Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Εγγραφή στο Newsletter

Limassol Today - Asset 10
ΑΡΧΙΚΗΠΡΟΣΩΠΑ«Γιατρέ Βοήθεια» απο τον φοιτητικό θεατρικό Όμιλο του ΤΕΠΑΚ

«Γιατρέ Βοήθεια» απο τον φοιτητικό θεατρικό Όμιλο του ΤΕΠΑΚ

Ο Φοιτητικός Θεατρικός Όμιλος του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου ανεβάζει το θεατρικό έργο ΓΙΑΤΡΕ ΒΟΗΘΕΙΑ! Βασισμένο στο θεατρικό έργο “ΤΟΚ ΤΟΚ” του Λοράν Μπαφί σε σκηνοθεσία των Θέκλας Φλουρή και Αλίκης Καρυδά (Φοιτήτρια) και την συμμετοχή φοιτητών και φοιτητριών του ΤΕΠΑΚ. Με την ευκαιρία της παράστασης συνομιλήσαμε με τους συντελεστές της.

Photography by Yvonne Zachariou

Είστε μια ομάδα που ως επί το πλείστον στηρίζεται στις δικές της δημιουργικές ικανότητες προκειμένου να ανεβάσει μια παράσταση. Πόσο εύκολο είναι αυτό;

Αλίκη: Αρχικά, ως συντονίστρια του ομίλου, αποφάσισα να δώσω πνοή στον όμιλο μετά από δύο χρόνια αποχής λόγω πανδημίας. Αποτελούσα μέλος του ομίλου από το πρώτο έτος σπουδών μου και πέρυσι μετά από συζήτηση που είχα με τους υπεύθυνους των ομίλων πήρα τον συντονισμό. Η απόφαση μου για πραγματοποίηση μιας θεατρικής παράστασης ήταν σίγουρη και χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήθελα να μάθουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του Πανεπιστημίου ότι υπάρχει αυτός ο όμιλος και είναι δραστήριος.

Πιστεύω ότι για να συμμετέχει κάποιο άτομο σε ένα οργανισμό ή ένα σύνολο πρέπει να βλέπει δράσεις και ένα αρχείο δραστηριοτήτων για να πιστέψει ότι λειτουργεί. Ήταν αρκετά δύσκολο για εμένα μπορώ να πω. Ήρθα αντιμέτωπη με «δεν μπορείς», «τι κάμνεις τωρά;» «κάτσε στα μαθήματα σου τζαι μεν ασχοληθείς». Αυτά ήταν η κινητήριος δύναμη μου για να πεισμώσω και μαζί με τα υφιστάμενα μέλη να πραγματοποιήσουμε αυτό το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα.

Μετά από μια συζήτηση που είχα με την Θέκλα, της ζητήσαμε σαν όμιλος βοήθεια σχετικά με το επαγγελματικό κομμάτι της παράστασης την οποία δέχθηκε με μεγάλη χαρά και την ευχαριστούμε.

Δεν είναι εύκολο να ανεβάσεις μια θεατρική παράσταση. Υπάρχουν πολλές θυσίες που έγιναν από όλους μας. Σε προσωπικό επίπεδο άφησα πίσω λίγο την προσωπική μου ζωή, την οικογένεια μου, τους φίλους και τις φίλες μου αλλά θέλω να πιστεύω πως τους κάνω περήφανους. Ως ομάδα στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο. Δεν υπάρχει αρχηγός αλλά άτομα γεμάτα πάθος για αυτό που λέμε θέατρο. Ήταν μια πρόκληση για όλους που λάβαμε με μεγάλη ευχαρίστηση.

