Αν κάποιος θελήσει να κινηθεί τις νύκτες στο κέντρο της Λεμεσού, είναι αμφίβολο αν θα απολαύσει αυτή του την επιλογή και πολύ περισσότερο αν θα θελήσει να την επαναλάβει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα επιστρέψει στο σπίτι του εκνευρισμένος από την ταλαιπωρία και με ένα κεφάλι «κουδούνι».
Η εξωφρενική ηχορύπανση και γενικότερα η ασυδοσία που επικρατεί στην λειτουργία των κάθε είδους κέντρων διασκέδασης, έχει φτάσει στο απροχώρητο. Μια κατάσταση την οποία βιώνουν καθημερινά, ιδιαίτερα όσοι επέλεξαν το κέντρο για την μόνιμη διαμονή τους.
Η πλατεία Σαριπόλου έχει προ πολλού πάψει να είναι πλατεία αφού όλοι οι χώροι που υποτίθεται εξυπηρετούν τους πεζούς, είναι κατειλημμένοι από τα διάφορα μπαράκια, εστιατόρια και άλλες συναφείς επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Το κομφούζιο που δημιουργείται και ιδιαίτερα η φασαρία από τον θόρυβο και τις μουσικές που σμίγουν στον αέρα, χωρίς να καταλαβαίνεις τι ακριβώς ακούγεται, αποτέλεσαν αρκετές φορές αντικείμενο αντιδράσεων και διαμαρτυριών από κατοίκους της ευρύτερης περιοχή οι οποίοι με επιστολές και άλλες παρεμβάσεις τους προς τον Δήμο και την Αστυνομία, ζήτησαν να αναληφθούν πρωτοβουλίες και να γίνουν ενέργειες για αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργούνται, χωρίς όμως να υπάρχει ανταπόκριση. Αντίθετα, η ανοχή και η αδιαφορία που επιδεικνύεται, συμβάλλουν στην διαιώνιση της κατάστασης.
«Καταλήξαμε να αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα… να υπάρχει δηλαδή καθαριότητα στην πόλη και το κυριότερο απ’ όλα να μπορούμε εμείς που κατοικούμε στο κέντρο, να κοιμόμαστε ήσυχα και με ασφάλεια…» ανέφερε χαρακτηριστικά, μιλώντας στο Limassol today, η Πρόεδρος του Συνδέσμου Κατοίκων και Φίλων Ιστορικού Κέντρου, Μελίνα Σχοινή.
Η ηχορύπανση στο κέντρο της πόλης, ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες της Παρασκευής και του Σαββάτου, όπως επισημαίνει, «είναι τραγική από τα υπερβολικά ντεσιμπέλ που εκπέμπονται λόγω της μουσικής και της φασαρίας από τα διάφορα κέντρα και μπαράκια αλλά και των τροχοφόρων και ιδιαίτερα των μοτοσικλετών που στα χέρια κάποιων ασυνείδητων μετατρέπονται σε αντικείμενα κρότου και τρόμου».
Ένα ερώτημα που θέτουν οι κάτοικοι της περιοχής, είναι αν αναρωτήθηκαν ποτέ οι υπεύθυνοι του Δήμου ή οποιασδήποτε άλλης αρμόδιας Αρχής «πώς μπορεί με αυτά τα δεδομένα να διατηρηθεί η ζωή στο κέντρο της πόλης με την παρουσία κατοίκων και όχι μόνο θαμώνων που διασκεδάζουν στα διάφορα στέκια…».
Όταν δημιουργήθηκε το 2013 ο Σύνδεσμος Κατοίκων και Φίλων Ιστορικού Κέντρου, οι άνθρωποι που είχαν τη πρωτοβουλία, διακατέχονταν από μια ρομαντική διάθεση, θέλοντας να έχουν άποψη για τις αναπτύξεις που γίνονται στην πόλη, συμβάλλοντας στην διατήρηση κάποιων κτηρίων και του χαρακτήρα των γειτονιών του ιστορικού κέντρου.
«Με τα σημερνά όμως δεδομένα, ποιος θα θελήσει να επιδιορθώσει και να ανακαινίσει το σπίτι του στην περιοχή της Σαριπόλου, όταν από το βράδυ μέχρι και τις πρωινές ώρες επικρατεί το έλα να δεις…» διερωτάται η κ. Σχοινή, υποδεικνύοντας ότι «από την στιγμή που ξεκίνησε η ανάπτυξη με την ανεξέλεγκτη αδειοδότηση για λειτουργία τέτοιου είδους κέντρων διασκέδασης όπου ο καθένας, σε μια απόσταση 3-4 μέτρων παίζει τη δική του μουσική και δεν ξέρεις από πού σου έρχεται και τι ακριβώς ακούς, τότε σίγουρα κανένας δεν θα επιδιώξει να κατοικήσει στο κέντρο της πόλης».
