Ίσως και να ‘ναι πιο εύκολο, να έχεις πάρει
τo όνομα κάποιου: κανείς δεν
περιμένει ότι θα βασιλεύσεις τον Κάτω Κόσμο
ή πως θα κρίνεις τους νεκρούς, μα
σε φωνάζουν Πλούτωνα έτσι κι αλλιώς, σε φωνάζουν πλανήτη.
Ξέρω ένα κορίτσι σαν και εσένα
που κάποτε ήτανε κάτι που πλέον δεν είναι
χωρίς να ‘χει αλλάξει καθόλου.
Που η τροχιά της δεν ήταν ακριβώς ομαλή—που
η απόσταση της & το μέγεθος ποτέ δεν
ήτανε σωστά—όμως κανείς δεν νοιάστηκε ως τώρα.
Ήμουν γυναίκα κάποτε:
στρογγυλεμένη από την ίδια μου βαρύτητα, καθώς μου
σφύριζαν άντρες στον Άδη που
αδυνατούσαν να καταλάβουν ότι αυτό το σκληρό
πετράδι δεν φτιάχτηκε
να μαγνητίσει ομοίους τους. Έλα βρε κοπελιά—
μην το παίρνεις τόσο στραβά.
Έτσι λοιπόν είμαστε ανοργασμικές. Έτσι εμείς και το είδος
μας παραμένει υποβαθμισμένο.
Θα έχω μαλλιά μισοξυρισμένα και τη γραβάτα λυτή
αν βάλεις το ραδιόφωνο δυνατά.
Λένε ότι υπάρχουμε μόνο μέσω της σύγκρισης
μ’ όσα μας περιβάλλουν,
έτσι λοιπόν θα ακουστεί το σήμα μας σύντομα.
Ήμουν γυναίκα κάποτε,
όμως δεν είναι αυτό το πιο απόμακρο πράγμα από τον ήλιο
ένα άλλο σύμπαν ίσως μου επέτρεπε
να είμαι: σε ένα άλλο σύμπαν ίσως να μας αφήναν ήσυχες.
Αν μείνεις, θα μείνω κι εγώ
