Γράφει ο Ινκόγκνιτος
Όταν είχε αποφασιστεί η δημιουργία του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου (ΤΕΠΑΚ) στη Λεμεσό, είχαν εξεταστεί διάφορες περιοχές ως πιθανοί χώροι εγκατάστασης και λειτουργίας του ιδρύματος. Τελικά επικράτησε η ιδέα για δημιουργία και λειτουργία του εντός του ιστορικού κέντρου της πόλης. Μια απόφαση που λήφθηκε, όχι στη βάση ορθολογικών κριτηρίων που είχαν να κάνουν με τις τότε -αλλά και μελλοντικές- ανάγκες τόσο της σχολής, όσο και των φοιτητών, αλλά στη βάση της αναβάθμισης και αναζωογόνησης του κέντρου της πόλης που μέχρι τότε παρουσίαζε μια εικόνα εγκατάλειψης. Με άλλα λόγια, η υποχρέωση, το βάρος της ευθύνης των δημοτικών αρχών και της πολιτείας για εξεύρεση ορθολογικών τρόπων αναζωογόνησης του κέντρου της πόλης μετατοπίστηκε στους ώμους ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος.
Αντί να αφεθεί το ίδρυμα ελεύθερο να αναπτυχθεί χωρίς περιορισμούς και προϋποθεσεις βρέθηκε δέσμιο προειλλημενων αποφάσεων με γνώμονα το συμφέρον κάποιων και όχι του ίδιου. Αυτό δεν ήταν κατ’ ανάγκη κακό. Ο αντίλογος είναι ότι κατι ανάλογο συμβαίνει και σε πόλεις του εξωτερικού. Ναι,με τη μόνη διαφορά ότι εκεί προϋπήρχαν οι ανάλογες υποδομές που θα στήριζαν το εγχείρημα. Όπου δεν προϋπήρχαν, η πορεία που ακολουθήθηκε ήταν αντιστρόφως ανάλογη αυτής που ακολουθήθηκε στη Λεμεσό. Πρώτα δημιουργήθηκαν οι υποδομές, ή, οι πόλεις αναπτύχθηκαν γύρω από το πανεπιστήμιο. Όταν λέμε υποδομές εννοούμε, δημόσια μέσα συγκοινωνίας, πλήρης πεζοδρομοποίηση των περιοχων γύρω από το πανεπιστήμιο, χώροι στάθμευσης περιμετρικά, και ασφαλώς επαρκείς χώροι διαβίωσης και στέγασης των φοιτητών.
Στη Λεμεσό τι έγινε; Η εγκατάσταση του ΤΕΠΑΚ στο κέντρο της πόλης έγινε η αιτιία να στηθεί ένα τεράστιο πάρτυ. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, χρήματα των φορολογουμένων διατέθηκαν για αγορά και ενοικίαση κτηρίων για τις ανάγκες του ΤΕΠΑΚ. Ενοικιαστήκαν κτήρια που ούτε καν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ. Χρήματα που θα μπορούσαν να διατεθούν για την ανέγερση καινούργιων με σωστές προδιαγραφές.
Ελλείψει φοιτητικών εστιών οι φοιτητές μη έχοντας επιλογή αφέθηκαν έρμαιο στην κερδοσκοπία των ιδιοκτητών ακινήτων της περιοχής. Στην αρχή το πρόβλημα δεν ήταν τόσο έντονο ή εμφανές αν θέλετε. Όσο όμως αυξάνεται ο αριθμός των φοιτητών, το πρόβλημα οξύνεται. Με αποτέλεσμα σήμερα, ένα δωμάτιο, ούτε καν στούντιο, σε μια ιδιωτική εστία πέριξ του ΤΕΠΑΚ να αγγίζει τα 650 ευρώ τον μήνα. Τα δε ενοίκια των διαμερισμάτων γύρω από το ίδρυμα να αρχίζουν από τα 750 ευρώ τον μηνα και λόγω της τεράστιας ζήτησης οι τιμές να αυξάνονται κάθε χρόνο.