Ατέρμονες συζητήσεις και ανεφάρμοστες αποφάσεις
Να σημειωθεί ότι παρόμοια προβλήματα υπήρχαν και στα κέντρα άλλων πόλεων του εξωτερικού τα οποία όμως επιλύθηκαν, ενώ στην Λεμεσό και γενικότερα στις κυπριακές πόλεις, οι λύσεις αναζητούνται μέσα από ατέρμονες συζητήσεις ή και αποφάσεις που ποτέ όμως δεν εφαρμόζονται στην πράξη.
Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι το 2016 νομοσχέδιο που όμως ήταν εκ των προτέρων ανεφάρμοστο αφού η εξουσία για τον έλεγχο της ηχορύπανσης μετατέθηκε από την Αστυνομία στις τοπικές Αρχές οι υπηρεσίες των οποίων όμως δεν εργάζονται μετά τις 3 το μεσημέρι.
Όταν οι επηρεαζόμενοι κάτοικοι τηλεφωνούν στην Αστυνομία για να εκφράσουν το παράπονο τους, παραπέμπονται στον Δήμο που είναι η αρμόδια Αρχή. Κι όταν αποταθούν στο Δήμο η απάντηση που συνήθως παίρνουν από τον αρμόδιο λειτουργό ή υπάλληλο είναι «τι να κάμω εγώ ένας άνθρωπος μόνος μου…».
Ο Σύνδεσμος αποταθήκαμε άπειρες φορές με επιστολές στον Δήμο, είχε συναντήσεις και με τον Δήμαρχο και με υπουργούς και με βουλευτές αλλά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
«Κάθονται σε συσκέψεις στον Δήμο με την συμμετοχή και της Αστυνομίας για να εξετάσουν τα προβλήματα και να βρουν λύση αλλά τελικά τίποτε δεν γίνεται», αναφέρει η Μελίνα Σχοινή.
Πριν από δύο χρόνια το θέμα ξανασυζητήθηκε στην Επιτροπή Εσωτερικών της Βουλής όπου προωθήθηκαν κάποιες τροποποιήσεις που προνοούσαν αύξηση των ποινών σε όσους παρανομούν στο θέμα της ηχορύπανσης αλλά και με μερική εμπλοκή στους ελέγχους και της Αστυνομίας, μέχρι να ψηφιστεί ο νόμος για δημιουργία Δημοτικής Αστυνομίας. Και πάλι όμως τίποτε δεν έγινε αφού φαίνεται ότι υπήρξαν και κάποιες παρεμβάσεις από επιχειρηματίες με τις πλάστες και βουλευτών.
«Δεν θέλουμε να κλείσουν τα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης αλλά όχι και να γίνουν οι κάτοικοι πρόσφυγες της ηχορύπανσης» αναφέρει χαρακτηριστικά η Πρόεδρος του Συνδέσμου, επισημαίνοντας ότι σήμερα η κατάσταση είναι πλήρως ανεξέλεγκτη αφού «υπάρχουν επιχειρηματίες που εξασφαλίζουν άδειες για εστιατόρια και αργά το βράδυ τα λειτουργούν σαν μπαράκια ή οτιδήποτε άλλο με μετάδοση μουσικής».
Τονίζοντας ότι επιτέλους «ο Δήμος θα πρέπει να αντιληφθεί ότι με αυτή την ανεξέλεγκτη επιχειρηματική δραστηριότητα, χάνονται δρόμοι στο κέντρο της πόλης, γύρω από την Σαριπόλου, στην οδό Ελευθερίας και αλλού, αφού συνέχεια δημιουργούνται τέτοιου είδους στέκια αναγκάζοντας τον κόσμο να αναζητήσει αλλού περιοχή μόνιμης διαμονής», η Μελίνα Σχοινή μας ανέφερε ότι σε συνάντηση με τον Δήμαρχο, δόθηκε διαβεβαίωση ότι θα εφαρμοστούν ως γενικό όριο τα 60 ντισιμπέλ και σε περίπτωση που συνεχίσει να παρατηρείται οχληρία, το όριο θα κατεβεί χαμηλότερα. Στην πράξη όμως τίποτε δεν εφαρμόζεται.
