Συνέντευξη στην Αλίκη Καρυδά
Photography by © Yvonne Zachariou
“Κανένας δεν αξίζει να είναι μόνος του.
Οπόταν όσο χρονών και να είσαι να διεκδικείς.”
Τι παρουσιάζει η ΕΘΑΛ αυτό το καλοκαίρι;
Η ΕΘΑΛ παρουσιάζει ένα έργο του Σακελλάριου, “Δελησταύρου και Υιός” λέγεται. Είναι πάλι μια μεταφορά από τον ελληνικό κινηματογράφο στο θέατρο και κάνουμε πρεμιέρα την Δευτέρα 3 Ιουλίου.
Ποιά είναι η υπόθεση του έργου;
Λοιπόν, οι Δελησταύρου, πατήρ και υιός, βγαίνουν στο σεργιάνι προς αναζήτηση κατάλληλης νύφης, αλλά συμβαίνει να συγκρούονται τα συμφέροντα τους όσον αφορά στον έρωτα. Διότι καταλήγουν πολλές φορές να κοιτάζουν την ίδια γυναίκα. Και βλέπουμε την απελπισία του πατέρα ο οποίος αντιμετωπίζεται ως μεγάλος ενώ ο ίδιος, επειδή είναι χήρος πάρα πολλά χρόνια, ήθελε να ξαναφτιάξει την ζωή του αλλά ο γιός του κάπως του καταστρέφει αυτή την προσπάθεια. Αυτό είναι το έργο, συμβαίνουν διάφορες κωμικές καταστάσεις λόγω αυτού. Στο τέλος, δεν ξέρω, αν τελικά ο πατήρ Δελησταύρου καταφέρνει να πραγματοποιήσει το όνειρο του να βρει μια σύντροφο. Οπόταν κάνουμε ένα σχόλιο μέσα στο έργο για το αν στα 60 στα 62 στα 65 ένας άνθρωπος μπορεί να ερωτευτεί, δικαιούται να ερωτευτεί, εγώ λέω φυσικά δικαιούται, αλλά πώς τον αντιμετωπίζουν οι άλλοι όταν πάει να ερωτευτεί σε αυτή την ηλικία; Ναι μεν είναι κωμωδία αλλά σχολιάζουμε λίγο και αυτό το θέμα..
Γιατί επιλέχθηκε αυτό το θεατρικό έργο;
Η ΕΘΑΛ γενικά, επειδή δουλεύω αρκετά χρόνια στο συγκεκριμένο θέατρο, παίρνει κωμωδίες σε περιοδεία. Το έργο επιλέχθηκε γιατί είναι γλυκό, έχει αυτό το ενδιαφέρον που σου είπα για τον έρωτα στην τρίτη ηλικία, το δικαίωμα στον έρωτα στην τρίτη ηλικία μέσα από ένα χιουμοριστικό τρόπο. Δηλαδή, προσπαθούμε πάντα να μην κάνουμε απλώς ένα έργο που να είναι τίποτε, κενό. Θέλουμε να έχει και κάτι τοις. Κάτι ρε παιδί μου, όχι απαραίτητα ηθικό δίδαγμα, δεν το βλέπω έτσι, ότι έχει κάτι να σου πει, να σου κλείσει και λίγο το μάτι, να περάσεις και ωραία. Αυτό το έργο έχει τούτη την συνταγή. Έτσι επιλέχθηκε. Εγώ το σκηνοθετώ για αυτό τον λόγο.
Σκηνοθετείς και παίζεις ταυτόχρονα;
Είναι η πρώτη φορά, είμαι σε πανικό, δεν θα το ξανακάνω ποτέ στη ζωή μου.-Ποτέ μην λες ποτέ- αλλά είναι παν δύσκολο. Ο ρόλος που κάνω είναι πολύ μικρός αλλά πάλι το ότι εκείνη τη στιγμή την οποία παίζω, είμαι πάνω στην σκηνή, και δεν με βλέπει ουδείς, όχι εμένα, το σύνολο μπορεί να με διαλύσει. Ήταν πολύ δύσκολο, ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Δεν θέλω να το ξανά κάνω, δεν λέω δεν θα.. γιατί η ζωή ,μας έχει διδάξει διάφορα, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν το συνιστώ.
