Αποφασίζεις να κάνεις το κοινωνικό πείραμα με πραγματικά ανοικτές διαθέσεις. Και φιλοξενείς ένα φοιτητή. Τα έχεις βάλει όλα κάτω; Ή είσαι φοιτητής/τρια στη Λεμεσό και είσαι από άλλη πόλη, ίσως και άλλη χώρα. Ξέρεις τι σημαίνει το μένω στο σπίτι κάποιων ξένων για σένα ανθρώπων; Ας δούμε όλους τους προβληματισμούς που πρέπει εκ των προτέρων να έχετε απαντημένους πριν βρεθείτε σε δύσκολη θέση:
Ένας φοιτητής αποστερείται εντελώς το 50% τη φοιτητική εμπειρία. Δηλαδή της συναναστροφής. Μπορεί να καλέσει φίλους σπίτι να ακούσει μουσική, να παίξουν επιτραπέζια, να πιουν σφηνάκια, να δουν νέτφλιξ, ποδόσφαιρο, να μιλούν ως τις μεταμεσονύκτιες ώρες; Όχι. Ακόμα κι αν είσαι ένας έξω καρδιά οικοδεσπότης, μόλις το κάνει δύο φορές ο φιλοξενούμενος θα αρχίσεις να το βλέπεις με κακό μάτι και κατάχρηση της φιλοξενίας. Θα έχεις εμπιστοσύνη στους φίλους που εισβάλουν στο σπίτι σου ως ιδιοκτήτης; Μπορεί να κάνει σχέση το φιλοξενούμενο άτομο και να κοιμούνται κάποιες νύκτες μαζί; Μπορεί να έχει ερωτικές περιπέτειες και να τις φέρνει στο σπίτι;
Πως μπορείς ως φοιτητής να αξιοποιείς το σπίτι; Μπορείς να μαγειρεύεις ό,τι ώρα θες; Να ανάβεις το θερμοσίφωνα ο,τι ώρα θες; Μπορείς να χρησιμοποιείς την τουαλέτα όση ώρα θες; Μπορείς να κάτσεις στο σαλόνι να δεις μια εκπομπή δικής σου προτίμησης; Μπορείς να πλένεις τα ρούχα σου όποτε θες; Μπορείς να καταλαμβάνεις όσο χώρο θες στα ντουλάπια της κουζίνας, το ψυγείο, στο μπάνιο για τα προϊόντα σου; Μπορείς να παραγγείλεις ντελίβερι στη μια το πρωί και να κτυπά κουδούνια;
Τι γίνεται με τους κανόνες υγιεινής; Τι γίνεται αν κάποιος εκ των δύο μερών δεν πλένεται, δεν πλένει, δεν καθαρίζει; Αν δεν σκεφτεί μια,δυο, τρεις να βγάλει τα σκουπίδια, να μαζέψει τις τρίχες από το μπάνιο, αν λερώνει το καθίκι; Μπορείς να το θίξεις; Κι αν το θίξεις και δεν δουλέψει; Φεύγεις; Διώχνεις; Σε πόσο δύσκολη θέση θα βρεθείς;
Τι γίνεται με την οικονομική συνεισφορά; Ο φοιτητής έχει υποχρέωση να συνεισφέρει σε ηλεκτρισμό, προϊόντα καθαρισμού, υπηρεσίες ίντερνετ και καλωδιακής τηλεόρασης, σε τρόφιμα και άλλα καταναλώσιμα είδη, κοινόχρηστα;
Ως ιδιοκτήτης οφείλεις να μαγειρεύεις και για το φιλοξενούμενο άτομο; Να τρώτε ίδιες ώρες σαν οικογένεια; Να προσαρμόσεις το μενού; Αν ναι, είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο;
Δένεσαι μαζί του, νιώθεις μια σχέση κι υποχρέωση προστασίας. Σκέφτηκες αφενός, πόσο λεπτές είναι οι γραμμές επεμβατικότητας, συμβουλευτικής κι ανάμειξης στη ζωή τους κι αφετέρου, τι γίνεται αν βρεθεί ο ένας ή ο άλλος να ζει με ένα δύστροπο, καταθλιπτικό άτομο;
Τι γίνεται αν ο φοιτητής που μπαίνει σε αυτή τη στεγαστική λύση -και προφανώς δεν είναι και στο οικονομικό ζενίθ του- κάνει κάποτε αναφορές στο γεγονός ότι δεν κάνει κάποια πράγματα λόγω χρημάτων; Θα μπεις στη διαδικασία να σκέφτεσαι να τον πάρεις κάτω από τα φτερά σου; Γιατί θα μπεις σε αυτό το αλληλέγγυο μουντ στο εγγυούμαστε.
Ακόμα κι αν τα βάλουμε όλα κάτω και είμαστε «εύκολοι» και τα δυο μέρη «ταιριάξουν», ρωτήσαμε την πλευρά των φοιτητών που είναι και η ομάδα που αφορά αποκλειστικά το θέμα, πόσο καλή λύση θεωρούν το πρόγραμμα;
Ίσως μαζί με το πρόγραμμα, σε μια διαβούλευση μαζί τους να είχαν να μας προτείνουν κι άλλες λύσεις; Όπως για παράδειγμα, θα προτιμούσαν το κονδύλι που παραχωρείται σε όσους φιλοξενούν φοιτητή, να το παραχωρούσαν στους φοιτητές για καύσιμα ή μέσα μεταφοράς για να έρχονται εύκολα από τις πόλεις τους; Ή να τους έδιναν τη δυνατότητα για περισσότερα εξ αποστάσεων μαθήματα;
Ή να έχουμε πρώτα, μετρήσιμα στοιχεία από άλλες φοιτητούπολεις που εφάρμοσαν το πρόγραμμα; Πού πέτυχε, πού απέτυχε; Πότε δούλεψε; Τί παράλληλα μέτρα στεγαστικών πολιτικών έτρεχαν στους συγκεκριμένους δήμους; Πόσες εστίες είχαν, πόσους φοιτητές;
Ή, τα λεφτά που θα ξοδευτούν, θα ήταν σοφότερο, βολικότερο και ευτυχέστερο για τους ίδιους τους φοιτητές, αλλά και για την πόλη, να επενδύονταν σε άλλες στεγαστικές πρακτικές με μακροπρόθεσμη προοπτική; Ή γενικότερα, πρώτα να εξαντλούσαμε πρακτικές για ουσιαστική στεγαστική πολιτική;