Η περίπτωση του κέντρου της Λεμεσού
Της Ανθής Ερμογένους *
Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΗΧΟΥ ΚΑΙ ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗΣ
Ο ήχος προδίδει ζωή, ο θόρυβος όμως είναι άλλη συνθήκη η οποία καταργεί την ποιότητα της. Απειλώντας τις πολύτιμες φάσεις της καθημερινής ζωής (ύπνο, ανάπαυση, ηρεμία, συγκέντρωση, οικολογία και ζωντανούς οργανισμούς, τον υγιή ανταγωνισμό, το δημόσιο χώρο, την προσήλωση, τη σκέψη, την ακοή, προκαλεί ταχυπαλμίες, αναστάτωση σε εγκυμοσύνες, κρίσεις πανικού, εμποδίζει την ανάρρωση, συνδέεται με την απώλεια μνήμης, προκαλεί αναστάτωση σε ανθρώπους με άνοια και αλτσχέιμερ κ.ο.κ.).
Οι έρευνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας έδειξαν πως η ηχορύπανση είναι το αμέσως μεγαλύτερο πρόβλημα για την υγεία και το περιβάλλον, μετά από αυτό της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Η ηχορύπανση ωστόσο φαίνεται να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στους δείκτες που σχετίζονται με την ποιότητα ζωής και την ψυχική υγεία.
Πολλά παιδιά παρουσιάζουν αναγνωστική ανικανότητα λόγω της έκθεσης σε θορύβους και της ανυπαρξίας καλού ύπνου, άνθρωποι είναι πιο επιρρεπείς σε καρδιοπάθειες κι αρρυθμίες εξαιτίας νυχτερινής οχληρίας.
ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ
Κατά τις εκτιμήσεις του ΠΟΥ και τα διεθνή επιτρεπόμενα όρια ήχου (από τα 72 ντεσιμπέλ και έως τα 78 η κατάσταση χαρακτηρίζεται «σχεδόν ανεκτή», στα 79 και τα 80 «θορυβώδης» και στα 81 «απαράδεκτη»), αρκετές Ευρωπαϊκές πόλεις δεν καταφέρνουν ακόμη να διαχειριστούν την ηχορύπανσή τους καθώς δεν χρησιμοποιούν τους εναρμονισμένους δείκτες θορύβου (day-evening-night equivalent level). Το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που η τελευταία Τετάρτη του Απριλίου (αυτού του μήνα) έχει ανακηρυχτεί ως Διεθνής Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Θόρυβο.
Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΣΥΜΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ
Μέσα σε αυτές τις χώρες, φιγουράρει ψηλά στη λίστα η Κύπρος. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του νησιού μάλιστα, δυστυχώς το παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια το κέντρο της Λεμεσού μαζί με την Αγία Νάπα, κυρίως κατά τη διάρκεια της νύκτας. Είναι θλιβερό ότι στην Κύπρο (και κατ’ επέκταση στη Λεμεσό) δεν προσπαθούν να εναρμονιστούν με τους απαιτούμενους χάρτες θορύβου και σχέδια δράσης, έστω αν η Ευρωπαϊκή οδηγία αφορά μόνο τον ήχο αυτοκινήτων σε κεντρικές αρτηρίες.
Η τοπική αυτοδιοίκηση, φορείς, επιτροπές, αρχές και υπηρεσίες, αδυνατούν να ελέγξουν το φοβερό πρόβλημα της ηχορύπανσης στο κέντρο της Λεμεσού με αποτέλεσμα η ποιότητα ζωής των ανθρώπων να επηρεάζεται εξωφρενικά.
ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ
«Σήμερα πήγα για σουβλάκι στην Πλατεία Ηρώων. Η πλατεία. Ένα στέκι της πόλης μου που λατρεύω. Με τη μοναδική ενέργειά του. Μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι για κάποιο λόγο η πλατεία μας μετατράπηκε σε μπουζουξίδικο με απίστευτα δυνατή μουσική να παιανίζει από συγκεκριμένο χώρο, μεγάφωνα στη διαπασών και ρεπερτόριο που (προσωπικά θεωρώ πως) διόλου δεν συνάδει με την ατμόσφαιρα της ψυχής του κέντρου της Λεμεσού. Και δυστυχώς, οι μουσικοί δεν σεβάστηκαν καν το ότι στο παραδίπλα κέντρο μια άλλη ομάδα συναδέλφων τους έπαιζαν unplugged τα ρεμπέτικα τους προσπαθώντας να βγάλουν κι αυτοί το ψωμί τους σε καιρούς δύσκολους με αποτέλεσμα τα παιδιά με τα ρεμπέτικα να αναγκαστούν να διακόψουν. Συναδελφική αλληλεγγύη μηδέν. Καλλιτεχνική άποψη μηδέν. Ήδη χάσαμε τη Σαριπόλου τα βράδια. Απ´ ό,τι φαίνεται χάνουμε και την Πλατεία Ηρώων».
