Αδύνατον να κοιμηθείς
βάζεις λοιπόν τις γκρίζες μπότες του — τίποτε άλλο — & έτσι βγαίνεις
στη βροχή. Παρότι έχει φύγει, σκέφτεσαι, παρ’ όλα αυτά θέλω
να είμαι καθαρός. Αν μόνο η βροχή ήταν βενζίνη, η γλώσσα σου
σπίρτο που φλέγεται & είναι δυνατόν να αλλάξεις χωρίς να εξαφανιστείς. Αν μόνο
πέθαινε εκείνη τη στιγμή όταν τ’ όνομά του γίνεται δόντι
μες στο στόμα σου. Ωστόσο δεν πεθαίνει τότε. Πεθαίνει όταν τον απομακρύνουν
& συνοδεύεσαι από τον ιερέα έξω από το δωμάτιο, οι παλάμες σου
δύο λιμνούλες βροχής. Πεθαίνει όταν η καρδιά σου επιταχύνει,
καθώς ακόμη ένας πόλεμος αφήνει χάλκινο τον ουρανό. Πεθαίνει κάθε νύχτα
που κλείνεις τα μάτια & τον ακούς να εκπνέει αργά. Η γροθιά σου πνίγει
το σκοτάδι. Η γροθιά σου διαπερνά καθρέφτη μπάνιου. Πεθαίνει
στο πάρτι που όλοι γελούν ενώ θέλεις μόνο να πας
στην κουζίνα να κάνεις εφτά ομελέτες πριν βάλεις φωτιά
το σπίτι. Το μόνο που θες είναι να τρέξεις στο δάσος να ικετεύσεις
τον λύκο να σε ξεσκίσει. Πεθαίνει μόλις ξυπνήσεις
& είναι για πάντα Νοέμβρης. Ένας δίσκος του Χέντριξ λιωμένος
σε σκουριασμένη βελόνα. Πεθαίνει το πρωί πριν σε φιλήσει
δύο λεπτά πιο πολύ απ’ ότι συνήθως, καθώς σου λέει Περίμενε και συνεχίζει
κάτι έχω να σου πω & αρπάζεις γρήγορα το αγαπημένο
ροζ σου μαξιλάρι & τον πνίγεις καθώς κλαίει μέσα απ’ το μαλακό
ύφασμα που σκουραίνει. Μένεις ακίνητος μέχρι να ησυχάσει εντελώς,
μέχρι οι τοίχοι να διαλυθούν & να σταθείτε πάλι μαζί μες στο γεμάτο κόσμο
τραίνο. Κοίτα πως σε κουνάει πίσω-μπρος, ένας αργός χορός
ιδωμένος απ’ την απόσταση χρόνων. Είσαι ακόμα πρωτοετής. Τρέμεις ακόμα
που ‘χεις μόνο δυο χέρια. & αυτός δεν ξέρει τ’ όνομά σου ακόμα
όμως χαμογελά ανέκαθεν. Τα δόντια του αντανακλώνται στο παράθυρο
αντανακλούν τα χείλη σου έτσι όπως ξεστομίζεις Γεια — η γλώσσα σου
σπίρτο που φλέγεται.
―Ocean Vuong