Κάποιοι νιώθουν βροχή. Κάποιοι νιώθουν την ταραχή του σκαθαριού
στον δικό του χώρο φάντασμα, όταν ο φλοιός του δέντρου
ξεκολλά. Κάποιοι νιώθουν κάτι μοσχομύριστο. Κοιμούνται γέρνοντας
ο ένας πάνω στον άλλο στο ουισκένιο σκοτάδι, μόλις που είναι εκεί.
Όταν αυτό καταρρέει, κάποιοι νιώθουν τον σεληνοσκότεινο αέρα
να ρίχνει τους κόκκους του στις διάστικτα καταχιονισμένες
πλαγιές. Μικροσκοπικές λάμψεις πάγου από τη βαλανιδιά,
κτύπος από μπότες που έρχεται και φεύγει, η γραμμή της προσευχής
που μπορείς ν’ ακολουθήσεις από τον λυκοφωτισμένο άνεμο ως τη χιονισμένη
κουκουβάγια που μεταφέρει. Κάποιοι νιώθουν το φως του ήλιου
ως μέσα στα αιμοφόρα αγγεία κάτω απ’ το δέρμα
κι εύχονται να υπήρχαν λιγότερα να χάσουν.
Γνωρίζοντας πώς θα μπορούσε να ήταν ξεθωριασμένα σφεντάμια
μισοκοιμούνται σαν δεύτερος ύπνος πάνω απ’ τις ιδιοσυγκρασίες μας.
Μήπως φαντάζομαι ότι υπάρχει ένα μέρος τόσο ασφαλές που δεν μπορεί
να καταρρεύσει; Κάποιοι νιώθουν τα ποτάμια να μετατοπίζονται,
μπλε φλέβες που διασχίζουν το χώμα, λες και οι καμινάδες ήταν μακρύ
όνειρο με εκπνοές. Ο λύγκας αφήνει τα πόδια του
να χαϊδεύουν το έδαφος στο χιόνι και τις μπόρες.
Τ’ αγριολούλουδα σκορπίζονται σε ζεστές αποχρώσεις ως
τη στιγμή που τα ξεριζώνουν. Μπορείς να περιμένεις
πριν ξεκολλήσεις απ’ τον αστράγαλο τις κολλητσίδες,
μπορείς να περιμένεις ώσπου ο Ερμής
το άστρο ν’ απομακρύνει, νωρίς, τη νύχτα και τις μαύρες
περιοχές της. Και ν’ αναρωτηθείς. Γιατί άλλοι νιώθουν
μέσα στο κατάπυκνο σκοτάδι αυτό το βαθυκόκκινα χρωματισμένο
άστρο. Γιατί το μόνο που έχεις είναι διαπληκτισμοί και καρφώματα.
Γιατί η γη δεν καταφέρνει να έρθει να σε βρει.