Πόσο εύκολο είναι για σας ο συνδυασμός των σπουδών και η δραστηριοποίηση σας σε έναν όμιλο που είναι εκ των πραγμάτων απαιτητικός μιας και στο θέατρο χρειάζεται μελέτη, πρόβες, αρκετό χρόνο και ενέργεια;

Κωνσταντίνα: Σίγουρα ο συνδυασμός των σπουδών και η ενασχόληση με το θέατρο έστω και ερασιτεχνικά δεν είναι εύκολη. Είμαστε 7 άτομα με διαφορετικό πρόγραμμα και λίγες κοινές ώρες. Η εύρεση ωρών για τις πρόβες είναι αρκετά δύσκολη. Γι ’αυτό προσπαθούμε να βάζουμε ένα πρόγραμμα και να το τηρούμε έτσι ώστε οι πρόβες να συνεχίζονται με ροή. Εξάλλου, οι πρόβες ξεκίνησαν από το καλοκαίρι έτσι ώστε όλοι μας να πιεστούμε το λιγότερο δυνατόν κατά την περίοδο της εξεταστικής και των μαθημάτων.

Αναμφίβολα, το θέατρο χρειάζεται μελέτη και από το σπίτι, καθώς και πολλές ώρες πρόβας. Σίγουρα όλοι στερηθήκαμε από κάτι για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά όταν αγαπάς αυτό που κάνεις όσο δύσκολο και να είναι, στην πραγματικότητα σε κάνει ευτυχισμένο και δημιουργικό.

Πώς επιλέγηκε το έργο;

Αλίκη: Αρχικά, έψαχνα ένα έργο το οποίο θα είναι σύγχρονο, κωμωδία και να δίνει μηνύματα. Επίσης, ένα άλλο στοιχείο ήταν η διανομή των ρόλων. Έψαχνα ένα κείμενο αποτελούμενο από επτά άτομα γιατί ο όμιλος άρχισε με λίγα άτομα πέρυσι.  Μπορώ να πω ότι η διανομή των ρόλων δεν ήταν δύσκολη αφού ταίριαξε απόλυτα ο κάθε χαρακτήρας του έργου με τον προσωπικό μας χαρακτήρα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ξάδελφο μου και σκηνοθέτη Κώστα Σιλβέστρο που από την πρώτη σκέψη μου, επικοινώνησε και βρήκε το κείμενο.

Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο αφενός είμαι μια κωμωδία, αφετέρου σε αναγκάζει να κοιτάξεις όχι μόνο κατάματα αλλά και μέσα σου το ψυχολογικό δράμα που κουβαλούν κάποιοι άνθρωποι. Σας έχει βάλει σε αυτήν την διαδικασία η επαφή μαζί του;

Πόπη: Ισχύει πως είναι ένα πολύ αστείο θεατρικό έργο που έχει στόχο όχι μόνο να διακωμωδήσει κάποια χαρακτηριστικά που έχουμε όλοι μας αλλά ταυτοχρόνως να ενημερώσει για του διαφορετικού είδους ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές. Θεωρώ πως όλοι μας έστω και σε ένα μικρό βαθμό έχουμε περάσει από τα στάδια που περνούν οι χαρακτήρες. Όπως για παράδειγμα, με τη Μαρί που συνέχεια ξεχνά αν έχει κλειδώσει την πόρτα, αν έχει κλείσει το γκάζι και χρειάζεται να επιβεβαιώσει ότι έχει μαζί της τα κλειδιά. Μπορούμε ακόμη να ταυτιστούμε και με την Καντίντ.

Φαντάζομαι πως ακόμη και σήμερα 3 χρόνια μετά το ξέσπασμα του κορωνοϊού έχουμε την ανάγκη να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να χρησιμοποιούμε αντισηπτικό και αντιβακτηριδιακά μαντηλάκια για να καθαρίσουμε επιφάνειες κλπ. Να μη μιλήσω για την Άννα, που δεν πατάει ποτέ πάνω σε γραμμές. Πόσες φορές όταν ήμασταν παιδιά  και περπατούσαμε πάνω στα πεζοδρόμια προσπαθούσαμε να μην πατήσουμε τις γραμμές. Για εμάς όμως αυτό ήταν ένα παιχνίδι, μια καθημερινότητα και μια συνήθεια. Για τους χαρακτήρες και τους ανθρώπους που όντως έχουν ΙΨΔ είναι μια κόλαση. Μπορεί μέσα από το θεατρικό αυτό να καλούμαστε να δείξουμε πώς ζουν και πώς συμπεριφέρονται αυτά τα άτομα αλλά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μπούμε εντελώς στη θέση τους και στα βιώματά τους