Ποια γκαντεμιά δέρνει τον πρωταγωνιστή και δεν στεριώνει σε σχέση;
Είναι αυτό που σου είπα πριν, ο υιός του. Στην αρχή ο υιός του, μετά τα πράγματα γιατί θεωρεί, ρε παιδί μου, όπου να γυρίσω να κοιτάξω είναι καππαρωμένος ο κόσμος. Δηλαδή, η τάδε βρήκε τον τάδε. Η άλλη ήρθε ο άντρας της από τον πόλεμο πριν πόσα χρόνια, εξαφανισμένος , ήταν έτοιμοι να τον δηλώσουν νεκρό και τελικά εμφανίστηκε και αυτός. Οπότε δεν στεριώνει. Προσπαθεί να ξανά φτιάξει τη ζωή του αλλά δεν τα καταφέρνει. Και υπάρχει πάντα αυτό που σου λέω, ο λόγος που έκανα αυτό το έργο, ότι ένας άνθρωπος που είναι στα 65 του μας πει θέλω να ξανά φτιάξω τη ζωή μου, γιατί είναι χήρος, γιατί είναι χωρισμένος, γιατί είναι μόνος του, γιατί ερωτεύτηκε τώρα, για χίλιους δύο λόγους, παρεξηγείται. Δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει ο έρωτας , τον βλέπουμε κάπως. Και αυτός σε τέτοια ηλικία, τι θέλει; Με το ένα πόδι στον τάφο. Γιατί με ένα πόδι στο τάφο; Εννοώ γιατί ξοφλάμε ένα άνθρωπο στα 65;
Ήταν όμως τελικά η ηλικία το πρόβλημα του Αντώνη να βρει σύντροφο;
Ήταν οι περιστάσεις αλλά κυρίως στο ότι το πώς τον βλέπαν οι άλλοι, εννοώ σε κάποιες περιπτώσεις φαίνεται ότι πάνε να τον εκμεταλλευτούν αλλά μετά εμφανίζεται ο υιός που σου λέω, είναι εξίσου πλούσιος και πιο νέος, οπότε γιατί να πάρω τον γέρο αφού είναι εξίσου πλούσιος και να μην πάρω τον νέο που είναι και αυτός πλούσιος; Γιατί μιλάμε για κωμωδία, έτσι; Οπόταν, αλλιώς θα μιλούσαμε για δράμα,θα ήταν drama η κατάσταση. Οπότε ναι κάποιες φορές είναι θέμα συγκυρίας και κάποιες φορές είναι θέμα τύχης. Είναι όλα μαζί δεν είναι ένα. Άρα δεν στεριώνει με κανένα τρόπο, έτσι ή αλλιώς. Είτε γιατί τον βλέπουν γέρο είτε γιατί ασπούμε εμφανίζεται ο άλλος που τον είχαν για πεθαμένο από το πουθενά, αυτό είναι τυχαίο γεγονός, συμβαίνουν τούτα τα πράγματα.
