Στέκεσαι δίπλα στο ναρκοπέδιο και πάλι.
Κάποιος που τώρα έχει πεθάνει
σου είπε πως είναι εκεί που θα μάθεις
να χορεύεις. Χιόνι στα χείλη σου σαν πληγή
αλατισμένη, πηδάς ανάμεσα στους θανάτους σου, μαύροι σαν τις
περιόδους του θεού. Τα χέρια σου ανοίγουν μικρές πληγές
στον αέρα. Είσαι κάτι που ‘χει φτιαχτεί. Που έπειτα φτιάχτηκε
για να επιβιώσει, που σημαίνει πως είσαι γιος
κάποιου. Που σημαίνει πως αν ανοίξεις τα μάτια σου, θα επιστρέψεις
σε εκείνο το σπίτι, κάτω από μία κουβέρτα με κίτρινα καραβάκια.
Ο φίλος της μαμάς σου, το φαλακρό κεφάλι του στεφανωμένο με κόκκινες
τρίχες, σαν πλανήτης που φλέγεται, γονατίζει
στο κρεβάτι σου ξανά. Μυρωδιά από ουίσκι & τριμμένα μπισκότα
Oreo. Το χιόνι πέφτει απ’ το παράθυρο: στάχτη που έχει επιστρέψει
από ένα παραμύθι που απέτυχε. Το χέρι του στο
στήθος σου. & συνεχίζεις να χορεύεις στο ναρκοπέδιο —
ακίνητο. Οι κουρτίνες στον αέρα. Το μελωμένο φως
κάτω απ’ την πόρτα. Η ανάσα του. Το υγρό του μπλε πρόσωπο: γη
που γυρίζει στην τροχιά κανενός. & θέλεις κάποιον να πει Γεια… Γεια…
καλέ χορεύεις φανταστικά. Βρε αγαπούλα θα πέθαινε κόσμος
για αυτό το βαλς. Θέλεις κάποιον να σου πει πως όλα αυτά
γίνανε πριν καιρό. Εκείνη τη νύχτα, πολύ σύντομα, θα πακετάρεις
το αγαπημένο σου βιβλίο & το πιστόλι της μαμάς σου,
πως η πιο ασφαλής στέγη ήτανε πάντα οι σκέψεις
μες στο κεφάλι σου. Σωστό ακούγεται—πρέπει να είναι—
πως τα χέρια μας μάς βλάπτουν, κι έπειτα μας δίνουν
τον κόσμο. Πως μπορείς να αγαπήσεις τον κόσμο
μέχρι που δεν υπάρχει τίποτα πλέον να αγαπήσεις
παρά τον εαυτό σου. Τότε μπορείς να σταματήσεις.
Τότε μπορείς να γυρίσεις—πίσω στο ναρκοπέδιο
περιτειχισμένο μ’ ομίχλη, όπου η φλέβα στο λαιμό σου σε λατρεύει
μέχρι το μηδέν. Μπορείς να φύγεις. Να γίνεις τίποτα
& να αναπνέεις ακόμα. Πίστεψε με.