συνέντευξη στην Ανθή Ερμογένους
‘Five Lesbians Eating A Quiche‘ σούσουρο στη Λεμεσό όταν παίκτηκε το έργο. Ο τίτλος γαργάλησε αρκετά. Ήταν έτοιμο το Λεμεσιανό κοινό να δει την παράσταση;
Και Λεμεσό και Λευκωσία έγινε σούσουρο! Ήταν και δύσκολη περίοδος τότε με τον κορωνοϊό – μάσκες, safe pass, τα κρούσματα στο κόκκινο – αλλά η παράσταση κέρδισε το κοινό. Είχαμε 17 sold-out παρατάσεις και μεγάλη λίστα αναμονής. Το κοινό γενικά είναι πολύ έτοιμο για τέτοιες παραστάσεις. Στην αρχή ίσως ερχόταν από περιέργεια, λόγω του τίτλου, αλλά μετά αυτό που κέρδισε δεν ήταν οι «λεσβίες» αλλά το γέλιο. Ο κόσμος το είχε ανάγκη να περάσει καλά.
Τώρα πάμε Λευκωσία. Πότε, που και για πόσες παραστάσεις;
Επιστρέφουμε στην Λευκωσία για 4 παραστάσεις στις 22-25 Οκτωβρίου στο Wherehaus612. Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη στις 20:30 και Κυριακή στις 18:00. Εισητήρια διαδικτυακά στο soldoutticketbox.com
Επανερχόμενες στον τίτλο. Δεν θυμάμαι να χρησιμοποιείται ξανά queer όρος σε τίτλο κάποιας παράστασης, βιβλίου, γενικότερα έργου. Ακόμα και αν είναι ξεκάθαρο για το περιεχόμενο ένα innuendo στον τίτλο, ακόμα κι αν προδιαθέτει για την ύπαρξη του στοιχείου, είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε λεξιλόγιο όπως «λεσβίες» σε τίτλο εδώ στην Κύπρο, ενδεχομένως και Ελλάδα;
Το καλοκαίρι που μας πέρασε εποικοινώνησαν μαζί μου οι ακαδημαϊκός Νταϊάνα Γεωργίου και επιμελήτρια Ναταλία Δαμίγου-Παπώτη από την πρωτοβουλία Η Δημοκρατία των Λεσβιών και των Φίλων τους, ότι κάνουν έρευνα για το πώς και εάν εμφανίζεται η λέξη «λεσβία» στην ευρύτερη δημόσια σφαίρα – από καλλιτεχνικές παραγωγές, μέχρι ακαδημαϊκές έρευνες και πρωτοβουλίες κάθε είδους. Δεν υπήρχε τίποτα εκτός από το 5 Lesbians Εating a Quiche και μία παρουσίαση που έκανε η ίδια η Νταϊάνα το 2017, που ονομαζόταν The Future is Lesbian. Καμία άλλη παράσταση, κανένα βιβλίο και κανένα paper για αμιγώς λεσβιακά ζητήματα.
Περιέργως, αυτό το έργο στην αρχική μορφή του, γράφτηκε από άνδρες ωστόσο, διαβάζοντας το, παρουσιάζει ένα σχεδόν μισανδριστικό ύφος και στα σίγουρα ένα πολύ δυαδικό φεμινισμό.Έτσι το μεταφέρετε και σκηνοθετικά;
Δεν θεωρώ πως έχει μισανδριστικό ύφος το κείμενο. Είναι πάντα παρεξηγημένο όταν μια ομάδα γυναικών θέλει να βρεθεί χωρίς άντρες. Πάντοτε συνεπάγεται ότι θέλουν να αμαυρίσουν την εικόνα των αντρών. Μα γιατί; Αφού το κάνουν με μεγάλη επιτυχία από μόνοι τους.
