Η Μάρθα Βούρτση είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες ελληνίδες ηθοποιούς. Όχι τόσο για τη σημαντική θεατρική της διαδρομή, αλλά με το αποτύπωμα που άφησε στον κινηματογράφο καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετία του ’60, ως η «βασίλισσα» των ταινιών μελό. Το παρατσούκλι Μάρθα Κλάψα, που της είχαν κολλήσει, ουδόλως την πείραζε και το θεωρούσε τίτλο τιμής.
Η Μάρθα Βούρτση γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1937 και ήταν κόρη του αρχιμουσικού και συνθέτη λόγιας μουσικής Μιχάλη Βούρτση (1908-1983). Από τα έξι της άρχισε να μαθαίνει πιάνο, αλλά στα 16 της αποφάσισε να γίνει ηθοποιός, θαμπωμένη από τις θεατρικές παραστάσεις στο Υπόγειο του Κάρολου Κουν.
Η Μάρθα Βούρτση με τον Νίκο Ξανθόπουλο
Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης κι έκανε το ντεμπούτο της στο θέατρο, ως μαθήτρια της Σχολής του Κουν, με τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη και την «Αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση έγινε το 1958 με το «Ελεύθερο Θέατρο», έναν εταιρικό θίασο μαζί με τους Κώστα Καζάκο και Λεωνίδα Τριβιζά, όπου υποδύθηκε τη Λοκαντιέρα στην ομώνυμη κωμωδία του Γκολντόνι.
Έπαιξε με πολύ μεγάλη επιτυχία όλα τα είδη θεάτρου, από επιθεώρηση έως αρχαία τραγωδία στην Επίδαυρο, από κλασικό θέατρο έως σύγχρονο ελληνικό έργο, από δράμα έως κωμωδία και από μιούζικαλ έως ηθογραφία, από Λόρκα έως Ευριπίδη, από Σοφοκλή έως Ντε Φίλιπο, από Σακελλάριο έως Λίλιαν Χέλμαν, σε έργα όπως «Η Ήρα και το παγώνι» του Σον Ο’ Κέιζι, «Το φιντανάκι» του Παντελή Χορν, «Ένας όμηρος» του Πίτερ Μπίαν, «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» του Ρομπέρ Τομά, «Φρουρά στο Ρήνο» της Λίλιαν Χέλμαν, «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά, «Άννυ», «Βάκχες» του Ευριπίδη, «Ηλεκτρα» του Σοφοκλή, «Η μελωδία της ευτυχίας», «Ο βιολιστής στη στέγη» και «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντοάρντο ντε Φίλιπο. Μία από τις πιο σημαντικές της παραστάσεις ήταν ο ρόλος της Εκάβης στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη που παρουσιάστηκαν το 2001 στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα και μουσική Ελένης Καραΐνδρου.
Η Μάρθα Βούρτση με τον Μίμη Φωτόπουλο στα «Κίτρινα Γάντια» (1960)
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1959 με την κωμωδία «Ο Μαγκούφης» και ξεχώρισε για το κωμικό της ταλέντο ως υπηρετριούλα στα «Κίτρινα γάντια» του Αλέκου Σακελλάριου (1960) και ως μαχητική δικηγόρος στον «Σκληρό άνδρα» του Γιάννη Δαλιανίδη (1961). Και οι δυο αυτές ταινίες ήταν παραγωγής της Φίνος Φιλμ. Ύστερα η καριέρα της πήρε άλλο δρόμο και οι μελό ταινίες την έφτασαν στην κορυφή της δημοφιλίας, κάποια στιγμή δε, εκεί γύρω στο 1966, έκανε και δική της εταιρεία παραγωγής, τη Μάρθα Φιλμ. Στη Φίνος Φιλμ επέστρεψε το 1968 με τη δραματική ταινία του Νίκου Φώσκολου «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα».
Η Μάρθα Βούρτση διαθέτει και εξαιρετική φωνή, κι αυτό τη βοήθησε να ερμηνεύσει στα χρόνια του σινεμά τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, του Απόστολου Καλδάρα, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Γιώργου Ζαμπέτα. Τα ντουέτα της κυρίως με τον Νίκο Ξανθόπουλο έγραψαν ιστορία στα συνοικιακά σινεμά.
Οι εμφανίσεις της στην τηλεόραση ήταν περιορισμένες. Ξεχώρισε ο ρόλος της Παναγιώτας Πετροχείλου στην κωμική σειρά του MEGA «Πολυκατοικία» (2008-2011), όπου φανέρωσε για ακόμη μια φορά την κωμική της πλευρά.
Στην προσωπική της ζωή ήταν παντρεμένη σε πρώτο γάμο με τον ηθοποιό Κώστα Πίτσιο και σε δεύτερο από το 1970 έως τον θάνατό του με τον στιχουργό Ξενοφώντα Φιλέρη.