Μιλώντας για τον θάνατο, παρατηρεί κανείς
ότι οι πλέον αρμόδιοι για να μιλήσουνε σιωπούν:
άλλοι σπρώχνουν για να φτάσουνε στον άμβωνα
ή την κεντρική σκηνή—εμπειρία
πάντα προτιμητέα της θεωρίας, σπάνια είναι
μέντιουμ αληθινά, κι ούτε η πειθώ είναι
είναι πτυχή της διορατικότητας. Κοίτα βαθιά μέσα στη νύχτα:
αν η ουσία της ζωής είναι να παρασέρνεσαι από τα συναισθήματά σου
αυτό που βλέπεις τώρα μοιάζει με προσομοίωση θανάτου, νυχτερίδες
στροβιλίζονται στο σκοτάδι — Όμως οι άνθρωποι τίποτα δε
γνωρίζουν από θάνατο. Αν υπάρχουμε όπως εσύ το αισθάνεσαι,
δε μοιάζει αυτό με θάνατο, μοιάζει με τη ζωή.
Κι εσύ εξίσου έχεις τυφλωθεί. Κι εσύ πασχίζεις μες στο σκοτάδι.
Μια μοναξιά φριχτή περικυκλώνει πλάσματα που
έρχονται αντιμέτωπα με τη θνητότητα. Όπως λέει ο Μάργκιουλις:
ο θάνατος μας τρομοκρατεί όλους σε σιωπή.
―Λουίζ Γκλούκ