Της Ζέλειας Γρηγορίου
Σε ένα ταξίδι στη Μάλτα (δεν χρειάζονται λεπτομέρειες ποιος/ποια την επέβλεπε) η κόρη μου, 3-4 χρονών, ανέβηκε σε νεροτσουλήθρα πισίνας ξενοδοχείου. Είδε τα άλλα παιδάκια και τ’ ακολούθησε. Στο τελευταίο σκαλοπάτι δίστασε, ίσως και να άλλαξε γνώμη, αλλά ντράπηκε διότι μπλόκαρε τη ροή και τα άλλα παιδάκια πίσω της δυσφορούσαν. Κι έκανε το plunge. Θα ήταν plunge θανάτου αν δεν την επανέφερε ναυαγοσώστης. Το μόνο που θυμάται είναι κόκκινο όταν άρχισε να συνέρχεται. Ίσως εκείνος φορούσε κόκκινο μαγιό. Θυμάσαι Εύα μου;
Το κακό εγίνην. Μπορούσε να μην γίνει; Μπορούσε. Αν υπήρχε ναυαγοσώστης, αν το μωρό δεν κοίταζε μέσα στη μεγάλη πισίνα, αν δεν υπήρχε μεγάλη πισίνα, αν απαγορευόταν η είσοδος σε μικρά παιδάκια σε χώρους όπου υπάρχουν πισίνες, ή βράχια, ή βαθιά νερά.
Κυρίως αν το μωρό, 3-4 χρονών, δεν συμπεριφερόταν όπως συμπεριφέρεται ένα μωρό 3-4 χρονών: ακροπατώντας ανάμεσα σε φόβο και περιέργεια, γνώση κι έλξη στο άγνωστο, συμμόρφωση και βούληση.
Η απώλεια ενός μωρού δεν ξεπερνιέται από τους γονιούς του. Οι ενοχές και τα κατηγορώ άπειρα. Μέσα στα εντόσθια θάνατος. Αφήστε τους τουλάχιστο να πενθήσουν. Ο θάνατος είναι από μόνος του σαρκοβόρο, εσείς περισσεύετε.