Του Χάρη Χεϊζάνογλου
Σκάει ο Ινδός εκεί που τρώγαμε στο Strahov, κάθεται με το δίσκο του δίπλα μου, και σε άσχετο σημείο της κουβέντας μου λέει “Ξέρεις ότι το Πυθαγόρειο θεώρημα το ανακαλύψαμε πρώτοι εμείς οι Ινδοί;”…
Γνωστός ανταγωνιστικός τρόμπας ο συγκεκριμένος, βλέπω που θα πάει η κουβέντα, του λέω
“Σοβαρά; Οι Ινδοί ε; Εγώ νόμιζα ότι το είχαν ανακαλύψει πρώτοι οι Αιγύπτιοι”.
Μου λέει
“Όχι, εμείς το ανακαλύψαμε”.
Του λέω
“Μπράβο σας! είναι μια σπουδαία ανακάλυψη!”.
Μου λέει
“Ναι αλλά γιατί τότε το λένε Πυθαγόρειο;”.
Του λέω
“Κοίτα, αν θες τόσο πολύ το Πυθαγόρειο θεώρημα, όταν γυρίσω στην Ελλάδα θα κάνουμε μια επιτροπή και θα σας το χαρίσουμε, αν και ήδη δεν σου απαγορεύει κανείς να το χρησιμοποιείς και να το ονομάζεις όπως θες”.
Μου λέει
“Δεν καταλαβαίνεις, έχουμε κάνει σπουδαίες ανακαλύψεις εμείς οι Ινδοί αλλά όλοι θεωρούν εσάς ανώτερο πολιτισμό, σε όλα έχουν δώσει ελληνικά ονόματα”.
Του λέω
“Ωραία, εγώ τί θες να κάνω; Θες να σου χαρίσω τα μαθηματικά; θες τη φιλοσοφία; το θέατρο;”.
Μου λέει
“Οχι, θέλω να μου πεις γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν είναι επειδή ο κόσμος είναι Δυτικοκεντρικός;”.
Του λέω
“Ναι, ο κόσμος είναι Δυτικοκεντρικός, αλλά δεν αρκεί αυτό. Οι Αρχαίοι Έλληνες κατέγραφαν τις γνώσεις τους, τη φιλοσοφία τους, την ιστορία τους, τις τραγωδίες και τις κωμωδίες τους, και οι καταγραφές αυτές δεν έμειναν ερμητικά κλεισμένες για εσωτερική κατανάλωση. Βγήκαν από τα στενά γεωγραφικά όρια της Ελλάδας και κάποια στιγμή διαδόθηκαν και έγιναν κτήμα της ανθρωπότητας, προφανώς γιατί το περιεχόμενό τους ήταν χρήσιμο για όλους, και επίσης γιατί κανείς δεν είπε “Αυτά είναι δικά μας, εμείς τα βρήκαμε και θα τα κρατήσουμε για εμάς, δεν θα τα πάρει κανείς άλλος””.
(Στη φωτογραφία ένας επικίνδυνος ξένος που ήρθε να κλέψει τον Πυθαγόρειο Θεώρημα)