Πες ότι αυτή η πόλη έχει 10 εκατομμύρια ψυχές,
Κάποιοι ζούνε σε παλάτια, κάποιοι ζουν στους δρόμους:
Κι όμως δεν υπάρχει μέρος για εμάς, αγαπητέ, δεν υπάρχει μέρος.
Κάποτε είχαμε μια χώρα όπου ανήκαμε,
Κοίτα εκεί στο χάρτη θα τη βρεις:
Μα δεν μπορούμε πια να πάμε εκεί, αγαπητέ, δεν μπορούμε.
Στην αυλή της εκκλησίας του χωριού ένας γέρος ίταμος,
Κάθε άνοιξη ανθίζει πάλι:
Δε συμβαίνει αυτό σε παλιά διαβατήρια, αγαπητέ, δε συμβαίνει.
Ο πρόξενος χτύπησε το τραπέζι κι είπε,
«Αν δεν έχετε διαβατήριο, είστε επίσημα νεκροί»:
Μα είμαστε ακόμα ζωντανοί, αγαπητέ, ακόμα ζωντανοί.
Πήγα σε μια επιτροπή· μου πρόσφεραν ακρόαση·
Μου ζήτησαν ευγενικά του χρόνου να γυρίσω:
Μα πού θα πάμε σήμερα, αγαπητέ, πού θα πάμε;
Πήγα σε μια δημόσια συζήτηση· ο ομιλητής σηκώθηκε και είπε:
«Αν τους αφήσουμε να έρθουνε, θα φάνε το ψωμί μας»·
Για μένα και για σένα μιλούσε αγαπητέ, για μένα και για σένα.
Νόμιζα πως άκουσα έναν κεραυνό να αντηχεί στον ουρανό·
Ήταν ο Χίτλερ που έλεγε στην Ευρώπη: «Πρέπει να πεθάνουν»·
Εμάς είχε στο μυαλό του αγαπητέ, εμάς.
Είδα ένα σκύλο με ζακέτα,
Είδα μια πόρτα να ανοίγει για να μπει μια γάτα:
Όμως δεν ήτανε εβραία πλάσματα, αγαπητέ, δεν ήτανε.
Πήγα στο λιμάνι και στάθηκα στην αποβάθρα,
Είδα τα ψάρια να κολυμπούν σα να ‘ναι ελεύθερα:
Μόλις λίγα μέτρα μακριά, αγαπητέ, μόλις λίγα μέτρα.
Περπάτησα στο δάσος, είδα τα πουλιά στα δέντρα·
Δεν είχανε πολιτικούς και τραγουδούσαν άνετα:
Δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος αγαπητέ, δεν ανήκουν.
Ονειρεύτηκα ένα κτήριο με χίλιους ορόφους,
Χίλια παράθυρα και χίλιες πόρτες·
Όμως κανένα από αυτά μας δικό μας, αγαπητέ, κανένα από αυτά.
Στάθηκα σε μια πεδιάδα καθώς το χιόνι έπεφτε·
10 χιλιάδες στρατιώτες προχωρούσανε
Εσένα και εμένα ψάχνανε αγαπητέ, εσένα και εμένα.
―W. H. Auden