Σεργίδου Ανδριάνα
«Ας παίξουν ότι θέλουν, φτάνει να μην ενοχλούν τους διπλανούς τους. Η ένταση ήταν όντως το πιο ενοχλητικό κομμάτι της όλης υπόθεσης»
Άριστος Μοσχοβάκης
«Τα ίδια πάθαμε στην τελευταία παράσταση του Τσέχωφ στο μικρό παντοπωλείο. Το διπλανό καφέ από πίσω έβαζε μουσική στη διαπασών, σε βαθμό που ο ηθοποιός και οι λιγοστοί θεατές ταλαιπωρήθηκαν».
Σεβίνα Φλωρίδου
«Το ζήτημα είναι πως δεν υπάρχει παρέμβαση από τις αρχές… Δεν ενίσταμαι στις εκδηλώσεις αλλά ΔΕΝ έχει κανείς το δικαίωμα να μου κανει το κεφάλι καζάνι μέσα στο σπίτι μου. Να μπουν κανόνες για την συχνότητα και την διάρκεια των εκδηλώσεων την ένταση του ήχου, το στήσιμο των ηχητικών εγκαταστάσεων και την ποιότητα των μικροφώνων».
Αγγελίνα Σωτηρίου
«Πολύ κρίμα, χάνει το κουράγιο της η πόλη. Πανδημία, φτώχεια, βία, φόβος, αντί να μαθαίνουμε να σεβόμαστε τον διπλανό μας, γινόμαστε χειρότεροι».
Οικονομίδου Κ.
«Όταν κάναμε εκδηλώσεις στη πλατεία, δεχόμασταν παρατηρήσεις από συγκεκριμένο μαγαζάτορα ότι τον ενοχλούσαμε…»
Αντρέας Τριανταφύλλου
Εφαρμογή των νόμων και της τάξης, συγύρισμα και καθαριότητα δεν μπορούν να επιβάλουν, αλλά να ξοδέψουν εκατομμύρια για «αναβάθμιση» της Πλατείας αποφάσισαν. Δηλαδή πονώ χέρι, κόβω χέρι! Η Πλατεία Ηρώων όπως και πολλοί άλλοι δημόσιοι χώροι στη Λεμεσό είναι παραμελημένοι, χωρίς φροντίδα και επίβλεψη, και λειτουργούν μέσα στο γενικότερο κλίμα του ετσιθελισμού και της ανεξέλεγκτης παρανομίας».
Κρίστιαν Χρήστου
«Μεγάλη υπόθεση ο σεβασμός»
Νίκος Χριστοδούλου
«Φανταστείτε τι θα γίνει όταν δεν υπάρχουν οι περιορισμοί λόγω COVID-19! Είμαστε για κλάματα!»
Μύριαν Κράσσου Γιωρκάτζη
«Ο σεβασμός προς τον συνάδελφο αλλά και τον ακροατή θεατή κ.λ.π. είναι το Α και Ω. Δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται η χρήση ηχείων σε εξωτερικό χώρο πλην κάποιων μεγάλων εκδηλώσεων μετά απο συγκεκριμένη άδεια. Οι δίπλα μουσικοί στο άλλο μαγαζί που έπαιζαν χωρίς ηχεία αναγκάστηκαν να σταματήσουν. Για όλα υπάρχουν τα επιτρεπτά όρια, και ηθικά αλλά και νομικά!»
