Ένα έθιμο που ονομάστηκε έτσι από τον συνδυασμό των λέξεων shoe και graffiti. Το εντοπίζουμε συνήθως σε υποβαθμισμένες αλλά κεντρικές περιοχές πόλεων. Εάν έχετε ταξιδέψει σε περιοχές χωρών που παρακμάζουν, θα έχετε παρατηρήσει κρεμασμένα παπούτσια σε καλώδια της ηλεκτρικής. Προχθές το συνάντησα στο δρόμο για τη δουλειά και στη Λεμεσό, κοντά από τα γραφεία της Limassol Today, στους πίσω δρόμους του κεντρικού εμπορικού δρόμου της πόλης.
Πως αυτή η έκφραση παίρνει θέση συνήθως σε κέντρα αστικών τοπίων; Μετά τα 90ies, το φαινόμενο πήρε και άλλες ερμηνείες. Το φαινόμενο παραλλάσσεται σε κάποιες περιοχές, όπως επίσης και το μήνυμα το οποίο υποτίθεται θέλει να αναδείξει.
Για παράδειγμα στην Αμερική ήταν μήνυμα εξουσιαστικής νίκης από παιδιά που καταπίεζαν άλλα παιδιά (bullies), τα οποία αφού τα φοβέριζαν και τα καθυπότασσαν, τους έπαιρναν τα παπούτσια και τα κρεμούσαν σαν λάβαρο αναγκάζοντας τους να γυρίσουν στο σπίτι ξυπόλυτοι. Κάποια στιγμή, ξεκίνησαν ένα τέτοιο έθιμο και οι στρατιώτες οι οποίοι, αφού τέλειωναν τη στρατιωτική τους θητεία κρεμούσαν τα άρβυλα τους στα καλώδια. Το ίδιο ίσχυε και για ποδοσφαιριστές που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την καριέρα τους.
Άλλες εκδοχές μιλάνε για παπούτσια πεταγμένα μετά την πρώτη σεξουαλική επαφή ανθρώπων, ή, μαθητών που τέλειωσαν το σχολείο. Και στις δύο περιπτώσεις ήταν σημάδι απελευθέρωσης. Συνήθως όμως το βλέπεις να γίνεται για να δείξει την αστική αποσύνθεση, την ερήμωση και την παρακμή που περιέπεσε μια περιοχή. Εκεί όπου οι άνθρωποι με τα πόδια (και τα παπούτσια τους) πατούσαν καλά κάτω στη γη, πλέον μιλούν για μια πραγματικότητα που αχρηστεύεται.
Σε κάποιες περιοχές, είναι το σημάδι που αφήνουν οι μαφιόζοι στις Αρχές (και τα μέλη της αστυνομίας που συνεργάζονται) μαρκάροντας την περιοχή τους. Ή, την ολοκλήρωση μιας δοσοληψίας. Άλλοι λένε ότι οι μαφιόζοι κρεμάνε τα παπούτσια των συνεργατών της σπείρας τους που πέθαναν σε δολοφονίες ως ένδειξη μνήμης. Ή, πως εδώ είναι μια περιοχή που κανείς μπορεί να βρει ναρκωτικά εάν επιθυμεί.
Άλλοι λένε ότι αυτό γίνεται από ανθρώπους που πετάνε τα παπούτσια τους τα οποία έλιωσαν, για να δείξουν τη φτώχια των κατοίκων της περιοχής. Ή, ότι είναι μια ένδειξη «κλωτσιάς» στο σύστημα. Υπάρχουν για παράδειγμα περιοχές όπου κρεμάνε μόνο παπούτσια από γνωστές φίρμες, θέλοντας να δείξουν ότι μια περιοχή που κάποτε άκμαζε, σήμερα παραπαίει. Μπορεί κάποια από αυτά, απλά να ήταν ένα εφεύρημα για να δημιουργηθεί ένας αστικός μύθος. Σε κάθε περίπτωση, κάθε εκδοχή, είναι μια εκδοχή άκρων.
Τώρα αυτό που απομένει, είναι να εντοπίσουμε τους δημιουργούς του installation των παπουτσιών στα σύρματα της ΑΗΚ στη Λεμεσό και να μάθουμε τι από όλα τα πιο πάνω μηνύματα ήθελαν να περάσουν. Φαβορί εκδοχή ωστόσο παραμένει το ότι, λόγω της παλιάς ακμάζουσας ψυχαγωγικής, πολιτιστικής και εμπορικής ζωής που είχε η συγκεκριμένη περιοχή, αυτό είναι μια διαμαρτυρία στο ότι έχει καταλήξει να «πεθάνει» αφήνοντας κατοίκους και επιχειρηματίες σε παρακμή.
Ανθή Ερμογένους
