«ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΖΕΝΗ»: ΑΣ ΜΙΛΗΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΑΣ!
Μιλά η αλήθεια 3 εκ των συντελεστών
σε μια συνέντευξη που ξεκαθαρίζει μια παράσταση
που δεν μπορεί να αφήσει την κοινωνία αδιάφορη.
Η Μαργαρίτα Αλεξανδράκη η οποία έγραψε το κείμενο,
ο Σπύρος Χαραλάμπου ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση
κι ο ηθοποιός Γιάννης Χαρμπάτσης
εξηγούν την Τζένη κοιτώντας το κοινό στα μάτια…
Μια τρανς γυναίκα και την σχέση της με τον ηλικιωμένο πατέρα της που πάσχει από Αλτσχάιμερ πραγματεύεται η παράσταση «Μια ζωή Τζένη». Δύο εξίσου σοβαρά θέματα συγκρούονται σε αυτό το θεατρικό έργο σε ένα κοινωνικό κάλεσμα να ξανακοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε μόνο αλήθειες;
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Η αλήθεια της Τζένης βγήκε στο φως κάνοντας την αλλαγή και τώρα παλεύει η αλήθεια της για την αποδοχή ή μάλλον για το χάδι αγάπης που ζητά μέσα από το βλέμμα του πατέρα της ο οποίος είναι ακόμη εγκλωβισμένος στις εγωιστικές επιθυμίες του ενώ ταυτόχρονα παλεύει μέσα από το Αλτσχάιμερ να βρει τη δική του αλήθεια.
Έχοντας ως σημείο αφετηρίας στο κείμενο της η Μαργαρίτα Αλεξανδράκη, το πολυβραβευμένο έργο του Εμμανουέλ Νταρλέ «Την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ» όπου η παρουσία της Μαρί-Πιερ στο σούπερμαρκετ της γειτονίας των παιδικών της χρόνων περιγράφεται ως ένα “τερατικό” αξιοθέατο για τους γύρω της, πιστεύετε πως τόσα χρόνια μετά, έτσι εξακολουθεί να αντιμετωπίζει η κοινωνία τα τρανς άτομα ή έχει σταματήσει να μας σοκάρει σε τόσο βαθμό το διαφορετικό;
ΓΙΑΝΝΗΣ: Σήμερα ευτυχώς έχουν αλλάξει πολλά δεδομένα και έχουν γίνει πολλά βήματα που ευνοούν τα τρανς άτομα. Αυτό είναι ορατό στην αντίληψη της νεότερης γενιάς. Ωστόσο ο πυρήνας της κοινωνίας και οι παλαιότερες γενιές κρατάνε ακόμα γερά τα παλαιότερα πιστεύω τους.
Πολλές φορές αποδεικνύεται ότι υπάρχουν αρκετοί ανάμεσα μας που θα ήθελαν να γνωρίσουν καλύτερα άτομα των οποίων η ζωή,οι πράξεις και συμπεριφορές είναι έξω απο τα συνηθισμένα αλλά επιλέγουμε την ασφάλεια του να κρυβόμαστε μέσα στον όχλο, συχνά υιοθετώντας, έστω και φαινομενικά, την αποστροφή αυτών των ατόμων. Μήπως τελικά είμαστε ακόμη δειλοί για να εξέλθουμε του συνόλου και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να υποστηρίξει ανοιχτά το δικαίωμα που έχουν όλοι στο να ζούν και να αγαπούν ελεύθερα;
ΣΠΥΡΟΣ: Πιστεύω ότι δεν είναι φόβος αλλά έχει να κάνει με την ατομική παιδεία μας.
Αυτό που για κάποιους είναι “βολικό’’ να θυμούνται επιλεκτικά , έρχεται σε αντίθεση με την τραγικότητα της απώλειας της μνήμης, τα κενά της, τις αναλαμπές της, εξαιτίας του Αλτσχάιμερ , που το καθιστά σχεδόν αδύνατο να θυμηθείς ακόμη και τι είναι αυτό που σε πόνεσε για να προσπαθήσεις να το ξορκίσεις ;
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Παρόλο που λόγω της κατάστασής του έχει κενά μνήμης απηλλαγμένος από τα στενά όρια του νου εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματα του αποκαλύπτοντας μας την εσωτερική του θέληση για επαφή με το παιδί του.