Η Μαρίνα πόσο αγαπά τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο;
Λοιπόν, θα σου πω το κλασικό ότι και εγώ μεγάλωσα τις Κυριακές όπου έβαζαν τις ταινίες, δεν είχαμε πολλές επιλογές όταν ήμουν εγώ παιδί. Γεννήθηκα το 1982 οπότε καταλαβαίνεις, είμαι παιδί του ‘80, των 90s. Δεν ήταν τόσα τα reference. Ασπούμε ριάλτι δεν είχαμε. Βλέπαμε ταινίες. Βλέπαμε εκείνες τις “κλασικά” λεγόταν, το Σπάρτακους, την Κυριακή το μεσημέρι και βλέπαμε και πολλή Βουγιουκλάκη, πολλή Σταυρίδη, Παπαγιανόπουλο, Λογοθετίδη, Ηλιόπουλο. Είχε κάθε Κυριακή, οπότε ναι, δηλαδή ό,τι ταινία να μου πεις ξέρω την, την έχω δει γιατί τις έδειχνε η τηλεόραση. Μετά έβλεπα τις πιο cult από επιλογή. Και τώρα όταν θέλω να δω μια έτσι παλαιά ελληνική ταινία ρε παιδί μου, θα καθίσω να δω το “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο”, θα καθίσω να δω τον “Μπακαλόγατο” ασπούμε για να γελάσω ή μια του Βέγγου. Μεγαλώσαμε με αυτά, δεν είχαμε πολλές επιλογές. Ή το ΡΙΚ2 μετά έβαζε το “Love Boat”, την “Μπονάτζα” και “Το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αυτά ήταν. Πρόσφατα είδα “το μικρό σπίτι στο λιβάδι” και ενθουσιάστηκα. Οι ελληνικές ταινίες έχουν αυτή την γλυκάδα, είναι πιο γλυκές. Το χιούμορ δεν είναι τόσο aggressive.
Με ρωτησαν μια φορά, όταν κάναμε τους Γαμπρούς της Ευτυχίας, που δεν σκηνοθετούσα αλλά έπαιζα, ότι δεν είναι ξεπερασμένο να κανιβαλίζεις ένα άνθρωπο για την εμφάνιση του;, έτσι ήταν τότε έπαιζε η Βασιλειάδου τον ρόλο. Αλλά αυτό που πρέπει να δούμε είναι το πίσω, ότι τελικά σ’ αυτή την ταινία βρίσκει κάποιο. Και εμείς σου λέω ανοίξαμε ένα παράθυρο κάποια στιγμή και βάλαμε κάτι ως δικό μας κομμάτι που λέμε για το δικαίωμα στον έρωτα, στην τρίτη ηλικία, που δεν υπήρχε. Δηλαδή, ένα έργο μπορείς να φέρεις και κάτι δικό σου μέσα για να το επικοινωνήσεις σήμερα , όχι για να το δικαιολογήσεις αλλά για να το κάνεις πιο γοητευτικό. Να είναι ακόμα πιο γλυκό, να έχει κάτι να σου πει.
Είναι ο ελληνικός κινηματογράφος διαχρονικός;
Θεωρώ ότι είναι, εξαρτάται πώς θα ανεβεί. Πώς θα δεις ασπούμε τα δίκαια του πρωταγωνιστή. Γιατί υπήρχαν πρωταγωνιστές στον παλιό κινηματογράφο, δεν ήταν όλα ισάξια. Ασπούμε θυμάμαι μια ατάκα του Χατζηχρίστου “Μα θα ‘ρθει Αρβααμάκης και ο Ισαάκης δεν θα φτάσουν οι κεφτέδες” επειδή θα έχει παραπολύ κόσμο καλεσμένο και δεν θα του φτάσει το φαγητό που έχει. Ή ο Βέγγος που προσπαθούσε να βρει την μια δουλειά μετά την άλλη. Θα λέγαμε σήμερα πόσο βασανίζετε τους ηθοποιούς που περνούν μέσα από γυαλιά, πάνω σε τείχους… Ο Βέγγος ήθελε να τα κάνει, έτσι έβγαζε το ψωμί του.
