Γράφει ο Πάνος Λοΐζου Παρράς
Δύο ειδήσεις που τυχαία βρέθηκαν μαζι στο timeline μου:
Η πρώτη αναφέρεται στην ανάπτυξη που καταγράφει η κυπριακή οικονομία (6,1% το 2ο τρίμηνο) με την πολύ καλή πορεία του τουρισμού. Όχι γιατί εφαρμόσαμε κάποια ιδιαίτερη στρατηγική στην τομέα, αλλά γιατί η σύγκριση γίνεται με το 2021 που λόγω πανδημίας η κατάσταση ηταν τραγική. Φέτος, παρα την απουσια Ρώσων τουριστών, οι υπόλοιποι -κυρίως Βρετανοί- αποφάσισαν να βγάλουν τη χασούρα των lockdown.
Η δεύτερη, αναφέρεται στο μεγάλο πρόβλημα των ακριβών ενοικίων. Όταν ένα μονάρι απορροφά το 40% με 50% του καθαρού μέσου μισθού, ενώ θα επρεπε να απορροφά μονο το 20%, πως τα βγάζει πέρα άραγε η πλειοψηφία που αμοίβεται με πολύ λιγότερα; Κι έτσι το προβλημα μετατρέπεται σε κοινωνικό. Ένας στους 5 πολίτες, βρίσκονται κάτω απο το όριο της φτώχειας που είναι στα €10.011 για ένα ατόμο και €21.024 για οικογένεια με δυο παιδιά. Το πιο τραγικό, ειναι που ακόμα και οικογένειες με μεγαλύτερα εισοδήματα 30-50χιλ ανα έτος, εάν πρέπει να δίνουν τις 12χιλ για ενοίκιο/δόση, αισθάνονται να φτωχοποιουνται. Ιδιαίτερα μια τέτοια περίοδο οπου το ηλεκτρικό ρεύμα και τα καύσιμα εχουν αυξηθεί δραματικά.
Είναι φανερό οτι η ανάπτυξη και μόνον, δεν σημαίνει απολύτως τίποτε αν δεν συνδέεται με την ευημερία του κοινωνικού συνόλου. Οι στρεβλώσεις στον τομέα των κατασκευών (βλέπε πολυτελή διαμερίσματα για διαβατήρια) που επέβαλε η κυβέρνηση Δήσυ, λειτουργούν ήδη εις βαρος του μέσου πολίτη και φυσικά της ανάπτυξης που επιτεύχθηκε. Μάλιστα εγκληματικά αρνούνται να πάρουν μέτρα αύξησης της προσφορας οικιστικών μονάδων. Τα πράγματα βεβαίως είναι απλά: θελουμε ανάπτυξη ευημερίας ή ανάπτυξη φτωχοποίησης;