Πλέον το να φοιτά κάποιος που δεν έχει μόνιμη κατοικία στη Λεμεσό, στο ΤΕΠΑΚ, στοιχίζει πολύ περισσότερα, ή το ίδιο, όπως να φοιτά σε μια πόλη του εξωτερικού. Η δημιουργία του ΤΕΠΑΚ στο κέντρο της πόλης αποτέλεσε την αιτία για το γαϊτανάκι που στήθηκε με τα ψηλά ενοίκια στην πόλη. Αργότερα προστέθηκαν και άλλοι λόγοι.
Και φτάνουμε στο σήμερα που οι στεγαστικές ανάγκες των φοιτητών είναι τέτοιες που οδηγούν την υπηρεσία φοιτητικής μέριμνας του ΤΕΠΑΚ να απευθύνουν αγωνιώδεις εκκλήσεις για φιλοξενία φοιτητών σε σπίτια. Ναι στο εξωτερικό συνηθίζεται αυτό, όμως λειτουργεί συμπληρωματικά. Δεν αποτελεί λύση.
Εδώ τι ακριβώς συμπληρώνει; Τα ελάχιστα δωμάτια που διαθέτει το ίδρυμα στο κέντρο της πόλης σε σχέση με τον αριθμό των φοιτητών, ή, τα δωμάτια στη φοιτητική εστία της αρχιεπισκοπής δίπλα από το Τσίρειο Στάδιο; Για να μην μιλήσουμε για την ευθύνη σίτισης των απόρων φοιτητών που την έχει αναλάβει η μητρόπολη Λεμεσού. Και ύστερα μιλούμε για διάκριση των ρόλων μεταξύ εκκλησίας και κράτους. Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό όταν υπάρχει μια σχέση αλληλεξάρτησης σε όλα τα επίπεδα; Πώς ακριβώς ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα πέραν από τα ακαδημαϊκά εφόδια που παρέχει στους φοιτητές, θα λειτουργήσει ως χώρος ανάπτυξης νέων ιδεών, ως χώρος αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων; Πώς ακριβώς θα δημιουργηθούν ρωγμές στον κοινωνικό συντηρητισμό; Πώς ακριβώς η παιδεια θα λειτουργήσει μακρυά από την επιρροή της εκκλησιας; Το φιλοξένησε και ‘συ ένα φοιτητή δεν αποτελεί λύση, στο παρά ένα της έναρξης της ακαδημαϊκής χρονιάς.
Τώρα προβάλλει ως λύση τη δημιουργία φοιτητικών εστιών στην περιοχή Βερεγγάρια στα Πολεμίδια. Γιατί δεν έγινε μιας εξαρχής αυτό; Γιατί δεν τοποθετήθηκε μιας εξαρχής το ΤΕΠΑΚ εκεί έτσι ώστε, οι διοικητικές υπηρεσίες του πανεπιστημίου, οι αίθουσες διδασκαλίας, τα εργαστήρια, οι χώροι εκδηλώσεων, οι φοιτητικές εστίες, να βρίσκονται συγκεντρωμένα σε ένα χώρο; Αντί αυτού οι φοιτητες καθημερινώς με τα βιβλία, τα λάπτοπ υπό μάλης περιφέρονται εντός του ευρύτερου κέντρου της πόλης από αίθουσα σε αίθουσα, από εργαστήριο σε εργαστήριο, από υπηρεσία σε υπηρεσία. Τελικά ποιους ωφέλησε αυτή η διευθέτηση, αυτή η απόφαση; Σίγουρα όχι τους φοιτητές και όχι το καλώς νοούμενο συμφέρον του πανεπιστημίου. Ήταν τόσο δύσκολο αυτοί που αποφάσιζαν τη δημιουργία και εγκατάσταση του ΤΕΠΑΚ στο κέντρο της Λεμεσού να σκεφτούν σε βάθος δεκαετίας; Προφανώς όχι. Αλλά για ακόμη μια φορά το ζητούμενο για κάποιους ηταν το κέρδος.