Σήμερα θα λέγαμε πως αυτό είναι βίαιο για τον ηθοποιό για κάποιο που το βλέπει. Μπορεί, ναι, να είναι βίαιο αλλά εξαρτάται πώς θα το φέρεις εσύ στη σκηνή. Ή “Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια” ασπούμε, το είχε σκηνοθετήσει ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος στον ΘΟΚ και εγώ ήμουν βοηθός σκηνοθέτη τότε. Πάλι ήταν ο έρωτας της κόρης του εργοστασιάρχη με τον εργάτη.. έβλεπες ένα love story. Γιατί ασπούμε τα έργα που ήταν πιο γλυκά να μην έχουν θέση στο θέατρο; Δεν χρειάζεται όλα τα έργα να έχουν ένα βαθύ προβληματισμό, ούτε να κρατούν τα λάβαρα της επαναστάσεως συνέχεια, είναι κουραστικό για τον θεατή να βλέπει μόνο τέτοια έργα. Αν έχει όμως την επιλογή να επιλέξει ένα έργο ψυχαγωγίας και ένα έργο επαναστατικό, ένα έργο που είναι αντιπολεμικό.. πρέπει να υπάρχει επιλογή. Αλλά και η κωμωδία είναι ένα είδος.
Πολλές φορές παρεξηγούμε, λέμε ότι η κωμωδία δεν είναι τέχνη, τι λένε; γιατί η κωμωδία δεν είναι τέχνη; Είναι τέχνη σπουδαία και πιο δύσκολη αν με ρωτάς. Διότι δεν είναι απαραίτητο ότι θα κάνεις το αστειάκι σου στην πρόβα και θα πας , και ο κόσμος θα είναι έτοιμος να γελάσει. Δεν είναι εγγυημένα αυτά τα πράγματα. Και ο κόσμος έχει ανάγκη να γελάσει, ειδικά το καλοκαίρι. Η Κύπρος είχε πάντα πολλά βαριά καλοκαίρια με διάφορα γεγονότα που συνέβησαν μέσα στα χρόνια και έχει πολλή ανάγκη το γέλιο ο κόσμος, πέρα του ότι είναι ζέστη και δεν αντέχει. Είναι ωραίες οι κωμωδίες το καλοκαίρι. Είναι ταμάμ.
Ένα έργο – γλυκιά ωδή στην ύστατη προσπάθεια για έρωτα… Πώς σχολιάζεις αυτή την φράση;
Είναι αυτό που σου είπα και προηγουμένως. Ότι ένας άνθρωπος μετά τα 60, ίσως δεν έχει πολλές ευκαιρίες να ερωτευτεί. Οπότε στην απόπειρα του να ξαναφτιάξει τη ζωή του, βρίσκει τούτα τα εμπόδια, προσπαθεί παρ’ ολ’ αυτά, διεκδικεί το κομμάτι που του αναλογεί στον έρωτα. Αυτή είναι η ύστατη προσπάθεια.
…για τη λαχτάρα να μη σε βρει το γήρας μονάχο! Έτσι νιώθει ο πρωταγωνιστής, εσύ φοβάσαι την μοναξιά Μαρίνα;
Ναι…
Ποιοι είναι οι συντελεστές της παράστασης;
Ο Αχιλλεάς Γραμματικόπουλος, παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. O Μιχάλης Μουστάκας, ο Χρήστος Γρηγοριάδης, ο Αντρέας Μακρής, ο Μιχάλης Χρίστου, η Μαρίλια Χαριδήμου, η Χριστίνα Κυριάκου, η Ελένη Αναστασίου και εγώ επί σκηνής, όπου υπογράφω και την σκηνοθεσία με μεγάλο ακροβατικό σάλτο. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του αγαπημένου μου Γιώργου Γιάννου, η κινησιολογία και οι χορογραφίες της Χλόης Μελίδου, οι φωτισμοί του Χρίστου Γωγάκη, η μουσική σύνθεση είναι του Γιώργου Αντρέου και η βοηθός σκηνοθέτη είναι η Θεοδώρα Βήχα.
Να σημειώσω ότι έχουν γραφτεί κάποιες μελωδίες και έχει γραφτεί όμως και ένα τραγούδι που ακούγεται στο φινάλε του έργου που είναι το δικαίωμα στον έρωτα και πόσο ωραίο είναι να κλείνεις την ζωή σου με ένα σύντροφο. Κανένας δεν αξίζει να είναι μόνος του. Οπόταν όσο χρονών και να είσαι να διεκδικείς.
Συνέντευξη στην Αλίκη Καρυδά
Photography by © Yvonne Zachariou