Η παράσταση θέτει ένα ιδιαίτερο πλαίσιο συζήτησης για το θέμα της ψυχαναγκαστικής διαταραχής και τα πολλά της πρόσωπα. Τι έχετε διδαχθεί μέσα από το κέιμενο;

Νικολέττα: Καταρχάς, κοιτάζοντας μόνο τους χαρακτήρες τους ίδιους, χωρίς ακόμα να γνωρίζουμε την ιστορία τους, καταλαβαίνουμε αμέσως ότι άτομα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μπορεί να είναι οποιαδήποτε. Άτομα που ανήκουν σε διαφορετικές ηλικιακές ή κοινωνικές ομάδες, με διαφορετικές αντιλήψεις ή συνήθειες.

Προχωρώντας στο έργο, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι η ΙΨΔ εκδηλώνεται με περισσότερες από μία μορφές, με ακανόνιστες εντάσεις και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές για το κάθε άτομο, ενώ μερικές φορές μπορεί να έχει περισσότερες προεκτάσεις στη ζωή του εκάστοτε ασθενή. Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, βλέπουμε ότι ίσως η διαταραχή να είναι θεραπεύσιμη, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα.

Γενικότερα, θα λέγαμε ότι το έργο θίγει και παρουσιάζει πολύ προσεκτικά και χιουμοριστικά ένα τόσο συχνό – τελικά – ζήτημα ψυχικής υγείας όπως είναι οι ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές, και προάγει την σημαντικότητα της αλληλοκατανόησης και του σεβασμού που πρέπει να διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις και ειδικότερα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Συναντήσατε στους χαρακτήρες του έργου άτομα από τον κοινωνικό σας περίγυρο ή ακόμη και δικές σας συμπεριφορές που δεν θα τις ονομάζατε ή τις αποδέχεστε ως ψυχαναγκαστικές;

Δημήτρης: Αναντίλεκτα, όλοι μας λίγο ή πολύ υιοθετούμε ανεπαίσθητα ορισμένες ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές. Οι παράγοντες που οδηγούν σε αυτές τις συμπεριφορές ποικίλλουν, ωστόσο είναι έκδηλο ότι οι εν λόγω συμπεριφορές δεν είναι συνειδητές. Από την άλλη, όπως αποδεικνύεται και από το έργο που ανεβάζουμε, οι ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές (στο εξής ΙΨΔ), είτε επίκτητες είτε εκ γενετής, είναι διαχειρίσιμες και μπορούν να θεραπευτούν σε κάποιο βαθμό ή και εξ ολοκλήρου, αναλόγως της περίπτωσης του/της ασθενούς. Οι κρίσεις των ιδεοψυχαναγκαστικών διαταραχών ενδέχεται να έχουν διαφορετική διάρκεια και ένταση. Για να ακριβολογούμε, αυτές οι συμπεριφορές μπορεί να σχετίζονται με την κατάθλιψη, τη σίτιση, το Σύνδρομο Τουρέτ, το Σύνδρομο Άσπεργκερ, τα τικ, τη χρήση ουσιών/ αλκοόλ κ.α.

Ένας ψυχαναγκαστικός χαρακτήρας που όλοι μικροί και μεγάλοι γνωρίσαμε στη μικρή οθόνη δεν είναι άλλος από τον Κωνσταντίνο Κατακουζηνό. Παρόλα αυτά, κάποιες -ίσως πιο ήπιες- περιπτώσεις που συναντάμε στην καθημερινότητα ή στον κοινωνικό μας περίγυρο είναι η εμμονή με τη συμμετρία, την τάξη, συγκεκριμένους άρτιους ή περιττούς αριθμούς που μας “αρέσουν” στην ένταση του ραδιοφώνου/ τηλεόρασης ή στην ημερομηνία/ ώρα.