Ανδρέας Γεωργαλλής
«Ένα εστιατόριο κάνει τη ζημιά, να πάν’ να το ελέγξουν»
Λεύκιος Σεργίδης
«Σε κάθε τομέα έχουμε λάθος ανθρώπους. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις είναι τρία πουλάκια κάθονται. Όταν μιλήσουν κάνουν και τους ειδικούς. Η κουλτούρα ολόκληρης της Λεμεσού χάθηκε, η πλατεία θα γλιτώσει;»
Μάριος Ευριπίδου
«Έγραψα για αυτό πριν μερικά χρόνια και μόλις που γλύτωσα το λιντσάρισμα»
Άδμητος Πιτσιλλίδης
«Δεν πρέπει να επιτρέπονται μόνιμες ηχητικές εγκαταστάσεις στην πλατεία. Το κάθε κέντρο να δικαιούται να κάνει ό,τι θέλει ΕΝΤΟΣ. Έξω μόνο unplugged. Σεβασμός!»
Μαριλίζα Παπαδούρη Παπαγγελίδη
Άλλοι Λεμεσιανοί αναφέρουν:
«Έχοντας μεγαλώσει σε αυτές τις ιστορικές περιοχές της πόλης μας, με ενοχλεί η ρύπανση και η ηχορύπανση. Παρατηρώ επίσης όποτε έρχομαι στην Κύπρο ένα θράσος που γίνεται χειρότερο όσο πάει ο καιρός, που συνδυάζεται με κακογουστιά και επίδειξη διασκέδασης αντί για ψυχαγωγία. Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;»
«Θράσος, κακογουστιά, και πολλά άλλα…».
ΜΕΤΑ ΤΑ LOCK DOWNS
Είναι απόλυτα κατανοητό ότι μετά από μια μακροσκελή περίοδο ενός έτους όπου οι άνθρωποι στερήθηκαν την κοινωνικοποίηση, τη συναναστροφή, τη ψυχαγωγία – και που οι επιχειρήσεις βίωσαν μια τεράστια ζημιά οικονομική, με το πρόσφατο άνοιγμα (έστω υπό περιορισμούς) ίσως θα έπρεπε να είχαμε μια πιο επιεική προσέγγιση. Είναι σαφές πως οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ξεδώσουν, να απεγκλωβιστούν από την απομόνωση, έχουν ανάγκη από εντονότερη διασκέδαση και μουσική. Είναι επίσης σαφές πως οι επιχειρήσεις έπρεπε να εφεύρουν τη φόρμουλα εκείνη που θα προσφέρει στους “πελάτες” αυτό που τους είχε λείψει, για να τους φέρουν στις επιχειρήσεις τους, ώστε να υποκαταστήσουν την μεγάλη οικονομική κατρακύλα και να κρατηθούν ζωντανές. Κατανοούμε τις θέσεις τους, ότι δεν μπορείς να μετατρέψεις ένα τέτοιο χώρο σε “κλινική” με απόλυτη σίγαση. Και αυτό ενδεχομένως να πρέπει να ληφθεί υπόψη σαν άλλοθι, έστω για την περίοδο αυτή. Πρέπει όμως σε όλα να υπάρχει μέτρο, αλλά κυρίως ευγενής άμιλλα και θεμιτός ανταγωνισμός με άλλες επιχειρήσεις που παραμένουν νομοταγείς. Και να λαμβάνονται υπόψη οι κάτοικοι του κέντρου.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
Ο συντονιστής της ανεξάρτητης πρωτοβουλίας «Για τη Λεμεσό» και αρχιτέκτονας Γιάννης Αρμεύτης αναφέρει πως η θέση της πρωτοβουλίας είναι να βιωθεί ένας αστικός πυρήνας διαδραστικός και να έχουμε ένα ζωντανό κέντρο Λεμεσού. Ωστόσο όχι όποτε αυτή η ζωή και η διάδραση ξεπερνά τη γραμμή του σεβασμού. Να μην γίνεται εις βάρος των υπολοίπων.
“Αυτό που συμβαίνει στη Λεμεσό και το κέντρο τα τελευταία χρόνια, είναι ότι η μουσική εργαλειοποιείται σαν μέσο κατάληψης και παραβίασης του δημόσιου χώρου”.
