Τα τελευταία χρόνια τα Ηνωμένα Έθνη και το Τμήμα γυναικών τους, UN-Women, ζητούν 50/50 συμμετοχή σε θέσεις λήψεως αποφάσεων, διότι σύμφωνα με έρευνες που έκαναν διεπίστωσαν ότι η συμμετοχή των γυναικών σε θέσεις λήψεως αποφάσεων, αλλά και η συμμετοχή τους στην ομάδα διαπραγματεύσεων για επίλυση διαφορών μεταξύ κρατών, θα συμβάλει στην ανάπτυξη και στην παγκόσμια ειρήνη.
Στατιστικά στοιχεία που έχουν συλλέξει οι διεθνείς οργανισμοί, αναφέρουν μάλιστα, ότι όταν οι ειρηνευτικές αποστολές συμπεριλαμβάνουν και γυναίκες, δημιουργούνται συνθήκες ειρήνης που διαρκούν περισσότερα χρόνια, σε σύγκριση με αυτές που συμμετέχουν μόνο άνδρες. Για να ενθαρρύνουν μάλιστα τη συμμετοχή των γυναικών στις ομάδες διαπραγματεύσεων, τα ΗΕ προώθησαν το ψήφισμα 1325, που πέρασε από τη Γενική Συνέλευση των ΗΕ και ζήτησαν από τα κράτη μέλη που αντιμετωπίζουν προβλήματα να συμπεριλάβουν στις ομάδες διαπραγμάτευσης ίσο αριθμό γυναικών.
Τα τελευταία 40 χρόνια το θέμα της συμμετοχής των γυναικών σε θέσεις λήψεως αποφάσεων συζητείται επανειλημμένα από τις γυναικείες οργανώσεις, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει ακόμα λυθεί. Για να αυξηθεί μάλιστα ο αριθμός των γυναικών στις θέσεις λήψεως αποφάσεων, τα ΗΕ και η ΕΕ ζητούν να προωθηθεί ο θεσμός της ποσόστωσης, κάτι που δεν γίνεται αποδεχτό από τις πατριαρχικές κοινωνίες και Κυβερνήσεις, των περισσοτέρων χωρών.
Παρά το γεγονός ότι οι γυναικείες οργανώσεις αρκετών χωρών ζητούν την ποσόστωση, διαπιστώνουν ταυτόχρονα ότι αρκετές φορές οι γυναίκες που εκλέγονται συνεχίζουν να υπηρετούν το Πατριαρχικό σύστημα, όπως έκανε η Θάτσερ, η Μέρκελ και άλλες και εγείρεται το θέμα ποιες γυναίκες πρέπει να αναλαμβάνουν αυτές τις θέσεις. Έχει επίσης διαπιστωθεί ότι σε αρκετές χώρες οι γυναίκες που προωθούνται είναι γυναίκες που προέρχονται από ισχυρές οικογένειες, υποστηρίζονται από ισχυρά άτομα και όταν εκλέγονται, όπως είναι φυσικό, υπερασπίζουν τα συμφέροντα της κοινωνικής τους τάξης και κατ’ επέκταση και της Πατριαρχίας. Το οικονομικό πρόβλημα είναι ένα άλλο σοβαρό εμπόδιο για την ανέλιξη των γυναικών σε δημόσια αξιώματα, διότι οι γυναίκες δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια και σπανίως βρίσκουν χορηγούς για να στηρίξουν τον προεκλογικό τους αγώνα.
Πρέπει επίσης να θυμούμαστε ότι η γυναίκα για αιώνες αποκλείσθηκε από τις θέσεις λήψεως αποφάσεων και για πρώτη φορά απόκτησε το δικαίωμα της ψήφου στις αρχές του 20ού αιώνα. Η δε πρώτη γυναίκα που είχε εκλεγεί πρωθυπουργός ήταν η Bandaranaike το 1960 στη Σρι Λάνκα, η οποία αν και ήταν ενεργά αναμεμειγμένη στην πολιτική, πιθανόν να μην έπαιρνε αυτό το αξίωμα αν δεν την χρειάζονταν. Το κόμμα της, την πίεσε να αναλάβει το αξίωμα, διότι ως σύζυγος του δολοφονηθέντος Προέδρου, ήταν χρήσιμη για τη διατήρηση της ενότητας του κόμματος. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του συζύγου της ασχολήθηκε με τη βελτίωση της θέσης των γυναικών, αλλά χρειάζεται έρευνα για να δούμε αν συνέχισε αυτό το έργο και κατά τη διάρκεια της Προεδρίας της. Γυναίκες που αναμείχθηκαν στην πολιτική λόγω της στήριξης του συζύγου τους,ή μετά το θάνατο του συζύγου τους ή του πατέρα τους, είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε κάποιες χώρες όπως η Γκάντι στις Ινδίες, η Isabel Martínez de Perón, στην Αργεντινή και αλλού.
