Η Χριστίνα Παπαδοπούλου είναι μια από τις πιο υποσχόμενες ηθοποιούς της γενιάς της και παρά το νεαρό της ηλικίας της κατάφερε να κάνει σπουδαίες δουλειές. Μεγάλο βήμα και πρόκληση, όπως δήλωσε στο LimassolToday, στην επαγγελματική της πορεία στο θέατρο είναι ο ρόλος της Αντιγόνης στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή που κάνει πρεμιέρα στις 10 Ιουλίου στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος σε σκηνοθεσία Κώστα Σιλβέστρου.
“Με σιγουριά μπορώ να πω ότι υπάρχουν υπέροχες γυναίκες ανά τον κόσμο που είναι σύμβολα αντίστασης, ειρήνης & αγάπης”
Συνέντευξη στην Αλίκη Καρυδά
Πόσο πρόκληση είναι για εσένα, ο ρόλος σου ως Αντιγόνη στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή που θα ανέβει σε σκηνοθεσία Κώστα Σιλβέστρου στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος; Ήταν εύκολη η προσέγγιση του ρόλου;
Ο ρόλος της Αντιγόνης είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση που είχα μέχρι στιγμής στην επαγγελματική μου πορεία στο θέατρο. Η πρώτη μου σκέψη όταν μου ανέφερε αρχικά ο Κώστας την ιδέα του, ήταν πως δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω, κυρίως λόγω της μικρής μου εμπειρίας. Σιγά – σιγά άρχισα να το βλέπω διαφορετικά και προσπάθησα να χρησιμοποιήσω το φόβο και την ανασφάλειά μου υπέρ μου, κυρίως με πολλή μελέτη και με θαρραλέα βουτιά μέσα σε αυτό το εγχείρημα. Δεν υπάρχει τίποτα εύκολο στην προσέγγιση του οποιουδήποτε ρόλου. Ωστόσο, με πολλή δουλειά και σωστή καθοδήγηση, δημιουργείται ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο μπορώ εγώ με την ομάδα μου να δοκιμάσουμε πράγματα, κάποια από τα οποία θα λειτουργήσουν και κάποια άλλα όχι. Το σίγουρο είναι ότι κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Από ‘κει και πέρα, όλα είναι υποκειμενικά, αν και θα ήθελα πολύ να καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε ένα όμορφο αποτέλεσμα στο κοινό που θα έρθει να μας παρακολουθήσει.
Πώς προσεγγίζει ο σκηνοθέτης το έργο;
Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός πως έχουμε στα χέρια μας μια από τις ωραιότερες κατ’ εμέ μεταφράσεις της Αντιγόνης που έχουν γίνει ποτέ και αυτή δεν είναι άλλη από του Νίκου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος δίνει μια σύγχρονη ματιά και ταυτόχρονα επιτυγχάνει να διατηρεί την ποιητικότητα του λόγου. Στόχος, λοιπόν, του Κώστα είναι να ακουστεί όσο πιο καθαρά γίνεται το κείμενο, γι’ αυτό και έγινε πολλή δουλειά στην υποκριτική και τις σχέσεις των ηθοποιών, αποφεύγοντας εφέ εντυπωσιασμού. Έχει τοποθετήσει τη δράση μέσα στα συντρίμμια της Θήβας και από ‘κει αρχίζει να ζωντανεύει το κείμενο με τη βοήθεια επίσης των δύο εκπληκτικών μουσικών, Δημήτρη Σπύρου και Βασίλη Βασιλείου που μαζί με την εξίσου εκπληκτική Στέλα Φυρογένη, φωτίζουν τα χορικά της τραγωδίας.
Η Αντιγόνη, υπακούοντας στην αγάπη, παραβαίνει την εντολή του Κρέοντα και αποφασίζει να θάψει το σώμα του αδελφού της. Η πραγματική αγάπη που υπερβαίνει κάθε όριο υπάρχει στις μέρες μας;
Φυσικά και υπάρχει. Πρώτη μου σκέψη είναι οι γονείς που κάλυψαν τα παιδιά τους με τα σώματά τους στον πρόσφατο τραγικό σεισμό στην Τουρκία, θυσιάζοντας τη δική τους ζωή. Η ανιδιοτελής αγάπη υπάρχει και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.
