Το πιο κουραστικό είναι η επανάληψη.
Η κούρσα, το πρόχειρο παρκάρισμα,
η παράδοση του πακέτου,
η επιστροφή,
η παραλαβή της νέας παραγγελίας
και μετά η επόμενη κούρσα.
Στο μεταξύ δεν σκέφτομαι τίποτα.
Όταν είσαι σε κίνηση
το μυαλό κολλάει, σαν να αδειάζει,
σαν να μη συμβαίνει
τίποτα μες το κεφάλι σου,
μόνο κενό, μια μεγάλη τρύπα.
Ούτε που θυμάμαι, όταν πια τελειώσω,
πόσες διαδρομές έχω κάνει,
πόσα κουδούνια έχω χτυπήσει
και πόσα πακέτα έχω μεταφέρει.
Σε μια πολυκατοικία
που πηγαίνω συχνά, μένει μια
πολύ συμπαθητική ηλικιωμένη κυρία,
που παραγγέλνει κάθε Σάββατο βράδυ
γύρο κοτόπουλο και τα σχετικά.
Την έχω προσέξει γιατί φοράει πάντα
μια μεγάλη καρφίτσα στο φουλάρι της,
πολύ προσεγμένη,
σαν να πρόκειται να βγει έξω.
Στον αποπάνω όροφο
μένει ένας ηλικιωμένος κύριος,
επίσης πολύ συμπαθητικός,
που παραγγέλνει κι αυτός.
Σάββατο βράδυ, γύρο χοιρινό μερίδα.
Είναι κι αυτός καλοντυμένος,
φρεσκοξυρισμένος,
κι ακούγεται από μέσα μουσική,
σαν να περιμένει κόσμο.
Έτσι μου ‘ρχεται να τους πω
”στον άλλον όροφο
υπάρχει κάποιος για σένα.”
Αγγελική Σπανού