Γράφει ο Χρήστος Χαραλάμπους
Καταθλιπτική και ταυτόχρονα εξοργιστική, είναι η εικόνα που αντικρίζει κάποιος που κινείται στην διασταύρωση των οδών Λεοντίου και Ναβαρίνου στην περιοχή της «Τζιαμούδας». Μια διασταύρωση στο κέντρο της Λεμεσού, σε μικρή απόσταση από γραφεία και υπηρεσίες κυβερνητικές, δημοτικές αλλά και της Μητρόπολης.
Καθημερινά περνούν από εδώ χιλιάδες πολίτες και κρατικοί φορείς, αλλά κανένας αρμόδιο του Δήμου ή των κυβερνητικών Κοινωνικών Υπηρεσιών, δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει τον μεγάλο υπαίθριο χώρο, με χώματα, πέτρες και ξερά χόρτα ο οποίος από πάρκινγκ που ήταν κάποτε, σήμερα φιλοξενεί μια μικρή γειτονιά όπου διαμένουν καμιά τριανταριά άνθρωποι. Δεν είναι Κύπριοι αλλά σίγουρα είναι άνθρωποι που, προφανώς, λόγω της καταγωγής και του χρώματος τους, δεν τους νοιάζεται κανένας.
Τα «καταλύματα» που μπόρεσαν να φτιάξουν, είναι καμωμένα από μεγάλα χαρτόνια και παλιές ξύλινες παλέτες, από αυτές που κάποιοι από εμάς τις κόβουμε σε κομμάτια και τις ρίχνουμε στις ξυλόσομπες για να ζεσταινόμαστε τον χειμώνα ή τις χρησιμοποιούμε στα φουρνάκια μας για ψήνουμε το κλέφτικο και το κυριακάτικο ψητό μας.
Στέγη τους είναι τα κλαδιά των δέντρων και ο ουρανός, ενώ στις…ανέσεις τους περιλαμβάνονται ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, από αυτές που συνήθως εγκαταλείπονται σε πάρκα και πεζοδρόμια επειδή κοστίζει η μεταφορά τους σε Πράσινα Σημεία. Να, λοιπόν που αυτή η κακή συνήθεια κάποιων, αποδεικνύεται κάποιες φορές εξυπηρετική για κάποιους άλλους…
Μεταξύ των δέντρων είναι απλωμένα σκοινιά όπου κρέμονται πλυμένα και άπλυτα ρούχα ενώ σε κάποια γωνιά έχουν στήσει και ένα κοινό…ντους, με βάση και πάλι παλέτες και… καμπίνα κατασκευασμένη από φαρδιά χαρτόνια.
Οδηγηθήκαμε σε αυτό το τσαρδί των αστέγων, μετά από σχετική ενημέρωση που είχαμε από την «Κίτρινη Γραμμή Κοινωνικής Αλληλεγγύης» και το «Κέντρο Παροχής Κοινωνικών Υπηρεσιών» που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια από τον Πρόεδρο της ΑΕΛ Ανδρέα Σοφοκλέους, παρέχοντας στήριξη σε χιλιάδες συμπολίτες μας που δεν έχουν τα βασικά για την επιβίωσης τους, που έχουν ξεπεράσει το όριο της φτώχειας, που κυριολεκτικά δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι…
«Βλέποντας να κινούνται στους δρόμους όλο και περισσότερα ακριβά αυτοκίνητα ή να αυξάνονται οι πολυτελείς κατοικίες, ασυνείδητα πλέον θεωρούμε ότι αυτή είναι η πραγματική εικόνα της καθημερινότητας μας. Όμως αυτή είναι η βιτρίνα που δεν μας αφήνει να δούμε ή που μας κάνει να μην θέλουμε να δούμε τις φωτοχοποιημένες περιοχές με τους ανθρώπους που βιώνουν την εξαθλίωση…», μας είπε η Υπεύθυνη της «Κίτρινης Γραμμής», Αγγελίνα Φούρναρη, επισημαίνοντας ότι «υπάρχουν πολλές περιοχές που αν πάει κάποιος την ώρα που δύει ο ήλιος, θα δει σημεία όπου άνθρωποι στήνουν πρόχειρα καταλύματα για να περάσουν την νύκτα τους…».
Και τέτοια σημεία, είναι η περιοχή της «Τζιαμούδας», η περιοχή του καρνάγιου σε απόσταση αναπνοής από τις πολυτελείς εγκαταστάσεις της μαρίνας, το παραλιακό πάρκο ενώ «υπήρξαν και περιπτώσεις ανθρώπων που κατέφυγαν σε παγκάκια έξω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου». Κι αυτό είναι ακόμα πιο τραγικό αν σκεφτεί κανείς ότι σε όλες τις εκκλησίες υπάρχουν τεράστιες άδειες αίθουσες οι οποίες διατίθενται έναντι βέβαια ψηλών χρεώσεων, για γάμους και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις.
