Γράφει η Άντρη Χριστούδια
Πριν 9 χρόνια τέτοια εποχή έμαθα ότι ήμουν έγκυος. Η αναπόφευκτη χαρά έγινε πόνος και αγωνία. Βλέπετε εκείνη την περίοδο η Ρευματοπαθεια μου ήταν σε έξαρση και οι αρρυθμίες (μετά από τις πολύ ψηλές δόσεις κορτιζόνης που χρειάστηκε να πίνω για να σταματήσουν οι φλεγμονές) μόλις άρχισαν έντονα και επιβάρυναν το καρδιολογικό μου θέμα. Το έψαξα πολύ και βασανιστικά για κάποιες βδομάδες. Με δεδομένο το ιατρικό μου ιστορικό καλέστηκα να αποφασίσω ποιον θα σώσω.
Κάποιοι γιατροί ήταν κάθετοι ότι η κύηση έπρεπε να διακοπεί γιατί το δίλημμα ήταν πλέον ζωής και θανάτου (μάλλον δικού μου). Κάποιοι άλλοι (η μειοψηφία) το άφηναν πάνω μου. Έδειχνε να είναι μια επικίνδυνη κύηση αλλά και η πρώτη μου εγκυμοσύνη αυτό έδειχνε και όλα πήγαν καλά (η πρώτη εγκυμοσύνη πριν αποκτήσω Ρευματοπαθεια).
Ήταν από τις δυσκολότερες αποφάσεις της ζωής μου. Και αν διέκοπτα την κύηση άδικα; Αν δεν την σταματούσα πάλι, και έχανα την ζωή μου (και συνεπώς και ο γιος μου την μάνα του;) Αποφάσισα να τη σταματήσω. Με το βλέμμα στραμμένο στο πρώτο μου παιδί ένιωθα ότι δεν είχα το δικαίωμα να του στερησω την μάνα του.
Μου πήρε καιρό να νιώσω εντελώς καλά μα ένιωθα τότε ήρεμη ότι με τα δεδομένα που ήξερα είχα την ελευθερία να πάρω την σωστή απόφαση σε ένα ιατρικό δίλημμα. Κάθε φορά που έβλεπα άρθρα που με πάθος μιλούσαν για το φόνο που γίνεται όταν μια κύηση σταματά με πονούσε και με θύμωνε. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει γυναίκα που αισθάνεται μέσα της ένα παιδί και θεωρεί την απόφαση που χρειάζεται να πάρει εύκολη.
Δεν θεωρώ ότι είναι άξιος οποιοσδήποτε να κρίνει τους λόγους που η γυναίκα έχει για να σταματήσει μια εγκυμοσύνη. Και δεν θεωρώ ότι υπάρχει πήχης αποδοχής της απόφασης της. Ουτε και είμαστε Θεοί.
Ομολογω ότι τον πρώτο καιρό μιλούσα σε κάποιους για αποβολή και όχι έκτρωση. Η ένιωθα ότι χρειαζόταν να δικαιολογήσω γιατί το έκανα. Σαν να ντρεπόμουν για την απόφαση που πήρα. Οχι πια. Είχα την ελευθερία να πάρω την απόφαση που με τα ιατρικά δεδομένα θα επέτρεπε στον γιο μου να έχει για κάποια χρόνια ακόμα μάνα. Και η κάθε γυναίκα χρειάζεται την ελευθερία να κρίνει και να αποφασίσει. Γιατί για καμιά δεν είναι εύκολο δίλημμα.Και εμείς δεν είμαστε ΘΕΟΙ. Ας είμαστε όμως άνθρωποι με ενσυναίσθηση.