Γράφει ο Χρήστος Χαραλάμπους
Περπατούσε στην πόλη με ένα συμπατριώτη του όταν αντιλήφθηκε δυο νέους Κύπριους, να τους κοιτάζουν κάπως και καθώς μιλούσαν μεταξύ τους, τους άκουσε να λένε «δέτε ρε κάτι μαϊμούνες που κυκλοφορούν…». Και η αντίδραση του, ήταν να στραφεί προς το μέρος τους λέγοντας τους «οι μαϊμούνες έχουν τέσσερα πόδια… εμείς είμαστε άνθρωποι…».
Άλλη φορά βρέθηκε σε κάποιο χωριό στη περιοχή του Τροόδους, θέλοντας να απολαύσει την φύση που τόσο αγαπά και με πάθος υπερασπίζεται,. Στο δρόμο του βρέθηκαν μια παρέα από κοπέλες οι οποίες μόλις τον είδαν άρχισαν να τρέχουν, λες και έβλεπαν τρομακτικό… Τις ακολούθησε φωνάζοντας τους… «μη φεύγετε… είμαι κι εγώ άνθρωπος δεν είμαι ζώο…» αλλά εκείνες ούτε που θέλησαν να τον ακούσουν…
Με χαμόγελο αφηγείται κάποια περιστατικά ρατσιστικής συμπεριφοράς που του έτυχαν, ο 27χρονος Ντάνιελ Μπαράσα από την Ουγκάντα ο οποίος ζει τα τελευταία πέντε χρόνια στην Λεμεσό ως φοιτητής στο Τμήμα Γεωπονικών Επιστημών, Βιοτεχνολογίας και Επιστήμης Τροφίμων του ΤΕΠΑΚ. Είναι ο νέος που πριν λίγες μέρες, δέχτηκε επίθεση έξω από την φοιτητική εστία όπου διαμένει, από έναν, επίσης νεαρό, Ρουμάνο ο οποίος τον κτύπησε με σιδηρολοστό και τον έστειλε στο νοσοκομείο, επειδή δεν του άρεσε το μαύρο χρώμα του δέρματος του.
Η αφορμή για την συνάντηση με τον Ντάνιελ, δόθηκε από αυτό το θλιβερό συμβάν αλλά και με αφορμή την βράβευση του, λίγες μέρες νωρίτερα, από το ΤΕΠΑΚ με το πρώτο βραβείο ήθους και κοινωνικής προσφοράς.
Η κουβέντα μαζί του, ήταν μια αποκάλυψη για την ωριμότητα και ιδιαίτερα για τον θετικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα όσα αρνητικά συμβαίνουν γύρω του. Είναι ένα παιδί χαμηλών τόνων που το διακρίνει η πραότητα αλλά ταυτόχρονα και η πολυστροφία που την εκφράζει μέσα από απλές αλλά και πρωτότυπες ιδέες που στοχεύουν στην καλυτέρευση της καθημερινότητας και των σχέσεων των ανθρώπων όπου και να βρίσκονται και από όπου κι αν κατάγονται.
Βρέθηκε στην Κύπρο λίγο καιρό αφότου τέλειωσε το Χριστιανικό Ορθόδοξο Λύκειο στην πατρίδα του. «Επειδή ήμουν πολύ καλός μαθητής, ο ιδρυτής του σχολείου, ο πατέρας Αντώνιος, μου έδωσε την ευκαιρία και με βοήθησε να έρθω στην Κύπρο και να κάνω εγγραφή στο ΤΕΠΑΚ… και το πρώτο βήμα που έκανα ήταν να ξεκινήσω μαθήματα στο Κέντρο Γλωσσών του Πανεπιστημίου για να μάθω ελληνικά… και τα έμαθα γρήγορα…», μου λέει στην αρχή της συζήτησης μας.
Τον ρωτώ για την αντιμετώπιση που είχε, τόσο στον χώρο του πανεπιστημίου όσο και γενικότερα από τον κόσμο της πόλης και η απάντηση του είναι πολύπτυχη.
«Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ήταν δύσκολα επειδή δεν ήξερα και την γλώσσα αλλά μετά όλα άρχισαν να γίνονται καλύτερα, γιατί αν έχεις ζήλο να μάθεις και να απορροφάς ιδέες, τότε τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα… Μπορεί να υπάρχει διαφορετική νοοτροπία αλλά αν προσπαθήσεις να είσαι δίπλα και μέσα στη κοινότητα, όλα είναι καλά. Δεν θα έλεγα ότι είχα σοβαρά προβλήματα λόγω χρώματος και καταγωγής… υπήρξαν όμως κάποια μεμονωμένα περιστατικά που δεν ξεχνιούνται…»
Εξηγώντας τον τρόπο που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους συμπεριφορές, επισημαίνει ότι προσπαθεί να βλέπει την θετική πλευρά όσων συμβαίνουν γύρω του. «Θεωρώ ότι με θετικό τρόπο ζωής και θετικές δράσεις μπορούν να ξεπεραστούν πολλά αρνητικά ζητήματα και να αλλάξουν κάποιες κακές νοοτροπίες…».
Από την θετική της πλευρά αντιμετωπίζει ακόμα και την τελευταία αιματηρή ρατσιστική επίθεση που βίωσε. «Είμαι πολύ ευγνώμων και περήφανος που συνέβη σε μένα γιατί είμαι σίγουρος ότι θα ήταν χειρότερα τα πράγματα αν τύχαινε στην θέση μου να ήταν κάποιος άλλος ο οποίος ίσως αντιδρούσε κι αυτός βίαια, οπότε κάποιος από τους δύο μπορεί να τραυματιζόταν πολύ πιο σοβαρά ή ακόμα και να έχανε την ζωή του… Τραυματίστηκα ψυχολογικά και σωματικά αλλά θεωρώ ότι έχω αλλά πολλά θετικά για να επικεντρωθώ…» λέει χαρακτηριστικά.
Ούτε 5, ούτε 10 αλλά… 64 αδέλφια
Στην διάρκεια των πέντε χρόνων που βρίσκεται στην Κύπρο, ο Ντάνιελ επισκέφτηκε αρκετές φορές την πατρίδα του σε περιόδους διακοπών. Ρωτώντας τον για την οικογένεια του, η αναφορά του γίνεται και πάλι με χαμόγελο (εκείνο της νοσταλγίας) αλλά και με μια χιουμοριστική διάθεση…
«Έχω πολλά αδέλφια… μη νομίζετε ότι είναι 10 ή 15… έχω 64 αδέλφια… ο μπαμπάς μου ήταν της νοοτροπίας που υπήρχε παλιότερα, ότι δηλαδή όσο περισσότερα παιδιά κάνεις με διάφορες γυναίκες τόσο περισσότερο άντρας είσαι… Εγώ είμαι το μεγαλύτερο από τα 8 παιδιά που έκανε ο πατέρας μου με την μητέρα μου… Ευτυχώς οι νέοι άνθρωποι στην χώρα μου δεν ακολουθούν αυτή την νοοτροπία… Κι εγώ λέω ότι θέλω να αλλάξω κάποιες νοοτροπίες του κόσμου αλλά ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό μου… Δεν γίνεται να κάνω παιδιά και να μην είμαι δίπλα τους, να μην μπορώ να τα βοηθήσω να μορφωθούν και γενικά να έχουν μια καλή ζωή…».
Έφυγε από το σπίτι του στο χωριό όταν ήταν 14 χρονών και πήγε στην πόλη όπου ξεκίνησε να δουλεύει για να βοηθά την μητέρα του που δούλευε σκληρά στα χωράφια και αγωνιζόταν για να εξασφαλίσει το φαγητό και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για τα παιδιά της αφού «ο πατέρας μου συνήθως έλειπε στις διάφορες περιοχές όπου βρίσκονταν τα άλλα παιδιά του…».
Οι σκληρές εμπειρίες από τα παιδικά του χρόνια, όπως μου λέει, τον μεγάλωσαν και τον βοήθησαν να γίνει πιο προβληματισμένος και πιο υπεύθυνος και να θέλει να κάνει πράγματα που θα αλλάξουν τον κόσμο.
Έντονη κοινωνική και περιβαλλοντική δράση
Στην διάρκεια της κουβέντας μας, βρίσκει τρόπο να εκφράζει τις ευχαριστίες του στο ΤΕΠΑΚ για τη οικονομική και άλλη βοήθεια που του παρέχει όπως και την Μητρόπολη για την σίτιση που του προσφέρει.
Εργάζεται όμως και ο ίδιος σε γνωστή αλυσίδα αρτοποιείων έτσι ώστε να μπορεί να καλύπτει άλλες καθημερινές του ανάγκες.
