Γράφει ο Χάρης Χεϊζάνογλου
Η Αριστεία δεν είναι pedigree, δεν είναι κάτι που το κουβαλάς στο DNA σου, δεν είναι ο βαθμός των πανελληνίων, δεν είναι η βιβλιοθήκη με τις γνώσεις που κατανάλωσες, δεν είναι το συρτάρι με τα χαρτιά που μάζεψες για να την πιστοποιούν, δεν είναι τα σχολεία και οι σχολές που πέρασες, ούτε ο τοίχος με τις κορνίζες πίσω από την καρέκλα του γραφείου που ανεβάζει το κασέ σου.
Η Αριστεία δεν φωνάζει το όνομά της, δεν απαιτεί σήμανση, δεν είναι αισθητική ούτε έχει dressing code, δεν είναι το καθημερινό ξύρισμα, δεν είναι η γραβάτα, δεν είναι το πόσα βγάζεις τον μήνα ούτε το τι αμάξι οδηγείς.
Κυρίως όμως, δεν είναι μια ρεβάνς που την τρίβεις στη μάπα όσων θεωρείς κατώτερούς σου, έχοντας την ανάγκη να νιώσεις ανώτερος εξοντώνοντας τους άλλους, γιατί η Αριστεία δεν είναι κάτι που υπάρχει ή συμβαίνει έναντι τον άλλων. Δεν είσαι εσύ άριστος επειδή ο άλλος είναι βλάκας, δεν αρκεί αυτό…
Η Αριστεία δεν είναι κάτι αυτοφυές και ατομιστικό, δεν είσαι προκαταβολικά Άριστος, γίνεσαι, όπως μπορεί να γίνει και ο βλάκας αν θέλει κι αν καταλάβει ότι μπορεί… Και δεν γίνεσαι Άριστος μόνος σου και ανταγωνιζόμενος τους άλλους, δεν γίνεται, αυτό έχει ταβάνι…
Μια κοινωνία, μια παιδεία, κάποιοι άνθρωποι, είναι που σε βοηθούν, βήμα βήμα, συνεργατικά, πατώντας ο ένας στα χνάρια του άλλου, μπαίνοντας ο ένας στα παπούτσια του άλλου για να δει την οπτική του, μαθαίνοντας ο ένας από τα λάθη του άλλου, μαθαίνοντας κι από τα σωστά, θαυμάζοντας τους άλλους που προσπαθούν για την προσπάθειά τους, όχι ως ανταγωνιστής τους για να βγεις πρώτος, δεν είναι πρωτιά η Αριστεία, είναι κάτι άλλο… Δεν είναι ποσότητα, ούτε κατάταξη, είναι ποιοτικό μέγεθος.
Είναι η ποιότητα της συνειδητοποίησης ότι ο Άλλος, το Άλλο, η Ετερότητα, και μέσα από αυτά η αλληλεγγύη είναι κάτι παραπάνω από διαρκείς και αναγκαίες προϋποθέσεις, είναι η αφετηρία και μαζί ο προορισμός. Γιατί αυτό που εισπράττεις, αν είσαι πραγματικά Άριστος, ξέρεις ότι δεν είναι αποκλειστικά δικό σου και το επιστρέφεις στο πολλαπλάσιο στην κοινωνία των ανθρώπων που σου το προσέφερε, δεν το κρατάς σαν ατομικό προνόμιο.
Η Αριστεία δεν είναι κτήμα, δεν είναι μια τελική κατάσταση, είναι εντελέχεια, είναι η διαρκής και ενεργή προσπάθεια να βρεις τον σκοπό σου, τον εαυτό σου, τη θέση σου στον κόσμο, να μάθεις χωρίς να θεωρείς δεδομένο ότι ξέρεις. Κι όταν ξέρεις ότι ίσως και να μην ξέρεις τότε αμφισβητείς και την Αριστεία ως τέτοια.