Ας συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν πλευρές των έμφυλων καταπιέσεων και κακοποιήσεων που συνδέονται με το ταξικό κομμάτι. Ένα από αυτά για παράδειγμα είναι οι γυναίκες που ενώ είναι αποφασισμένες να φύγουν από ένα σπίτι στο οποίο κακοποιούνται, δεν το κάνουν γιατί δεν εργάζονται και ενδεχομένως να μην έχουν υποστηρικτικό περιβάλλον που μπορεί να εξασφαλίσει μια νέα αρχή σε εκείνες και τα παιδιά τους. Είναι αυτό ο μόνος λόγος που δεν φεύγουν οι γυναίκες από μια κακοποιητική σχέση; Όχι.
Και οι πλούσιες και πιο προνομιούχες μπορεί να κακοποιούνται και να μην φεύγουν γιατί είναι εγκλωβισμένες σ’ αυτόν τον κύκλο της βίας.
Το ίδιο ισχύει και για τους βιασμούς. Δεν βιάζουν μόνο οι πλούσιοι, δεν έχουν μόνο οι πλούσιοι τρόπους να ξεφεύγουν απ’ τις συνέπειες, ούτε όλες οι γυναίκες αρνούνται να καταγγείλουν γιατί ο άντρας που τις κακοποίησε είναι βιομήχανος και δικτυωμένος.
Δεν θυμόμαστε δηλαδή τους βιασμούς, τις παρενοχλήσεις και τη βία που υπάρχουν και στους κύκλους της αναρχίας και της αριστεράς, ή τους βιασμούς, τις παρενοχλήσεις και τη βία που υπάρχουν στη μεσαία τάξη των καθωσπρέπει νοικοκυραίων, στα σπίτια της εργατικής τάξης, στα camp των μεταναστών και των μεταναστριών, στα αστυνομικά τμήματα, στα δημόσια σχολεία.
Από ανθρώπους με πολύ λιγότερα προνόμια απ’ τους δράστες του βιασμού στη Θεσσαλονίκη.
Είναι τουλάχιστον επικίνδυνο να καταγγέλλουμε και να εστιάζουμε μόνο το ταξικό προνόμιο και να το παρουσιάζουμε σαν αφορμή της κακοποίησης, και όχι στην πράξη και στον τρόπο με τον οποίο συνέβη. Η αφορμή δεν είναι πλούτος. Η μόνη αφορμή θα είναι πάντα η πατριαρχία, η άποψη πως τα γυναικεία σώματα μπορούν να τα μεταχειρίζονται όπως επιθυμούν κάποιοι, η άποψη πως η συναίνεση δεν έχει καμία σημασία.
Οι βιαστές είναι άντρες καθημερινοί λέμε στους δρόμους. Και είναι απ’ τα λίγα συνθήματα που επιβεβαιώνονται με τέτοια συχνότητα.