Για παράδειγμα, η εμμονή που είχαμε με την καθαριότητα σε περιόδους έξαρσης της πανδημίας CoViD-19, θεωρείται ΙΨΔ σε περιόδους κανονικότητας. Επιπροσθέτως, κάποιες προκαταλήψεις/ δεισιδαιμονίες/ τελετουργικά ή και απόλυτες προτιμήσεις σχετίζονται κατά πάσα πιθανότητα με ΙΨΔ. Συνεπώς, είτε αποδεχόμαστε τις δικές μας συμπεριφορές ή του κοινωνικού μας περιγύρου ως ψυχαναγκαστικές δεν παύουν να είναι σε ορισμένο βαθμό. 

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι τελικά στην κυπριακή κουλτούρα να ομολογούμε ελαττώματα ψυχικής φύσεως και να ζητούμε βοήθεια για αυτά εάν βλέπουμε ότι αποτύχαμε επανειλημμένα να τα διαχειριστούμε οι ίδιοι;

Μαρία: Δυστυχώς, στην κυπριακή κοινωνία επικρατεί η αντίληψη ότι όποιος πηγαίνει σε γιατρό ψυχικής υγείας σημαίνει ότι είναι τρελός ή έχει ψυχολογικά προβλήματα και έτσι στιγματίζεται.  Είναι δύσκολο να παραδεχτεί κάποιος ότι έχει ελαττώματα ψυχικής φύσεως γιατί φοβάται ότι θα τον κοροϊδεύουν οι άλλοι ή θα τον λυπούνται.

Έχουμε συνδέσει σαν κυπριακή κοινωνία ότι ο ψυχολόγος-ψυχίατρος είναι για άτομα που είναι τρελά και έτσι αν μας απασχολεί ένα πρόβλημα, που δεν μπορούμε να το συζητήσουμε με τους κοντινούς μας ανθρώπους, δεν θέλουμε να πάμε σε μια συνεδρία  και προτιμάμε να το κρατάμε μέσα μας. Αυτό συμβαίνει γιατί επικρατεί αυτή η αντίληψη. Με αυτόν τον τρόπο το άτομο μπορεί να γίνει αντιδραστικό στον περίγυρο του και να πάθει κατάθλιψη.

Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα ελαττώματα ψυχικής φύσεως ως κάτι κακό. Όταν έχουμε ένα πρόβλημα ζητάμε βοήθεια και δεν φοβόμαστε να συζητήσουμε με το αρμόδιο πρόσωπο γιατί στο τέλος της μέρας θα μας κάνει καλό. Ευτυχώς, σιγά σιγά ο κόσμος – και κυρίως η νεολαία – αποδέχεται ότι κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται ψυχολογική στήριξη και πλέον το άτομο δεν στιγματίζεται όσο θα στιγματιζόταν πριν κάποια χρόνια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να ζητούν την βοήθεια ενός ειδικού  αν δεν μπορούν οι ίδιοι να το κάνουν.

Αλίκη: Κατά την άποψη μου, στην Κύπρο βρισκόμαστε ακόμα πίσω και θεωρούμε ταμπού το γεγονός να ζητήσουμε βοήθεια από κάποιο ειδικό για θέματα ψυχικής υγείας. Δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια. Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και δυνάμεις τις οποίες πίστευες πως δεν έχεις. Κανένας άνθρωπος, πιστεύω, πως αποτυγχάνει απλά ανακαλύπτεται. Παίρνει μαθήματα τα οποία τον κάνουν δυνατό.

Η Μαρί στο έργο, δεν αντιμετωπίζει την επίσκεψη της στην γιατρό με θάρρος καθώς θεωρεί πως ήρθε για λογαριασμό άλλου. Μπορούμε να πούμε ότι η Μαρί ζει σε μια τέτοια κοινωνία που δεν δέχεται την ψυχολογική στήριξη και ντρέπεται για αυτή. Από προσωπική εμπειρία το να ζητάς βοήθεια από κάποιο/α ψυχολόγο με έκανε να ξεπεράσω εμπόδια, να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να προσπαθώ καθημερινά να γίνομαι καλύτερη. Έτσι λοιπόν, εν έτη 2023, το ταμπού αυτό που υπάρχει θα πρέπει να πάψει να υπάρχει. Χρειαζόμαστε δουλειά ακόμα σαν κοινωνία.