Το κείμενο σίγουρα έχει στοιχεία δυαδικότητας αλλά της ασκεί κριτική μέσω του camp και της υπερβολής του, και αυτό είναι κάτι που επέλεξα να τονίσω μέσω της σκηνοθεσίας μου. Είναι ένα έργο που επιστρατεύει στερεότυπα για να τα σατιρίσει, που αυτοσαρκάζεται πλήρως και δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Γιατί Quiche; Και γιατί αυτή η δημιουργία αδερφότητας; Είναι όλα καθ’υπερβολή λίγο;
«Γιατί το βασικό συστατικό του quiche είναι το Αυγό! Η σημασία του Αυγού είναι πολύ σημαντική στην ζωή όλων μας! Το Αυγό είναι τόσο κοντά στον κύριο μας Ιησού όσο θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε είδος φαγητού. Τόσο αγνό, τόσο τέλεια σχηματισμένο, τόσο νόστιμο!»
Αυτό ήταν ένα μικρό απόσπασμα από το έργο που νομίζω απαντάει και την ερώτησή σου για την υπερβολή.
Είναι comedy τελικά;
Πιο comedy δεν γίνεται!
Ανάλυσε λίγο την παράσταση, και γιατί επιλέξατε τη μεταφορά αυτού του έργου.
Tο ότι ο τίτλος 5 Lesbians Eating a Quiche θα έπαιζε σε δελτία τύπου, banners, αφίσες κτλ στην Κύπρο εμένα με εξίταρε. Η λέξη «λεσβία», θέλοντας και μη, έχει αρνητική βαρύτητα. Πρέπει να αλλάξει αυτό. Ο άλλος βασικός λόγος που το επέλεξα είναι το είδος του. Σπάνια βλέπουμε θέατρο, σειρές, ταινίες, κλπ με LGBTQI+ θεματολογία που να είναι κωμωδίες. Το ένα τρίτο όλων των αμερικανικών τηλεοπτικών εκπομπών με queer γυναικεία αναπαράσταση καταλήγουν σε δραματικό τέλος. Από τους 383 queer γυναικείους χαρακτήρες που εμφανίστηκαν ποτέ στην αμερικανική τηλεόραση, οι 95 (25%) είχαν σκοτωθεί. Μόνο το 8% των queer γυναικείων χαρακτήρων στις τηλεοπτικές εκπομπές των ΗΠΑ είχαν αίσιο τέλος, και μόνο το 5% σε όλο τον κόσμο.
Φυσικά υπάρχει ακόμη πολλή βία και καταπίεση απέναντι στα LGBTQI+ άτομα και είναι σημαντικό αυτές οι ιστορίες να λέγονται. Είναι όμως σημαντικό να λέμε κι άλλες ιστορίες, να φανταζόμαστε ένα μέλλον που να ξεπερνά το αρνητικό παρόν. Στο 5 Lesbians, όταν κάνουν come out οι ηρωίδες, είναι απλά casual. Φωνάζουν στο κοινό «είμαι λεσβία!», το κοινό χειροκροτά, και πάμε πάρακατω. Δεν είναι μια δραματική στιγμή ούτε μία συγκλονιστική αποκάλυψη, είναι απλά μια δήλωση. Αυτό ισχύει και για εμένα – το ότι είμαι λεσβία και καλλιτέχνης δεν σημαίνει πως το μόνο που θέλω να κάνω είναι να εκπαιδεύω τους ανθρώπους ή να κάνω αποκλειστικά queer τέχνη.
Ποιοι/ποιες παίζουν και τι, ποιοι οι συντελεστές;
Συγγραφείς: Andrew Hobgood & Evan Linder
Σκηνοθεσία: Εβίτα Ιωάννου
Καλλιτεχνική συνεργάτις: Κωνσταντίνα Peter
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):
Νάγια Αναστασιάδου, Έλενα Καλλινίκου, Λουκία Πιερίδου, Νιόβη Χαραλάμπους, Γιολάντα Χριστοδούλου
Μετάφραση: Άννα Δημητρίου
Κουστούμια: Αλεξάνδρα Πετσετάκης
Σκηνικά: Ελένη Ιωάννου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Μαρτίνος Θαλασσέτης
Γραφικά: Αντώνης Μούσιης
Επιμέλεια Μακιγιάζ: Μέλανη Χρίστου
Κομμώσεις: Σοφία Δημητρίου | riahairdesign
Βοηθός Παραγωγής: Armando Diego Aparicio
Φωτογραφίες: Νεφέλη Παπαδάκη
Διεύθυνση παραγωγής: Έλενα Αγαθοκλέους/ Κέντρο Παραστατικών Τεχνών ΜΙΤΟΣ
