Ο διαγωνισμός για την ανάδειξη «της ωραίας των ωραίων» βρήκε τη θέση του στο νησί ήδη από το 1929, όταν πραγματοποιήθηκαν τα πρώτα Καλλιστεία Ομορφιάς κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού στη Λεμεσό, όπου η «ντροπαλή και σεμνή διδασκάλισσα» Μάρθα Περδίου έλαβε τον τίτλο «Μις Λεμεσός». Για εμάς σήμερα η λέξη «βασίλισσα» δεν συνδέεται με κάποιο πολιτικό γεγονός σήμερα, παρ’ όλα αυτά την πρώτη δεκαετία του 20ου αι. η χρήση της παρέπεμπε σε άλλες καταστάσεις.
Το Καρναβάλι, ο Εθνικός Διχασμός και η πρώτη «βασίλισσα» ομορφιάς
Ο διαγωνισμός, αποτελούσε ένα εξαιρετικά ριζοσπαστικό γεγονός για την εποχή, το οποίο οι εφημερίδες δεν παρέλειψαν να σχολιάσουν. Στην εφημερίδα Χρόνος της 15ης Μαρτίου 1929, εντοπίζεται άρθρο με τον τίτλο «ΧΟΡΟΙ», όπου μεταξύ άλλων σχολιάζεται το κοσμικό γεγονός, με μία διάθεση σατιρική.
«Το εσπέρας του παρελθόντος Σαββάτου εδόθη εις την αίθουσα του Α’ Παρθεναγωγείου, ο υπέρ του μαθητικού συσσιτίου προαγγελθείς χορός, όστις από απόψεως συρροής κόσμου εστέφθη υπό επιτυχίας, αι δε εισπράξεις ανήλθον εις λίρας περίπου 65. Κατ’ αυτόν έλαβεν χώραν και ο διαγωνισμός καλλονής όστις είτε λόγω των οργανωτών του, είτε λόγω αυτής της φύσεως του διαγωνισμού έλαβε μάλλον αστείαν μορφήν και διασκέδασε τους παρευρεθέντας. Χάριν ενημερότητος, αναγράφουμεν ότι εξελέγη ως «Μις Λεμεσός» η δεσποινίς Μάρθα Περδίου, μια σεμνοτάτη και ντροπαλή διδασκάλισσα, τύπος γλυκειάς και συμπαθούς μελαχροινής κόρης. Εις την δεσποινίδα Περδίου εδόθη το στέμμα ομού με πληθώραν δώρων. Δώρα εδόθησαν επίσης και εις άλλας εξ δεσποινίδας αίτινες ευρέθησαν υπό της επιτροπής εξ ίσου ωραίαι. Η αστειότης όμως του διαγωνισμού έλαβε εις το τέλος τραγικήν όλως φάσιν όταν ο συνάδελφος κ. Μ.Δ. Φραγκούδης, ανελθών επί του καθίσματος εξεφώνησε τον πανηγυρικόν της ομορφιάς, τον οποίον ειρήσθω παρεσκεύασεν εκ προμελέτης και από χειρογράφου ανέγνωσεν εν είδει πολιτικής ομιλίας, προσαγορεύων την «βασίλισσαν».
Δικαίως τότε είς παρευρισκόμενος παρετήρησε ότι o ενθουσιασμός του κ. Φραγκούδη ήτο πλήρως δικαιολογημένος διότι πέτυχε επιτέλους να επαναφέρει την βασιλείαν και να προσφωνήση μίαν «βασίλισσαν» έστω και της καλλονής»… Ο κατά τ’ άλλα επιτυχημένος χορός, κατά τον συγγραφέα, Δημητρό Δημητριάδη, εκδότη της εφημερίδας Χρόνος, έλαβε όπως τονίζει «αστεία και τραγική τροπή», όταν ο συνάδελφός του Μ.Δ. Φραγκούδης, εκδότης τότε της εφημερίδος Αλήθεια και γνωστός για τα φιλοβασιλικά του αισθήματα, «βρήκε την ευκαιρία» να διαβάσει την ομιλία του. Ο «πανηγυρικός της ομορφιάς», έλαβε κατά τον εκδότη του Χρόνου, πολιτική χροιά, όπου ο κ. Φραγκούδης δεν έχασε την ευκαιρία να παρομοιώσει τη νικήτρια με «βασίλισσα», τονίζοντας έτσι την επιστροφή του Βασιλιά. Ο Πανεθνικός Διχασμός, είχε εισβάλει σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και κάθε γεγονός, έστω και κοσμικό, μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή για τη διένεξη μεταξύ των αντιμαχόμενων στρατοπέδων.
Ο Τύπος, πρωταγωνιστής στον Διχασμό
Το παραπάνω συμβάν, αποδεικνύει μία από τις πολλές πτυχές στις οποίες ο Εθνικός Διχασμός του 1915 είχε αντικτυπο στο νησί, όπως εξάλλου κάθε μεγάλο γεγονός πολιτικό και μη που λάμβανε χώρα στη μητροπολιτική Ελλάδα. Οι περισσότερες εφημερίδες της εποχής μέσω των άρθρων τους έκαναν ξεκάθαρη στη στάση τους και τη θέση τους.
Έτσι στη φιλοβενιζελική παράταξη εντοπίζουμε τις: Ελευθερία των Κύρου και Δημοσθένη Θ. Σταυρινίδη, τη Φωνή της Κύπρου του Κύριλλου Κ. Παυλίδη και την Πατρίς του Αχιλλέα Λιασίδη που εκδίδονταν στη Λευκωσία, την εφημερίδα Σάλπιγξ του Στυλιανού Χουρμούζιου και Χρόνος του Δ. Δημητριάδη «Ντόριαν» που εκδιδόταν στη Λεμεσό, την Ηχώ της Κύπρου του Μελή Νικολαΐδη που εκδιδόταν στη Λάρνακα και τον Αιών του Χριστόδουλου Κ. Περιστιανίδη που εκδιδόταν στην Πάφο.
Αντιθέτως στη φιλοβασιλική πτέρυγα εντοπίζουμε τις Νέον Έθνος Λάρνακας και Κυπριακός Φύλαξ της Λευκωσίας, με συντάκτες τους εκ Μάνης Φίλιο Ζαννέτο και Νικόλαο Καταλάνο αντίστοιχα.
Αντιβενιζελικό περιεχόμενο ανέπτυξαν και οι Λεμεσιανές εφημερίδες Αλήθεια του Μ.Δ. Φραγκούδη και Κήρυξ.