Όμως η Αντιγόνη είναι ένα κορίτσι γεμάτο θάρρος και είναι σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας, θεωρείς ότι υπάρχουν κορίτσια τέτοια σήμερα; Εσύ σαν Χριστίνα θεωρείς τον εαυτό σου μια σύγχρονη Αντιγόνη;
Το μεγαλείο ψυχής που διαθέτει η Αντιγόνη δεν είναι κάτι το οποίο μπορώ αυθαίρετα να δηλώσω ότι διαθέτω. Η Αντιγόνη γνωρίζει πολύ καλά πως πρόκειται να οδηγηθεί στο θάνατο κι όμως δεν πτοείται μπροστά στην εξουσία του Κρέοντα και επιχειρεί όχι μια φορά, αλλά δύο φορές να θάψει το άταφο σώμα του αδελφού της και να υπακούσει στους άγραφος νόμους των θεών. Αυτό είναι κάτι που σίγουρα την εξυψώνει σε κάτι ανώτερο από τον άνθρωπο. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι υπάρχουν υπέροχες γυναίκες ανά τον κόσμο που είναι τέτοια σύμβολα αντίστασης, ειρήνης, αγάπης, που παλεύουν καθημερινά για τα δικαιώματά τους, για τα αυτονόητα που εγώ ήδη έχω και χάνουν τη ζωή τους. Αυτές για μένα οι γυναίκες είναι οι σύγχρονες Αντιγόνες.
Πού βρίσκεται η τραγικότητα της Αντιγόνης και του Κρέοντα στο έργο;
Ο Albin Lesky στο βιβλίο του, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, έχει σημειώσει πολύ εύστοχα ότι το έργο είναι ένα δράμα με δυο ήρωες στο οποίο πρέπει να αναγνωρίσουμε μια τραγωδία της Αντιγόνης και μια του Κρέοντα. Η τραγικότητα της Αντιγόνης, αρχίζει από πριν καν τη γέννησή της, αφού κουβαλάει τις συμφορές της γενιάς της. Η αιμομικτική σχέση του πατέρα και της μητέρας της, ο αλληλοσκοτωμός των αγαπημένων της αδελφών, το γεγονός πως ξέρει πως θα πεθάνει αλλά και πάλι πράττει όπως θεωρεί η ίδια πως είναι το σωστό και το τέλος της έρχεται με την κάθοδο της ίδιας ζωντανής μέσα στον θάνατο, είναι όλα στοιχεία της τραγικότητάς της. Ωστόσο, ο Κρέοντας, οδηγείται κι αυτός από την ύβριν στην απόλυτη καταστροφή κι αυτό τον καθιστά γνήσιο τραγικό πρόσωπο, αφού αυτοκτονεί ο γιος και η γυναίκα του εξαιτίας της μονομέρειας και της αλαζονείας του. Ακόμη πιο τραγικό, είναι το γεγονός ότι μετανιώνει και πηγαίνει να ελευθερώσει την Αντιγόνη από τη σπηλιά στην οποία την έχει κλειδώσει για να πεθάνει ζωντανή, όμως δεν την προλαβαίνει. Έτσι, απομένει ζωντανός και ολομόναχος, γλιτώνοντας από την καθυστερημένη αναγνώριση του σφάλματός του.