Ο Γιάννης Αρμεύτης συνεχίζει: «Πολλές επιχειρήσεις του κέντρου λειτουργούν τα τελευταία χρόνια ανεξέλεγκτα, με παράνομες επεμβάσεις, με απόλυτη ασέβεια – και οι οποίες παρανομίες όχι μόνο επεκτείνονται με ασυδοσία στο δημόσιο χώρο, αλλά είναι σαν να δηλώνουν ότι αυτός τους ανήκει. Η πλατεία Ηρώων, η Σαριπόλου, η πλατεία Πανεπιστημίου, είναι τα παραδείγματα του πως η ηχορύπανση κι οι παράνομες προεκτάσεις επεμβαίνουν προκλητικά στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων – αλλά και εις βάρος των υπόλοιπων επιχειρηματιών, έτσι χάνεται η υγιής άμιλλά. Ως άνθρωπος που ζω και δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά στο κέντρο, χαίρομαι ένα κέντρο πόλης με ζωντάνια, όμως μέχρι εκείνου του σημείου που αυτή η υπερσυγκέντρωση και η ηχορύπανση δεν απειλεί το υγειονομικό ενδιαφέρον, δεν επιφέρει αναστάτωση σε ανθρώπους, κατάληψη του δημόσιου χώρου, αθέμιτο και ανήθικο ανταγωνισμό σε άλλες επιχειρήσεις, δεν εμποδίζει την πρόσβαση σε ΑμΕΑ, δεν προκαλεί συνθήκες επικίνδυνες σε έκτακτες ανάγκες, και δεν επηρεάζει την οικολογική ζωή και την ηχητική ποιότητα του περιβάλλοντος».
Συνεχίζοντας: «Χρειάζεται μια κωδικοποίηση με σεβασμό. Μια αστική αβρότητα. Μία φόρμουλα που να βρίσκει την χρυσή τομή, τόσο στην ανάγκη των επιχειρήσεων να είναι βιώσιμες, όσο και στην ανάγκη σεβασμού με όσους γειτνιάζουν. Είναι αλλιώς να έχεις ένα ωράριο καθώς και έλεγχο του ήχου, και είναι αλλιώς να μιλάς για θόρυβο οχληρίας. Μπορούσαν μερικά μαγαζιά να λειτουργούν με unplugged μουσική κι αυτό θα ήταν θεμιτό και όμορφο. Σίγουρα όμως όχι με ηχεία σε πλατείες και δημόσιους πεζόδρομους. Ο καθένας μπορεί να έχει ηχεία εντός της επιχείρησης του, όχι όμως να τα στήνει στο δημόσιο χώρο μιας πλατείας. Κάτι τέτοιο ξεπερνά ακόμα και τα αισθητικά πλαίσια και την ποιότητα μιας πολιτιστικής ή ψυχαγωγικής κουλτούρας».
“Χρειάζεται μια αστική αβρότητα”.
Σε σχέση με τις ιδιαίτερες συνθήκες της παρούσας περιόδου συνεχίζει: «Οι ανάγκες της εποχής αντιλαμβάνομαι ότι διαμορφώθηκαν αλλιώς. Επιχειρήσεις ήταν στο χείλος οριστικού κλεισίματος. Ο κόσμος πέρασε ψυχολογική απομόνωση για πολύ μεγάλο διάστημα. Το άνοιγμα των ημερών μετά τα lock downs (και το οποίο δεν ξέρουμε και πόσο θα κρατήσει) έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους να πάρουν μια ανάσα. Μπορεί όντως αυτή τη στιγμή να πρέπει να εξορθολογήσουμε ή να δείξουμε προσωρινά μια ελαφριά ανοχή στις επιχειρήσεις, φτάνει η συνθήκη να μην γίνει πρόσχημα για ανεξέλεγκτη ασυδοσία και ασέβεια στους υπόλοιπους».
Ο Χρίστος Γεωργίου (μηχανικός ακουστικής), ανέφερε στο Limassol Today πως, σε ότι έχει να κάνει με ηχορύπανση, στην Κύπρο δεν υπάρχει σαφής ρυθμιστική νομοθεσία. Η Ευρωπαϊκή Οδηγία έχει να κάνει μόνο με τον θόρυβο αυτοκινήτων σε κύριες αρτηρίες κι αυτό είναι πολύ προβληματικό.
«Το πρόβλημα της οχληρίας και του μη ελέγχου της δεν είναι πρόσφατο. Από το 2008 στην Κύπρο προσπαθούν να ψηφίσουν μια νομοθεσία περί των αδειών εκπομπής ήχου για τα κέντρα αναψυχής. Μέχρι το 2018 δεν προχώρησε τίποτα».