Οι λόγοι για τους οποίους η γυναίκα διστάζει να εμπλακεί στην πολιτική είναι πολλοί και έχουν εντοπιστεί και συζητηθεί επανειλημμένα. Όμως ο κυριότερος λόγος, οφείλεται στο πατριαρχικό σύστημα και τις δομές του, που παρεμποδίζουν τη γυναίκα να αναμειχθεί ενεργά αλλά και διότι το πολιτικό σύστημα και ο τρόπος που ασκείται η πολιτική είναι δομημένοι σύμφωνα με τις ανάγκες και τις εμπειρίες των ανδρών και αυτό είναι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα, που εκτός των δραστηριοτήτων που απαιτεί η πολιτική της ανάμειξή έχει να ασχοληθεί και με θέματα της οικογένειας και των παιδιών που παραδοσιακά είναι δικές της ασχολίες.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι ότι οι άνδρες πολιτικοί εδώ και αιώνες, έχουν προωθήσει ένα πρότυπο σχετικά με το τι είναι πολιτικός και πως πρέπει να συμπεριφέρεται και οι γυναίκες καλούνται να αλλάξουν συμπεριφορά και να μιμηθούν αυτό το πρότυπο για να θεωρούνται «σοβαρές πολιτικοί».
Επίσης, όλες και όλοι διαπιστώνουμε συχνά ότι γυναίκες πρωθυπουργοί και υπουργοί, κατακρίνονται και πολλές φορές εξευτελίζονται, είτε για τον τρόπο που ντύνονται είτε για το τρόπο που μιλούν, είτε διότι συμμετείχαν σε κάποιο χώρο διασκέδασης, κάτι που σπανίως γίνεται με τους άνδρες πολιτικούς. Γενικά η γυναίκα πολιτικός κρίνεται πολύ πιο αυστηρά από τους άνδρες.
Για να αποφεύγουν τα αρνητικά σχόλια και να κερδίσουν το σεβασμό της κοινωνίας, οι γυναίκες Υπουργοί και Προέδροι, τις περισσότερες φορές, μιμούνται το πρότυπο πολιτικού, που δημιούργησαν οι άνδρες πολιτικοί, ώστε να μην κατηγορηθούν και να θυματοποιηθούν από την πατριαρχική κοινωνία. Αρκετές μάλιστα, παρά το γεγονός ότι οφείλουν την εκλογή τους στον αγώνα του γυναικείου κινήματος, αποστασιοποιούνται από το γυναικείο κίνημα, και δεν υποστηρίζουν και δεν προωθούν άλλες γυναίκες σε θέσεις εξουσίας. Εδώ αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια της Θάτσερ που όταν τη ρώτησαν για το γυναικείο κίνημα, απάντησε «τι έκαμε το γυναικείο κίνημα για μένα»! Σίγουρα γνώριζε ότι το κίνημα συνέβαλε στην αλλαγή νοοτροπίας για να μπορέσει η κοινωνία να αποδεχτεί μια γυναίκα πρωθυπουργό, αλλά δεν ήθελε να το αποδεχθεί διότι αυτό θα τη μείωνε στα μάτια του ανδρικού πληθυσμού.
Η συμπεριφορά των γυναικών που αναλαμβάνουν θέσεις λήψεως αποφάσεων και αρνούνται να συμβάλουν στην βελτίωση της θέσης της γυναίκας, είναι ένα σημαντικό θέμα, που οι γυναικείες οργανώσεις, που προωθούν την ίση συμμετοχή γυναικών και ανδρών, πρέπει να εξετάσουν σοβαρά και να βεβαιώνονται ότι οι γυναίκες που εκλέγονται είναι ευαισθητοποιημένες και είναι έτοιμες να προωθήσουν τα θέματα ισότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να συνεργαστούν με τις γυναικείες οργανώσεις για να αλλάξει η στάση της κοινωνίας προς τις γυναίκες.
Τον Σεπτέμβριο του 2021, τα ΗΕ ανακοίνωσαν ότι 26 γυναίκες υπηρετούσαν ως αρχηγοί κρατών σε 24 χώρες. Πολλές από αυτές τις γυναίκες επαινούνται για τον καινοτόμο και αποτελεσματικό τρόπο διακυβέρνησης τους και τον τρόπο που χειρίζονται τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι χώρες τους. Η πληροφορία αυτή μας επιτρέπει να ελπίζουμε ότι με τη βοήθεια των ευαισθητοποιημένων γυναικών θα πετύχουμε την αλλαγή και θα συμβάλουμε στην βελτίωση της κοινωνίας μας που τόσο υποφέρει από τη βιαιότητα του Πατριαρχικού και καταπιεστικού συστήματος.