«Ξεκίνησα στη αρχή να σκουπίζω και να σφουγγαρίζω στα καταστήματα της εταιρείας αλλά στην συνέχεια φαίνεται ότι εκτιμήθηκε η δουλειά και ο χαρακτήρας μου και τώρα είμαι στο ταμείο… και είμαι βέβαια πολύ ευχαριστημένος».
Πέρα όμως από καλός φοιτητής και εργαζόμενος, ο Ντάνιελ είναι και από τα πλέον δραστήρια άτομα της πανεπιστημιακής κοινότητας, ιδιαίτερα στον τομέα του αθλητισμού και του περιβάλλοντος. Όπως λέει «δεν ήρθα εδώ μόνο για να μάθω μέσα από τις σπουδές μου αλλά να αποκτήσω και άλλες εμπειρίες από την καθημερινότητα και γυρίζοντας στην χώρα μου να εφαρμόσω εκεί τις πανεπιστημιακές γνώσεις μου αλλά και όσα πήρα μέσα από την συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση μου στην κοινότητα».
Ως δρομέας μεγάλων αποστάσεων, δημιούργησε την Ομάδα «Running-Fluent Initiative» με φοιτητές από διάφορες χώρες αλλά και άτομα εκτός πανεπιστημίου, η οποία συμμετέχει σε αθλητικές διοργανώσεις για φιλανθρωπικό σκοπό ενώ διοργανώνει συστηματικά και εκστρατείες προστασίας του περιβάλλοντος. Η Ομάδα του συμμετείχε φέτος στο 4ο φιλανθρωπικό αγώνα σκυταλοδρομίας που διοργάνωσε το ΤΕΠΑΚ και το Σωματείο «ΕΥ ΖΗΝ» και το χρηματικό έπαθλο το πρόσφερε για ενίσχυση των σκοπών της οργάνωσης «Φίλοι της Γης Κύπρου».
Ίδρυσε, όμως, και σωματείο δρομέων στην περιοχή του χωριού του, δίνοντας του μάλιστα το όνομα «ΕΥ ΖΗΝ» στο οποίο μάζεψε πολλά παιδιά με στόχο να καταφέρουν να βελτιώσουν κάποια ταλέντα τους, στον αθλητισμό και σε άλλους δημιουργικούς τομείς. Όπως λέει, στην ανατολική Ουγκάντα «υπάρχει πολλή φτώχεια και οι νέοι δεν έχουν ελπίδα οπότε μέσα από τις δράσεις του σωματείου θα τους δοθούν ευκαιρίες για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή στην κοινότητα τους…».
«Για ένα καλύτερο και βιώσιμο κόσμο…»
«Θέλω να σας πω ότι ποτέ μην τα παρατάτε, ακόμα κι αν είστε πεπεισμένοι ότι όλα έχουν τελειώσει… να είστε θετικοί, ανεκτικοί και να επενδύετε στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησή σας… Ξεκινήστε με κάτι μικρό που έχετε στο μυαλό σας, μια αλλαγή που θέλετε να φέρετε… βάλτε ζήλο σε αυτό που θα κάνετε και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν… Σας δίνω τον λόγο μου ότι θα συνεχίσω να είμαι καλός άνθρωπος και θα εφαρμόζω τη δημιουργικότητα μου σε εφευρετικές λύσεις που μπορούν να φέρουν την αλλαγή στην κοινότητα μας, για ένα καλύτερο, και βιώσιμο κόσμο…Έχω αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες στον δρόμο μου και κάθε μια με έφερε πιο κοντά στο άτομο που είμαι σήμερα…»
Με αυτά τα λόγια, τα γεμάτα νοήματα, ο Ντάνιελ απευθύνθηκε στους καθηγητές και τους συμφοιτητές του παραλαμβάνοντας από το ΤΕΠΑΚ το βραβείο για το ήθος και την εθελοντική του δράση προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Αναφερόμενος σε αυτή την διάκριση, μου λέει ότι ήταν κάτι που δεν το περίμενε, «δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε να μου δοθεί ένα τέτοιο βραβείο… Ήταν μια εμπειρία στη ζωή μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ.. είμαι πολύ ευγνώμων και θέλω να πω ξανά ένα μεγάλο ευχαριστώ στο πανεπιστήμιο για την βοήθεια που μου πρόσφερε και συνεχίζει να μου προσφέρει…».
