Έως τις αρχές του εικοστού αιώνα, η νότια περιοχή της οδού Αγίου Γεωργίου (παραλιακός δρόμος) ήταν πυκνά δομημένη. Αποθήκες σταφίδας, κρασομάγαζα και καφενεία στεγάζονταν, ως επί το πλείστον, σε λιθόκτιστα κτήρια, που στα θεμέλιά τους χτυπούσε το κύμα.
Επί δημαρχίας του προοδευτικού δημάρχου και εθνικού αγωνιστή Χριστοδούλου Σώζου προ-χώρησε η κατεδάφιση των παραθαλάσσιων οικοδομών και η κατασκευή του μώλου, διά του οποίου επήλθε η επανασύνδεση της πόλης με τη θάλασσα. Η σχετική ασφάλεια που επέφερε στον τόπο η βρετανική διοίκηση ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση της τοπικής κοινωνίας, ανοίγοντας τους ορίζοντές της, ώστε να καταστεί η Λεμεσός, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πάνος της, «η πύλη του πολιτισμού στην Κύπρο».
Το παραλιακό μέτωπο της πόλης αναμορφώθηκε ριζικά. Νέες οικοδομές, με κλασσική μορφολογία, αντικατέστησαν τις παλαιότερες ημιερειπωμένες της οθωμανικής περιόδου.
Ο αστικός εκσυγχρονισμός της πόλης αποτελούσε τον καθρέπτη της ανάπτυξης της κοινωνίας της. Όλα τα παλαιά κτήρια, που επιπόλαια η πρόσκαιρη αναζήτηση κέρδους εξαφάνισε, ήσαν οι σιωπηλοί μάρτυρες τιτάνιας προσπάθειας που κατέβαλε η κοινωνία, για να εξελιχθεί και να ευημερήσει.