“Το 2012 ξεκίνησα να ασχολούμαι με τους δήμους, τότε κυρίως με τη Σαριπόλου που έφερε κόσμο στο κέντρο της πόλης. Τότε η Σαριπόλου έφερε μουσική, η μουσική έφερε κόσμο και ο κόσμος έφερε στο κέντρο και αυτοκίνητα. Οχληρία είναι όλα, εάν δεν υπάρχει μέτρο”
Αναφέροντας ένα πετυχημένο πείραμα του παρελθόντος: «Το 2015, όταν ενεργά ασχολήθηκα με το Δήμο Λεμεσού, με τον δήμαρχο Αντρέα Χρήστου συγκροτήσαμε μια ομάδα στην οποία συμμετείχαν και δύο άτομα του Υγειονομείου του δήμου. Τους είχα παραδώσει μελέτες και ένα συγκροτημένο πλάνο για προγραμματισμό. Να μετρήσουμε αρχικά τον περιβαλλοντικό θόρυβο. Να δούμε: Που ζούμε; Τι θόρυβος μας περιβάλλει; Μέχρι που αντέχει η ακοή μας και πότε ενοχλείται; Κάθε μαγαζί να κάνει τη μελέτη και να μην ξεπερνά τα ανεκτά όρια. Το πόσο δυνατά να παίζουν εσωτερικά για να μην επηρεάζει εξωτερικά τους κατοίκους. Τότε όντως ο σχεδιασμός αυτός τέθηκε σε εφαρμογή. Οι λειτουργοί του Υγειονομείου του δήμου έκαναν ελέγχους στα μαγαζιά. Επιπρόσθετα κάθε δύο μήνες οι μαγαζάτορες όφειλαν να ανανεώνουν τις άδειες λειτουργείας τους. Και έτσι σε περίπτωση που παρανομούσαν μπορούσε να ανακληθεί η άδεια τους. Αυτός ο προγραμματισμός μέσα σε έξι μήνες φαίνεται πως είχε δουλέψει σε μεγάλο βαθμό και οι πλείστες των επιχειρήσεων συμμορφώθηκαν. Χωρίς μάλιστα να εμπλέξουμε αστυνομία, δημότες, υπηρεσίες ή να κάνουμε άλλη μεγάλη δαπάνη πέραν μισθώσεων των υπερωριών των ενός-δύο υπαλλήλων που ασκούσαν κάποιες μέρες τους ελέγχους. Φαίνεται όμως πως το πλάνο που ετοιμάστηκε, εφαρμόστηκε και δούλεψε τότε, δεν εφαρμόζεται πια».
Για τη νομοθεσία σημειώνει: «Προ τριών ετών με πήραν από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, οι οποίοι είδαν το τι εφαρμόστηκε τότε στη Λεμεσό και τον βαθμό επιτυχίας του, και ήθελαν βοήθεια νομοπαρασκευαστική. Η νομοθεσία ακολούθως πήγε στο Υπουργείο Εσωτερικών για να αναλυθεί όμως στον προγραμματισμό που έγινε δεν εφάρμοσαν όλα τα σωστά σημεία της μελέτης. Η νομοθεσία που υπάρχει τώρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί επί της ουσίας. Ο κορωνοϊός έκλεισε τα μαγαζιά λίγο αφότου ψηφίστηκε ο νόμος. Όταν ψηφίστηκε ο νόμος κανείς δεν είχε τεχνογνωσία να τον εφαρμόσει (όσα εμπεριείχε ως προϋποθέσεις στοίχιζαν στους μαγαζάτορες αρκετά για τους εξοπλισμούς και τα υλικά που προνοούνταν). Δεν είναι όμως μόνο εκεί το πρόβλημα. Η Λεμεσός για παράδειγμα στο κέντρο, έχει μεικτές ζώνες και αυτό μπερδεύει το ζήτημα, γιατί η νομοθεσία αναφέρεται σε συγκεκριμένες ζώνες, στις οποίες αν τα ανωτέρω εφαρμόζονταν από επιχειρήσεις, να τους δίνονται άδειες μουσικής. Ζώνες όμως τις οποίες πρέπει να καθορίσει και να αποσαφηνίσει, είτε ο δήμος, είτε η πολεοδομία. Κάτι που δεν γίνεται. Σημειώστε βέβαια, πως οι άδειες μουσικής έχουν να κάνουν με το εσωτερικό χώρο των μαγαζιών. Τώρα δεν έχει σχεδόν κανείς».
