Σύνορα με την Ουκρανία δεν έχουμε, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ακόμη και στη θάλασσα που μας χωρίζει, σε αυτή παρεμβάλλεται η Τουρκία. Ωστόσο, για πολλούς Ουκρανούς που αυτή τη στιγμή ψάχνουν τρόπο και τόπο διαφυγής από τον πόλεμο, η χώρα μας είναι ότι πλησιέστερο υπάρχει σε πατρίδα. Μπορούμε να είμαστε το ασφαλές καταφύγιο για αυτούς τους ανθρώπους, φτάνει να μην το δούμε μόνο ως επιχείρηση αλλά και ανθρωπιστικά. Ώρα να δούμε αν μας έχει μείνει λίγη ενσυναίσθηση ή αν έχουμε χάσει για πάντα την ανθρωπιά μας.
Η ΟΕΒ, θέλει να δώσουμε την ευκαιρία σε ουκρανικές επιχειρήσεις να μεταφερθούν στη χώρα μας.
Έτσι και αλλιώς, η πολιτική απόφαση για να «δελεάσουμε» αυτές τις επιχειρήσεις πάρθηκε πριν από αρκετούς μήνες και η χώρα μας έχει θέσει σε λειτουργία ένα αποτελεσματικό μηχανισμό για μετεγκατάσταση του προσωπικού και των οικογενειών τους. Τώρα, ήρθε η ώρα να δούμε τι αξίζει αυτός και πως μπορούμε να βοηθήσουμε τις ουκρανικές επιχειρήσεις να παραμείνουν ζωντανές. Αν τα καταφέρουμε να τις διασώσουμε, θα έχουμε καταφέρει να διασωθούμε και εμείς μαζί τους. Ας είμαστε ρεαλιστές, η οικονομική ύφεση που δημιουργεί ο πόλεμος, σε συνδυασμό με τις συνέπειες της πανδημίας, ήδη μας δείχνουν τα «δόντια» τους.
Σε πόσα άλλα κράτη ο τουρισμός από Ρωσία και Ουκρανία έφτανε στο 25% του συνολικού πληθυσμού;
Σε πόσα άλλα κράτη οι επισκέπτες από τις δύο εμπόλεμες χώρες αριθμούσαν όσο ο μόνιμος πληθυσμός τους; Ο μόνος τρόπος να καλυφθεί το αποτύπωμα τους σε κατανάλωση είναι να ενθαρρύνουμε όσους μπορούν να φτάσουν στη χώρα μας να παραμείνουν περισσότερο και να μεταφέρουν την εργασία τους εδώ. Σε μια τέτοια εξέλιξη ωστόσο, θα πρέπει πρώτα να συμπεριφερθούμε ανθρώπινα και μετά ως επιχειρηματίες.
Δεν μπορείς να λες πως είσαι το ασφαλές καταφύγιο αλλά δέχεσαι μόνο τις «πυρηνικές» οικογένειες όσον έχουν εργασία.
Δηλαδή οι εργαζόμενοι που είναι εδώ ή θέλουν να έρθουν εδώ, θα πρέπει να αφήσουν πίσω γονείς και τα αδέρφια τους και να φέρουν μόνο τα παιδιά τους; Ας σκεφτούμε πόσοι συμπατριώτες μας έλαβαν πρόσκληση από τους δικούς ανθρώπους το 1974 και διέφυγαν στο εξωτερικό. Μπορούμε να είμαστε όσο φιλόξενοι ήταν οι Βρετανοί, οι Αυστραλοί και Καναδοί για μάς πριν από σχεδόν 50 χρόνια ή θέλουμε μόνο όσους μπορούν να μας εξαγοράσουν; Και επειδή μιλάμε για φιλοξενία και όχι για χάρη, θα είναι το κράτος μας έτοιμο να στηρίξει αυτές τις οικογένειες που διαφεύγουν από τον πόλεμο ή θα τους δούμε ως τουρίστες μακράς διάρκειας;
Πρόσφυγες πολέμου
Αν θέλουμε όντως να φιλοξενήσουμε κόσμο από την Ουκρανία, θα πρέπει από τώρα να οριστεί διυπουργική ομάδα και ομάδα τεχνοκρατών που να αναλάβει να σκεφτεί λύσεις στα πιθανά προβλήματα που θα προκύψουν και να λύσει τώρα και όχι βλέποντας και κάνοντας. Χώρους φιλοξενίας, τρόπους για ένταξη στην κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα και ψυχολογική στήριξη για τους ανθρώπους που θα φτάσουν εδώ. Η δική μας εμπειρία από το 1974 αλλά και η εμπειρία που έχουμε από Λίβανο και Γιουγκοσλαβία θα πρέπει να είναι οδηγός μας για το τι θα χρειαστεί να κάνουμε. Και προπαντός, να ξεκαθαρίσουμε πως εδώ δεν μιλάμε για μια απλή μεταφορά έδρα εταιρείας, αλλά για μια πρόσφυγες πολέμου. Αν το καταλάβουμε αυτό, ίσως έχουμε ελπίδα να μην μας μισήσουν όσοι έρθουν εδώ. Ίσως να καταφέρουμε να κρατήσουμε δουλείες και μετά από το τέλος αυτό του πολέμου. Ας μην κάνουμε και πάλι αρπακτή σε βάρος δυστυχισμένων ανθρώπων.
Refugees that fled the conflict from neighbouring Ukraine, await for transportation at the Romanian-Ukrainian border, in Siret, Romania, Sunday, Feb. 27, 2022. Since Russia launched its offensive on Ukraine, more than 200,000 people have been forced to flee the country to bordering nations like Romania, Poland, Hungary, Moldova, and the Czech Republic — in what the U.N. refugee agency, UNHCR, said will have “devastating humanitarian consequences” on civilians. (AP Photo/Alexandru Dobre) 
