Το μόνο κίνητρό μου ήταν να …
τους κρατήσω μαζί μου όσο περισσότερο γίνεται, ακόμα κι αν
κρατούσα απλά ένα κομμάτι τους
Τζέφρι Ντάμερ
Σταματώ στο χωράφι, σβήνω τη μηχανή.
Είναι ξεκάθαρο: Απλά δεν ξέρω
να αγαπάω έναν άντρα
στοργικά. Η τρυφερότητα
κάτι που πρέπει να υποταχθεί.
Πυγολαμπίδες σε κλωστή
στο ζαφειρένιο δειλινό.
Και είσαι τόσο ήσυχος είσαι σχεδόν
το αύριο.
Το σώμα μαλακό
για να μας αποτρέπει
από τη μοναξιά.
Εσύ το είπες
και ήταν σαν να γέμιζε το αυτοκίνητο
νερό απ’ το ποτάμι.
Νερό δεν υπάρχει.
Μην ανησυχείς.
Μόνο τα μάτια σου
που κλείνουν.
Η γλώσσα μου
στο επίκεντρο του στήθους σου.
Μικρούλες μαύρες τρίχες
σαν πόδια
εντόμων εξαφανισμένων.
Ποτέ δεν ήθελα
τη σάρκα.
Το πως ποτέ της δε σφάλει
να σφάλει
με τόση ακρίβεια.
Αν όμως έσκιζα
τη λεπτή σελίδα του δέρματος
παρ’ όλα αυτά
& έβρισκα την καρδιά
όχι στο μέγεθος μίας γροθιάς
αλλά το στόμα σου που ανοίγει
όσο το πλάτος της
Ιερουσαλήμ. Και τότε τι;
Αν αγαπήσω άλλον
άντρα—κανένας δεν θα
μείνει πίσω
να με συγχωρέσει.
Δε θέλω ν’ αφήσω
πίσω κανέναν.
Να κρατήσω
& να κρατηθώ.
Όπως ένα χωράφι
κάνει τα μυστικά του
παιώνιες.
Όπως το φως
κρατάει τις σκιές του
καταπίνοντάς το.