Για τις άδειες μουσικής αναφέρει: «Κανείς από το κράτος ή τους φορείς δεν ενημέρωσε με σαφήνεια τους μαγαζάτορες για το τι χρειάζεται για να βγουν άδειες μουσικής. Φαίνεται βέβαια πως το πρόβλημα των υποστατικών για να εκδώσουν άδειες μουσικής είναι το κόστος. Γιατί χρειάζεται και ηχομόνωση και μελέτη ήχου. Χρειάζεται ακόμα και διευκρίνηση για ορισμό του είδους του μαγαζιού: αν αυτό εκπέμπει μέσα ή έξω, αλλά και του είδους της μουσικής που παίζει. Το πόσο επηρεάζεται κι ενοχλείται ο κόσμος από τον ήχο είναι παράγοντας ποιότητας ζωής που αφορά τη ψυχολογία όλων μας. Αν για παράδειγμα έχεις μεσοτοιχίες με κατοίκους οφείλεις να σέβεσαι και να ηχομονώνεις. Να έχεις άξονα πάντα τον άνθρωπο και τον σεβασμό».
Για την ακοή ως αίσθηση που ορίζει την ποιότητα ζωής μας λέει: «Μέχρι τώρα δυστυχώς παραμελούμε την ακοή μας και τι αυτή στοιχίζει ή πόσο αφορά την ποιότητα της ζωής μας. Η ακουστική είναι μέρος του πως βιώνουμε ολιστικά μια καθημερινότητα. Κι αυτό πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψη προληπτικά, όταν κατασκευάζουμε τους χώρους ή τις επιχειρήσεις μας. Και να κάνουμε μελέτες που θα βλέπουμε πως να εξασφαλίζουμε ένα περιβάλλον με ήχους που δεν επιδεινώνουν τη ζωή μας και των άλλων».
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Σε παλαιότερες δηλώσεις της στον Φιλελεύθερο η Δάφνη Πίττα, Πρόεδρος «Συνδέσμου Κατοίκων και Φίλων Ιστορικού Κέντρου Λεμεσού» ανέφερε ότι ο Σύνδεσμος έπρεπε να συσταθεί γιατί Το 2013, μετά την ανάπλαση του ιστορικού κέντρου, χάθηκε η ισορροπία στην περιοχή λόγω της υπέρμετρης ανάπτυξης με χώρους αναψυχής, αγνοώντας τους κατοίκους και καταπατώντας τα δικαιώματά τους. Χρειάστηκε η προώθηση και προστασία των δικαιωμάτων και συμφερόντων των κατοίκων και φίλων του ιστορικού Κέντρου της Λεμεσού, για θέματα που αφορούν το γενικό σύνολο και ειδικότερα την ποιότητα ζωής στην περιοχή. Χρειάζεται η εξασφάλιση ότι το κέντρο της πόλης θα παραμείνει κατοικήσιμο. Και ότι η όποια ανάπτυξη στην περιοχή θα είναι συμβατή με τις προϋποθέσεις που θέτει η ύπαρξη κατοίκων.
Η προώθηση της υγιούς συνύπαρξης κατοικιών, επιχειρήσεων και κέντρων αναψυχής.
Αναφέρει μάλιστα: «Δυστυχώς ενώ περιστασιακά μας ακούν, στην πράξη τίποτα δε γίνεται. Γι’ αυτό θα δημοσιοποιούμε τα κακώς έχοντα (και τα καλώς αν προκύψουν), με αρθρογραφία και μέσω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Στόχος μας δεν είναι να ξεκινήσουμε ένα συνεχές «κατηγορώ», αλλά να ενεργοποιήσουμε έναν δημόσιο διάλογο με φορείς και συμπολίτες μας. Όποιος ενδιαφέρεται για να γίνει μέλος μπορεί να επικοινωνήσει στο [email protected]».