Η επαφή σας με το έργο και η απόκτηση γνώσης μέσα από του ρόλους ατόμων με ψυχικές διαταραχές σας έχει κάνει να βλέπετε διαφορετικά αυτά τα άτομα;

Ευδοκία: Αρχικά, ας σημειωθεί ότι αποτελούσε απαιτητικό εγχείρημα από μέρους όλων μας η σωστή απόδοση των ρόλων από ιατρικής πλευράς. Γι αυτό και κάθε ένας και μια από εμάς χρειάστηκε να αναλύσει και να μελετήσει εις βάθος τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει και τις διαταραχές του, προκειμένου να παρουσιαστεί με αληθοφάνεια προς τα έξω.

Κατόπιν, μέσω του έργου έχουμε έρθει σε επαφή με ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές των οποίων τις επιστημονικές ονομασίες οι περισσότεροι δεν γνωρίζαμε, κάτι που είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Επομένως, ενσαρκώνοντας έναν τέτοιο ρόλο προσωπικά με κάνει να παρατηρώ τους ανθρώπους και τις συνήθειες τους πιο προσεκτικά. Ίσως κάποιος να πάσχει και να μην το γνωρίζει, ή να μην θέλει να το παραδεχτεί. Όπως και να έχουν τα πράγματα, αυτά τα άτομα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να απομονώνονται ή να τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης.

Tι μηνύματα θέλετε να επικοινωνήσετε μέσα από την συγκεκριμένη παράσταση;

Θέκλα: Η ζωή φέρνει δυσκολίες σε όλους μας , είτε μικρές είτε μεγάλες. Κάποιες αντιμετωπίζονται , κάποιες άλλες όχι. Θέλουμε να δείξουμε ότι όταν το πρόβλημα βγει από το κεφάλι μας και από μέσα μας γενικότερα , όταν δηλαδή το επικοινωνήσεις έστω και με έναν άνθρωπο, τότε ίσως το δεις από άλλη οπτική . Όταν υπάρχει ενσυναίσθηση τότε η ζωή ολονών μας γίνεται ευκολότερη και ομορφότερη. Και όχι δεν είναι ρομαντικό είναι ρεαλιστικό. Αυτόν τον κόσμο θέλουμε. Θέλουμε να ταυτιστείτε, να γελάσετε και να δείτε πως μέσα από το χιούμορ μπορούμε να αλλάξουμε και να δούμε τα πράγματα αλλιώς.

Τι άλλο ετοιμάζει ο όμιλος σας;

Αλίκη: Μέχρι στιγμής ο όμιλος μας ολοκληρώνει τον πρώτο κύκλο δραστηριοτήτων με την παράσταση του. Αφού ήταν μια δράση της προηγούμενης χρονιάς. Με το νέο εξαμήνο σίγουρα θα μπουν νέα μέλη και θα ξεκινήσουν νέες δράσεις, όπως αυτές των παρακολουθήσεων θεατρικών παραστάσεων , των επισκέψεων σε μουσεία και άλλες, εντός της πόλης, δράσεις. Γενικά, προσπαθούμε να έχουμε επαφή με όλα τα θέατρα, ιδιωτικά αλλά και τον ΘΟΚ, για να έχουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του Πανεπιστημίου μας μια γενική εικόνα του τι εστί θέατρο.

Εξάλλου, το θέατρο μορφώνει και πλάθει νέους και νέες ακόμη και από την θέση του θεατή και της θεάτριας. Αυτό που λέω πάντα είναι να μάθουμε από μικρά τα παιδιά για το θέατρο έτσι ώστε να πλάθουμε μελλοντικούς και μελλοντικές θεατές και θεάτριες. Αλλά προπάντων σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία.  