Κανένα ενδιαφέρον από Δήμο και Κοινωνικές Υπηρεσίες
Μιλώντας με τους ανθρώπους που βρήκαν καταφύγιο στον υπαίθριο χώρο στην περιοχή της «Τζιαμούδας», μας ανέφεραν ότι ήρθαν πριν από τρεις περίπου μήνες στην Λεμεσό από το «Πουρνάρα» όπου η διαβίωση, λόγω του συνωστισμού αλλά και της συμπεριφοράς κάποιων, όπως περιγράφουν, είναι πολύ δύσκολη. Τα νεαρά άτομα που δεν έχουν οικογένεια, που είναι μόνα τους, όπως μας λένε, τα ωθούν να φύγουν από το «Πουρνάρα».
«Μας πήραν σε μια στάση λεωφορείων και μας είπαν να έρθουμε στην Λεμεσό, βεβαιώνοντας μας ότι εδώ θα μας βοηθήσουν κάποιες υπηρεσίες… όμως κανένας δεν μας συνάντησε για να δει το πρόβλημα και τις ανάγκες μας…».
Έχουν πάει, όπως αναφέρουν, σε κάποια κυβερνητικά γραφεία για να ζητήσουν βοήθεια αλλά δεν τους έδωσαν σημασία. Ούτε και κανένας από τον Δήμο ενδιαφέρθηκε να ενημερωθεί για την κατάσταση τους. Στο διάστημα που βρίσκονται στην Λεμεσό αναζητούν τρόπους να εργαστούν χωρίς όμως να το κατορθώσουν γιατί «όταν μας βλέπουν μας διώχνουν και κανένας δεν δέχεται να μας νοικιάσει δωμάτια…».
Μιλώντας για τις συνθήκες διαβίωσης τους εδώ, αναφέρουν ότι εξασφαλίζουν νερό από ανεγειρόμενες οικοδομές και το μεταφέρουν μέσα σε μεγάλα μπουκάλια που βρίσκουν σε κάδους ανακύκλωσης. Σε ότι αφορά την σίτιση τους, το αποτέλεσμα το αντιλαμβάνεται κανείς και μόνο από τις σιλουέτες τους. Σκελετωμένα κορμιά οι πιο πολλοί, αφού δεν έχουν χρήματα για να αγοράζουν τρόφιμα.
Μας λένε όμως ότι κάθε Κυριακή παίρνουν φαγητό από την Καθολική Εκκλησία και το εξοικονομούν για να περάσουν 2-3 μέρες. Υπάρχου και φορές που κάποιοι καταφέρνουν να βρουν περιστασιακά δουλειά σε χωράφια, οπότε τα χαμηλά έστω μεροκάματα που εξασφαλίζονται, διατίθενται για αγορά φαγητού για όλους.
Αβίαστα προκύπτει το ερώτημα, τι σκέφτονται να κάνουν δεδομένου ότι πλησιάζει ο χειμώνας και με τις βροχές δεν θα μπορούν να συνεχίσουν να μένουν σε αυτό τον ανοικτό χώρο. Αλληλοκοιτάζονται και ανασηκώνοντας τους ώμους, μοιράζονται την απόγνωση τους μαζί μας.
Η «Κίτρινη Γραμμή» στηρίζει ακόμα και τους δήμους και το Γραφείο Ευημερίας
«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι ξένοι και βρέθηκαν στην Κύπρο οι οποίοι είναι μόνοι τους, που δεν έχουν ένα οικογενειακό υποστηρικτικό πλαίσιο», αναφέρει η Αγγελίνα Φούρναρη, επισημαίνοντας και το γεγονός ότι «ακόμα και το Γραφείο Ευημερίας μας στέλνει κόσμο που έχει ανάγκη… κι αυτό κι αν είναι οξύμωρο… γιατί πώς είναι δυνατόν να έχεις ως κράτος Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας και να παραπέμπεις τους πολίτες στην ιδιωτική πρωτοβουλία;».
Κάτι ανάλογο γίνεται και με άλλους φορείς της Λεμεσού όπως είναι οι δήμοι οι οποίοι, μέσω των δικών τους κοινωνικών υπηρεσιών, παραλαμβάνουν μια φορά το μήνα πακέτα από την «Κίτρινη Γραμμή» τα οποία διανέμουν σε κόσμο που έχουν στις λίστες τους.
Η βοήθεια που παρέχεται, περιλαμβάνει τρόφιμα, ρούχα και άλλα είδη και αφορά όλους τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, ανεξαίρετα από φυλή, θρησκεία κλπ. Ενδεικτικό του μεγέθους του προβλήματος που υπάρχει σήμερα, είναι το γεγονός ότι η τελευταία παράδοση που έγινε τον Αύγουστο μόνο στην Λεμεσό, αφορούσε 930 οικογένειες ενώ την αντίστοιχη περίοδο πέρσι ήταν 500-600.
«Το τηλέφωνο δεν σταματά να κτυπά και μόνο προβλήματα ακούμε που δένουν το στομάχι μας κόμπο…» λέει η Υπεύθυνη της «Κίτρινης Γραμμής» επισημαίνοντας ότι, ιδιαίτερα τώρα που ξεκίνησαν τα σχολεία «τηλεφωνούν μαμάδες μονογονεϊκών κυρίως οικογενειών ζητώντας βοήθεια αφού παίρνουν ένα κουτσουρεμένο επίδομα με το οποίο δεν ξέρουν τι να πρωτοκαλύψουν από τις συσσωρευμένες ανάγκες των παιδιών τους».