Η εκπρόσωπος του Διοικητικού Συμβουλίου του «Συνδέσμου Κατοίκων και Φίλων Ιστορικού Κέντρου Λεμεσού» Μελίνα Σχοινή ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών της Βουλής όπου πρόσφατα συζητήθηκε το θέμα, ανέφερε: «Κάλεσα βουλευτές και δημοτικούς συμβούλους της Λεμεσού να αλλάξουμε δωμάτια για να δούμε αν μπορούν να κοιμηθούν στα δικά μας. Τους κάλεσα να φέρουν και τα μωρά τους στα δωμάτια μας, για να δούμε αν μπορούν να κοιμηθούν». Αναφερόμενη στη νομοθεσία η κ. Σχοινή είπε πως είναι αδιανόητο να στέλνεται μήνυμα στο δημαρχείο στις 2:30 το πρωί για ηχορύπανση και ο υπάλληλος του δήμου να επισκέπτεται το κέντρο την επομένη για έλεγχο. Αυτές οι πρακτικές ούτε σε 200 χρόνια δεν θα λύσουν το πρόβλημα.
Συνεχίζοντας: «Όταν τους τηλεφώνησα στις 2:30 το πρωί καταγγέλλοντας ηχορύπανση, μου είπαν ‘’αν είσαι μάγκας έλα εδώ και κατάγγειλε τους’’ (αναφερόμενη σε υπαλλήλους του δήμου). Πήγα επιτόπου και έμεινα μέχρι να έρθει περιπολικό». Ωστόσο όπως είπε: «Κάποιοι ιδιοκτήτες καταγγέλλονται και την επομένη εκπέμπουν ξανά μουσική στη διαπασών. Μιλάμε για 80 ντεσιμπέλ και για να αντιληφθείτε ο θόρυβος είναι όσος ο συρμός του Λονδίνου και όταν εκπέμπουν με 100 ντεσιμπέλ φανταστείτε τον ήχο μιας συναυλίας μέσα στο δωμάτιο σας».
Εγώ θέλω να πηγαίνω στα μπαράκια της γειτονιάς μου αλλά δυστυχώς η Λεμεσός θα καταλήξει υπαίθρια δισκοθήκη, θα μετατραπεί σε άλλη μια Αγία Νάπα”
ΤΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Η Αναστασία Καμένου, εκ μέρους του Υπουργείου Εσωτερικών ανέφερε πως έγινε και η ίδια δέκτης παραπόνων: «Υπάρχουν νομικά εργαλεία στη διάθεση των τοπικών Αρχών, αν θέλουν να εφαρμόσουν τη νομοθεσία. Αγοράστηκαν φορητοί μετρητές ήχου, ώστε οι εκπρόσωποι των δήμων να μπορούν να καταμετρήσουν τα ντεσιμπέλ. Οι μισοί δήμοι έχουν εφοδιαστεί με τους μετρητές και ήδη έγινε εκπαίδευση του προσωπικού. Αν ο ήχος που εκπέμπεται επηρεάζει γειτνιάζουσες οικοδομές, τότε ο ιδιοκτήτης μπορεί να καταγγέλλεται».
Στην Επιτροπή της Βουλής, εκείνο που αποκαλύφθηκε είναι πως, υπάλληλοι του δήμου φοβούνται να ελέγξουν τους ιδιοκτήτες κέντρων αναψυχής που έχουν τη μουσική στη διαπασών, επειδή δέχονται απειλές. Όμως το θέμα εξαντλείται εκεί; Η αδράνεια των αρχών έχει βρει άλοθι στο φόβο; Τι κάνουμε για αυτό;
Η βουλεύτρια Ελένη Μαύρου ως Πρόεδρος της Επιτροπής Εσωτερικών της Βουλής η οποία εξετάζει το μεγάλο αυτό πρόβλημα στο κέντρο της Λεμεσού, αναφέρθηκε στα περιστατικά αυθαιρεσίας: «Η ζωή των ανθρώπων έγινε ανυπόφορη. Διευκρινίζω ότι δεν δημιουργούν προβλήματα όλοι οι ιδιοκτήτες κέντρων αναψυχής. Η μουσική είναι μεν απαραίτητη, όμως παράλληλα με την ψυχαγωγία πρέπει να υπάρχει και σεβασμός προς του πολίτες. Ακόμα μια φορά αποδεικνύεται ότι η νομοθεσία δεν εφαρμόζεται και, μεταξύ δήμων και Αστυνομίας, οι κάτοικοι γίνονται μπαλάκι του πινγκ – πονγκ χωρίς να επιλύεται το πρόβλημα. Η Επιτροπή Εσωτερικών ομόφωνα έχει συμφωνήσει να καταθέσει τροπολογίες στη νομοθεσία, οι οποίες τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον να ξεκαθαρίζουν τις αρμοδιότητες μεταξύ Αστυνομίας και δήμων, να αυξάνουν το πρόστιμο για την παράνομη εκπομπή ήχου και να κατοχυρώνει τη διαβούλευση με τους κατοίκους προτού δοθεί άδεια λειτουργίας κέντρων αναψυχής.».
