Κάποτε, κάποιος είπε πως κάτι είναι όμορφο & έτσι το φόρεσε,
το ‘θαψε, το ‘κανε νόμισμα. Κάπου, ίσως εδώ, ίσως και τώρα,
μένω ακίνητος σαν άγαλμα μέχρι εκείνος να κοιτάξει προς τα ‘δω. Κάποιες φορές
αισθάνομαι πως δεν υπάρχω μέχρι να με αποκαλέσει κάποιος όμορφο. Κάποιες φορές
ακόμα κι οτιδήποτε ζεστό αρκεί. Κάποιες φορές είμαι εγώ, κάτι ζεστό όταν τα φώτα
χαμηλώσουν. Όμορφο, έτσι με αποκάλεσε εκείνος ο άντρας αφού έκανε πάνω μου
ό,τι ήθελε—δεν έχω άλλον τρόπο να το πω διαφορετικά και πάλι,
—το σώμα, τη σιωπή μου. Όμορφο. Γιατί, αναρωτιέμαι, για να μπορέσεις να
αγαπήσεις τον εαυτό σου πρέπει, πρώτα, να σ’ αγαπήσουν; Πλυμένο κόκκαλο
ως το μεδούλι. Μυρμήγκια στη σειρά μεγεθυμένα στάχτη. & φυσικά,
δεν ρωτώ κανέναν. & φυσικά, γνωρίζω την απάντηση.
Φυσικά & ξέρω πως δεν τρέχουν ξωπίσω μου, εννοώ οι άντρες.
& μακάρι εκείνος να μην έλεγε τίποτα, μακάρι, — όπως κι εγώ
—να μην έλεγε τίποτα, μα όχι, έπρεπε να είχε μιλήσει, έπρεπε να πει το «όμορφος»—
& τώρα, διάολε, το σώμα μου εμφανίζεται, παγιδευμένο σ’ ένα τούνελ
από ένα τηλεσκόπιο. & τώρα βρίσκομαι εδώ παρατηρώντας τον απόηχο
της ίδιας μου καταστροφής, χωρίς τίποτα όμορφο για συντροφιά.
Ίσως απλά μιλούσε για την πόλη πέρα από το παράθυρο, εκείνος.
Ίσως απλά μιλούσε στον εαυτό του. Ίσως να εννοούσε όμορφα, όπως μπράβο,
όπως κοίτα εδώ τι μόλις έκανα με τα δυο μου χέρια.
―Hieu Minh Nguyen