Υπερψηφίζεται στη Βουλή το νομοσχέδιο περί κοινωνικών ασφαλίσεων, βάζοντας τις βάσεις για την ίδρυση του ΙΚΑ. Ο πρώτος νόμος θεσμοθετήθηκε, ύστερα από πολλές κοινωνικές διεργασίες, το 1932, από την τελευταία κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ηταν ο νόμος 5733/1932, που ψηφίστηκε μόνο από τους «βενιζελικούς» βουλευτές καθώς η δεξιά, φιλοβασιλική αντιπολίτευση απείχε. Λίγους μήνες αργότερα, η κυβέρνηση Π. Τσαλδάρη, στο πλαίσιο της φρενήρους αντιπαλότητας με τη «βενιζελική» παράταξη, ανέστειλε την εφαρμογή του νόμου και προετοίμασε ένα άλλο νομοσχέδιο, βασισμένο στο προηγούμενο. Είναι ο νόμος 6298/1934, βάσει του οποίου δημιουργήθηκε, τελικά, το ΙΚΑ και συγκροτήθηκε το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο με πρόεδρο, για την περίοδο 1934-1935, τον μετέπειτα πρωθυπουργό Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Την 1η Δεκεμβρίου 1937 ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς εξέδωσε ορισμένους εφαρμοστικούς νόμους και εγκαινίασε τα δύο πρώτα υποκαταστήματα του ΙΚΑ σε Αθήνα και Πειραιά. Η προπαγάνδα του καθεστώτος εμφάνισε ότι «εγένετο έναρξις σήμερον της λειτουργίας του θεσμού των Κοινωνικών Ασφαλίσεων» και επικράτησε η λανθασμένη αντίληψη ότι «ο Μεταξάς δημιούργησε το ΙΚΑ».
Στην ουσία, η δικτατορία Μεταξά απέκλεισε, ικανοποιώντας αιτήματα εργοδοτών, από τη κοινωνική ασφάλιση εργαζόμενους μικρών επιχειρήσεων, με προσωπικό λιγότερο από πέντε άτομα, και «εγκαινίασε» την αρπαγή των αποθεματικών του ΙΚΑ, παίρνοντας χρήματα για τον περίφημο έρανο της Πολεμικής Αεροπορίας…
Στην Ελλάδα, λόγω των εργοδοτικών αντιδράσεων, ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης καθυστέρησε.
Πάντως, λίγο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, η κυβέρνηση Δ. Γούναρη θεσμοθέτησε έναν νόμο (2868/20.7.1922) βάσει του οποίου άρχισαν να δημιουργούνται κλαδικά επαγγελματικά ταμεία. Βασικό στοιχείο ήταν ότι η δημιουργία του κάθε ταμείου εξαρτάτο από τη θέληση του εργοδότη ή των εργοδοτών του κλάδου.
Το 1934 λειτουργούσαν 60 κλαδικά ταμεία με περίπου 140.000 ασφαλισμένους. Ωστόσο, περίπου 230.000 εργαζόμενοι παρέμεναν ανασφάλιστοι.