«Κάποιοι καταγγέλλονταν και κάποιοι όχι, αναλόγως γνωριμιών ή και άλλων παραγόντων. Κατάγγελλαν ανταγωνιστές κάποιων κέντρων και άφηναν άλλους στο απυρόβλητο. Ο εφιάλτης των ανθρώπων που ζουν σε οικιστικές περιοχές και την ίδια ώρα ταλαιπωρούνται από την οχληρία που δημιουργείται από κέντρα αναψυχής και άλλους παράγοντες, αλλά και το κενό στη νομοθεσία που υπάρχει εδώ και καιρό θα πρέπει να τελειώσει. Στη Βουλή, οι αρμόδιες υπηρεσίες έριχναν η μία στην άλλη το μπαλάκι», δήλωσε ο βουλευτής Παύλος Μυλωνάς ο οποίος συμμετέχει στην Επιτροπή Εσωτερικών.
Ενώ ο βουλευτής Γιώργος Γεωργίου αναφέρει: «Θα πρέπει να συνδράμει η Αστυνομία με τις Τοπικές Αρχές, ώστε να επιβληθεί η νομοθεσία».
Ο βουλευτής Ηλίας Μυριάνθους αναφέρει: «Ο λανθασμένος πολεοδομικός σχεδιασμός και η άναρχη πολεοδομική ανάπτυξη έχει οδηγήσει σε υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων των περιοχών και δημιουργεί τεράστια προβλήματα στους νομοταγείς και ευσυνείδητους επιχειρηματίες, που δραστηριοποιούνται στις περιοχές αυτές. Καμιά αρχή δεν ελέγχει τα επίπεδα του ήχου με δίκαιο και ουσιαστικό τρόπο, οδηγώντας σε ταλαιπωρία των πολιτών και των νομοταγών ιδιοκτητών που αντιμετωπίζουν τις αυθαιρεσίας των αρμοδίων αρχών. Πρέπει να γίνει επιτέλους αλλαγή της νομοθεσίας για τις εκπομπές ήχου, λαμβάνοντας υπόψη και τις πρακτικές σε άλλες χώρες».
ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ
Δεν ξέρουμε γιατί δεν επεμβαίνουν οι φορείς. Αν αδυνατεί η Τοπική Αρχή να βάλει τάξη. Αν είναι ζήτημα, είτε σκοπιμοτήτων, είτε φόβου, είτε αδράνειας, ή αν απλά είμαστε εντάξει με ένα κέντρο πόλης που αφήνεται σε πλιάτσικο δημόσιου χώρου. Ό,τι και να γίνεται, γίνεται εις βάρος πολιτών και νομοταγών επιχειρήσεων. Πρέπει να γίνει απόλυτα διακριτό το προϊόν ήχου που παράγεται και διαχέεται. Είναι αλλιώς να επιτρέπεις ως αρχή ένα φεστιβάλ, μια γιορτή, μια συναυλία, μια εκδήλωση, ή να δείχνεις μια επιείκεια όταν αφορά εποχές που ο κόσμος χρειάζεται μια γιορταστική ατμόσφαιρα περιοδικά, όχι ωστόσο όταν αυτό γίνεται με διαρκή συχνότητα και κακά επίπεδα εκπομπής ήχου.
Το κέντρο της πόλης της Λεμεσού έχει γίνει ηχορυπαντική μάστιγα για την ποιότητα της ζωής των ίδιων των ανθρώπων της. Και για αυτό πρέπει άμεσα να ληφθούν μέτρα και να δημιουργηθούν εργαλεία ρύθμισης αλλά κυρίως να βρεθεί η διάθεση και η έγνοια για τους Λεμεσιανούς κατοίκους.
* Δημοσιογράφος