Είναι πολύ ενδιαφέρον, το γεγονός πως η Αντιγόνη με τον Κρέοντα στην πραγματικότητα είναι βαθιά όμοιοι. Ο ένας αποτελεί καθρέφτισμα του άλλου, αφού και οι δύο είναι μονομερείς στις απόψεις τους, όπως επίσης και η Αντιγόνη συμπεριφέρεται στην αδελφή της, Ισμήνη, με πολύ σκληρό τρόπο, όμοιο με αυτόν του Κρέοντα προς την ίδια. Η διαφορά τους έγκειται στο γεγονός πως την Αντιγόνη τη χαρακτηρίζει η ευγενική αφροσύνη της αυτοθυσίας, ενώ τον Κρέοντα η φαύλη αφροσύνη της αυθαίρετης οργής και ματαιοδοξίας, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει στο βιβλίο του, Αντιγόνες, ο George Steiner.
Υπάρχει διαχρονικότητα στο έργο;
Όλες οι αρχαίες τραγωδίες είναι διαχρονικές, γι’ αυτό εξάλλου και πάντα επιστρέφουμε σε αυτές, γιατί τις έχουμε ανάγκη. Δεν είναι τυχαίο που με την Αντιγόνη, έχουν ασχοληθεί πολλοί μελετητές και έχουν γραφτεί μελέτες και θεατρικά έργα βασιζόμενα σε αυτήν. Πιο συγκεκριμένα, οι διασκευές και οι μεταφράσεις αυτού του έργου, ανάγονται σχεδόν στα 1530. Η αμφισβήτηση της εξουσίας, η αναμέτρηση ανδρών – γυναικών, νέων – ηλικιωμένων, κοινωνίας – ατόμου, η σχέση με τα θεία, με τον θάνατο, με την ίδια μας την ταυτότητα, το τι σημαίνει δικαιοσύνη για τον καθένα από εμάς, είναι θέματα που μας αφορούν και θα μας αφορούν για πάντα. Το αρχαίο δράμα και η εν λόγω σοφόκλεια τραγωδία καταπιάνεται με αξίες πανανθρώπινες, γι’ αυτό και θα συνδέεται πάντα με το σήμερα.
Τέλος, ποιοι είναι οι συντελεστές του έργου;
Ομολογώ πως αισθάνομαι πολύ ευλογημένη που είμαι μέρος αυτής της εκπληκτικής ομάδας συντελεστών. Την οργάνωση παραγωγής έχει αναλάβει ο Σταύρος Σταύρου, τη σκηνοθεσία ο Κώστας Σιλβέστρος και την επιμέλεια κίνησης ο Παναγιώτης Τοφή. Σκηνικά/Κοστούμια έχει αναλάβει η Κωνσταντίνα Ανδρέου, τον σχεδιασμό φωτισμών ο Βασίλης Πετεινάρης και η βοηθός σκηνοθέτη είναι η Ειρήνη Ανδρέου. Βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου είναι η Ιφιγένεια Αβραάμ και ο φωτογράφος μας είναι ο Δημήτρης Λούτσιος. Η μουσική σύνθεση είναι του Δημήτρη Σπύρου και Βασίλη Βασιλείου. Στο ρόλο της Ισμήνης η Μαρίνα Μανδρή, στου Κρέοντα ο Θανάσης Γεωργίου και στου φύλακα ο Γιώργος Ευαγόρου. Τον Αίμονα υποδύεται ο Νικόλας Γραμματικόπουλος, τον Τειρεσία ο Χάρης Αττώνης, την Ευρυδίκη η Νιόβη Χαραλάμπους και τον Άγγελο ο Ανδρέας Κούτσουμπας. Το παιδί που συμμετέχει είναι ο Αντρέας Χατζημιχαήλ και Χορός είναι η Στέλα Φυρογένη μαζί με τους δύο υπέροχους μουσικούς που προανέφερα, τον Δημήτρη Σπύρου και το Βασίλη Βασιλείου.
Παραστάσεις:
Δευτέρα, 10 Ιουλίου │ Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ’
Τρίτη, 18 Ιουλίου │ Αρχαίο Ωδείο Πάφου
Παρασκευή, 21 Ιουλίου │ Αρχαίο Θέατρο Κουρίου
Με αγγλικούς υπέρτιτλους
Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών
Εισιτήρια: Διαδικτυακά μέσω της Sold Out Tickets