Limassol Today - τεπακ εθαλ γιατρε φοιτητες θεατρικο 2

Λίγα λόγια για το έργο:

Έξι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι περιμένουν τη γιατρό τους στο ιατρείο της για συνεδρία. Τα μόνα κοινά που έχουν, είναι πως όλοι τους πάσχουν από μια διαφορετική Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή και πως όλοι τους, έχουν ραντεβού την ίδια ώρα εξαιτίας ενός λάθους στον υπολογιστή. Η γιατρός όμως, όπως τους ενημερώνουν, εξαιτίας ενός απρόοπτου γεγονότος, θα καθυστερήσει και έτσι όλοι τους την περιμένουν μέχρι να φτάσει στο ιατρείο και να κάνουν το ραντεβού τους. Η Λάουρα, είναι οδηγός ταξί, άσος στους μαθηματικούς υπολογισμούς, η οποία πάσχει από αριθμομανία και από το σύνδρομο Διογένη. Η Καντίντ, είναι μια μικροβιολόγος η οποία πάσχει από μικροβιοφοβία. Η Μαρί είναι μια θρησκόληπτη κυρία που είναι επιρρεπής στη δύναμη της αυθυποβολής και επαναλαμβάνει εσφαλμένα όσα λένε οι άλλοι, χωρίς να το συνειδητοποιεί. Η Άννα είναι μια νεαρή κοπέλα που έχει εμμονή με τις συμμετρίες και ο Ντάνυ είναι ένας γοητευτικός δάσκαλος γυμναστικής που πάσχει ταυτόχρονα από παλιλαλία και ηχολαλία. Τέλος, η Βικτώρια είναι μια επίδοξη δικηγόρος, η οποία πάσχει από το σύνδρομο Tourette.
Γραμμένο από τον συγγραφέα και ηθοποιό Λοράν Μπαφί το έργο κυκλοφόρησε το 2005 στο Παρίσι ενώ το 2017 το έργο μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη στην Ισπανία και το 2018 κυκλοφόρησε στην πλατφόρμα Netflix.
Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική κωμωδία, η οποία ναι μεν επικεντρώνεται στους ανθρώπους με ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές (OCD), αλλά το καλαίσθητο χιούμορ και ο τρόπος που προσεγγίζει τις δυσκολίες που βιώνουν οι πρωταγωνιστές, δεν σε κάνουν ούτε μια στιγμή να σκεφτείς πως υποβόσκει ο χλευασμός. Μέσα από τον κάθε ρόλο, ο θεατής και η θεάτρια σίγουρα εντοπίζει στοιχεία που έχει στην καθημερινότητα του/της.

Ταυτότητα Παράστασης:

Διασκευή: Αλίκη Καρυδά
Σκηνοθεσία: Θέκλα Φλουρή & Αλίκη Καρυδά
Σκηνικά: Θέκλα Φλουρή & Ομάδα Ηθοποιών
Κοστούμια: Σοφία Μαυρομιχάλη
Μουσική Επιμέλεια: Σωκράτης Σαρρής
Φωτογραφίες: Σάββας Χρίστου
Επιμέλεια Αφίσας & Προγράμματος: Νάταλι Τούλουπου
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης)
Βικτώρια: Κωνσταντίνα Ρούσου
Γραμματέας: Πόπη Αρέστη
Καντίντ: Αλίκη Καρυδά
Λάουρα: Νικολέττα Οδυσσέως
Ντάνυ: Δημήτρης Χαραλάμπους
Μαρί: Μαρία Χρίστου
Άννα: Ευδοκία Χριστοδούλου
Πελάτισσα: Κυριακή Πύρκα

Πληροφορίες/ Εισιτήρια/Κρατήσεις

στο τηλέφωνο 95132315
Είσοδος δωρεάν για φοιτητές και φοιτήτριες του ΤΕΠΑΚ με απαραίτητη την κράτηση και την προσκόμιση δελτίου φοιτητικής ταυτότητας στην είσοδο.
Γενική Είσοδος 5 ευρώ (με απαραίτητη την προ κράτηση). Όλα τα έσοδα από τα εισιτήρια θα δοθούν στο Σωματείο Ευημερίας του Πανεπιστημίου.
Στις 26 Ιανουαρίου με το πέρας της παράστασης θα υπάρξει Q&A μεταξύ των συντελεστών και της ψυχολόγου του Κέντρου Φοιτητικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου, Κυρίας Γεωργιας Φράγκου.

Powered by lanitis

Μην το χάσεις

Journal

Δείτε επίσης