πώς νιώθει η ίδια και καταλήγοντας στο ότι σου φαίνεται αστείο γιατί δεν είναι πια μια “σέξυ” γυναίκα.
Κανένας δεν ειρωνεύεται την εμφάνιση μίας σέξυ γυναίκας. Μπορεί να αστειεύεται (sic) με το γεγονός ότι είναι σέξυ, με το ωραίο σώμα της, ας πούμε. Αλλά δεν ειρωνεύεται.
Έχω κλάψει πάρα πολλές φορές για τις τούφες που έχανα μετά τις χυμοθεραπειες (που πίνουν τους χυμούς μου). Τούφες, τούφες, τούφες. Έκοβα τα μαλλιά μου διαρκώς. Ευτυχώς αφενός στο κεφάλι μου έχω έναν θάμνο, οπότε το ότι έπεσαν τα μισά (γιατί τόσα έχασα) κάπως κρύφτηκε καλά, αφετέρου το φάρμακο δε μου τα έριξε όλα. Και τους αντιπαθούσα όλους: Αυτούς που έλεγαν ότι θα ξαναβγούν, τους κομμωτές που διαπίστωναν το προφανές, ότι δηλαδή “φεύγει πολύ μαλλί τώρα που σας λουζω”, ότι ήταν κοντά, ότι τώρα βγαίνουν κόκκινα, γιατί ενεργοποιήθηκε κάποιο αρχαίο σλαβικό γονίδιο των Στεφαίων, μάλλον.
Αλλά τα κοτσια της Τζαντα Σμιθ να μην κρυφτεί πίσω από περούκες, χτενίσματα περίεργα ή οποίους άλλους τρόπους μπορούσε, ε, δεν τα είχα,ρε. Και τα θαυμάζω πολύ αυτά τα κοτσια”
Όλγα Στέφου
“H τελετή των Όσκαρ είναι απαρχαιωμένη, τα βραβεία γελοία και εκτός πραγματικότητας, οι επιλογές των ταινιών είναι μια τελευταία προσπάθεια να σώσουν ό,τι σώζεται από την ματσίλα, την λευκή λευκότητα και την αποικιοκρατική λογική, και τώρα καταρρέει μπροστά στα μάτια μας σε ένα μίγμα βαρεμάρας και βίας, πολύ κινηματογραφικό, εδώ που τα λέμε. Ο Γουίλ Σμιθ μετά από όλα αυτά χόρευε όλη τη νύχτα αγκαλιά με το Όσκαρ σα να μη έχει γίνει τίποτα, για τον ρόλο του σε μια ταινία που και πάλι εξυψώνει τον αντρικό ρόλο στην ιστορία δυο γυναικών-υπερδυνάμεων που θα κατάφερναν και χωρίς τον πατέρα τους”
Λένα Φου
