Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης*
Μία μέρα αφότου καταδικάστηκε για βιασμούς δύο ανηλίκων και αφέθηκε ελεύθερος, ο Λιγνάδης βρήκε να πει «έως τώρα μιλούσαν οι άλλοι, τώρα θα μιλήσουμε εμείς». Δεν μπήκε καν στη διαδικασία να πει «δεν είμαι βιαστής», η δικαίωσή του ήρθε μέσα από τη δύναμη μόνο. Τη δύναμη και το ελεεινό ήθος των υψηλών φίλων του, στην ακαδημαϊκή, δικαστική, οικονομική ελίτ, που τους προστάτευσε και τον προστάτευσαν.
Σήμερα, ήταν πολλές χιλιάδες οι άνθρωποι που κατέβηκαν στο Σύνταγμα για να του πουν ότι αυτή η ώρα που νομίζει ότι ήρθε, δεν ήρθε πραγματικά. Οι «άλλοι» θα συνεχίσουν να μιλούν. Η ώρα κατά την οποία οι κοινωνίες θα το βουλώνουν για να ακούν σιωπηλές τα χυδαία προστάγματα των ελίτ, δεν θα έρθει ποτέ, είναι μόνο μια φαντασίωση των δήμιων.
Πριν 2,5 χρόνια, σε μια ανάλογη περίσταση, στα γεγονότα του Έβρου τότε, ο Αλμπάνης είχε γράψει για τη συγκέντρωση που είχε κληθεί «δεν ξέρω πόσοι θα είμαστε, αλλά ποτέ δεν είχα λιγότερες αμφιβολίες ότι έχουμε δίκιο». Βρισκόμαστε ακριβώς στην ίδια θέση. Και σήμερα, όπως τότε, μετρήθηκαν πολλοί.
Όπως ακριβώς το έλεγε η Νικόλ Κίντμαν στην ομότιτλη ταινία: «Είμαστε οι Άλλοι και κανείς δεν μπορεί να μας πάρει από εδώ».