Είναι εκ των προτέρων συγκινητική η παράσταση επειδή ο Κώστας Αρζόγλου, πέρα από την πορεία του ως ηθοποιός , είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει καλά από προσωπικές μάχες με θέματα υγείας . Η παρουσιά του και μόνο στην σκηνή είναι σπουδαίο γεγονός. Πώς ηταν για σας να τον σκηνοθετείτε;
ΣΠΥΡΟΣ: Καταρχήν είναι τιμή που ο κ.Αρζόγλου αποδέχτηκε την πρότασή μου να ενσαρκώσει τον πατέρα της Τζένης παρόλα τα προβλήματα υγείας που έχει περάσει στο παρελθόν τον διέπει ο απόλυτος επαγγελματισμός και η υποκριτική του δεινότητα με βοήθησε σε μεγάλο βαθμό στη πραγμάτωση του οράματός μου για αυτήν τη παράσταση. Ανακάλυψα επίσης ότι ταυτόχρονα με τις πρόβες μας σκηνοθετεί μια παράσταση για το Κολλέγιο Αθηνών και πρωταγωνιστεί σε μια τρίτη. Έχοντας τον κ.Αρζόγλου πάνω στην σκηνή, μόνο και μόνο με την παρουσία του και την τόσων χρονών εμπειρία του , προσωπικά μου δημιουργούσε ασφάλεια και μου έδινε ακόμα περισσότερο χώρο για να εμπνευστώ.
Δύσκολο το έργο σου Γιάννη Χαρμπάτση καθώς θα πρέπει να καταδυθείς όχι απλώς στον γυναικείο ψυχισμό αλλά στην ψυχή ενός ανθρώπου που ως άνδρας απέρριψε ο ίδιος τον εαυτό του και ως γυναίκα, εκεί δηλαδή, που νιώθει πραγματικά καλά, απορρίπτεται από όλους του υπόλοιπους.
ΓΙΑΝΝΗΣ: Στο δικό μου μυαλό η Τζένη δεν απορρίπτει την αντρική της υπόσταση αλλά αποδέχεται την γυναικεία της υπόσταση. Από εκεί και πέρα όντως καλείται να πάρει την αποδοχή των άλλων ωστόσο ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα να μπω στα παπούτσια της.
Συχνά σκέφτομαι το εξής: “ Πώς το μωρό που κράτησες στα χέρια σου, που τάϊσες, που νανούρισες και που μεγαλώνοντας δεν έγινε όλα αυτά που εσύ φαντάστηκες, το απέρριψες, το άφησες έξω από το σπίτι και τη ζωή σου και αλοίμονο έπαψες να το αγαπάς;” Μπορεί η συγχώρεση να είναι η τελευταία σανίδα σωτηρίας;
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Αν συνηδητοποιήσεις ότι η αγάπη δεν χωρά όλα αυτά που εσύ φαντάζεσαι για τον άλλον (όχι μόνο για το παιδί σου) η συγχωρέση είναι αυτή που σου ανοίγει το δρόμο για μια ειλικρινή σχέση.
Κάθε θεατρικό έργο φέρνει μαζί του τα διάφορα μηνύματα που θέλει να περάσει στο κοινό του. Το συγκεκριμένο έργο φαίνεται να έχει μια αποστολή. Να προβληματίσει τόσο έντονα που να αλλάξει όντως τον συχνά απόλυτο και ισοπεδωτικό τρόπο που σκεφτόμαστε για συγκεκριμένα άτομα και καταστάσεις.
ΓΙΑΝΝΗΣ: Όπως λέει και η Τζένη ο καθένας μας είναι διαφορετικός σαν τα ομώνυμα κλάσματα έχουν διαφορετικό αριθμητή αλλά ίδιο παρονομαστή την αγάπη.
Περισσότερες Πληροφορίες:
Θεατρική ομάδα : BREATH OF ART
Κείμενο: Μαργαρίτα Αλεξανδράκη
Ερμηνεία: Κώστας Αρζόγλου, Γιάννης Χαρμπάτσης
Σύνθεση Μουσικής – Στίχοι: Γιώργος Χριστοδουλίδης
Πιάνο : Φαίη Ψυχοπαιδοπούλου
Βιολί : Στέφανος Φίλος
Φωνή : Χριστίνα Αργύρη
Κίνηση : Φένια Αποστόλου
Σχεδιασμός φωτισμού / Ήχος: Ευριπίδης Δίκαιος
Σκηνικό / Εικαστική παρέμβαση: Γιάννης Σακέλλης
Σκηνοθεσία: Σπύρος Χαραλάμπου
Παραστάσεις:
2 & 3 Δεκεμβρίου 2022, Πάφος (Αττικόν Θέατρο)
5 & 6 Δεκεμβρίου 2022, Λεμεσός (Θέατρο Ριάλτο)στο πλαίσιο του FlashArt@Rialto
9 & 10 Δεκεμβρίου 2022, Λευκωσία (Σατιρικό Θέατρο)
Υπόθεση:
Η Τζένη, μια τράνς γυναίκα, επισκέπτεται μια φορά την εβδομάδα, τον ηλικιωμένο πατέρα της, μετά τον θάνατο της μητέρας της. Τον βοηθάει με τις δουλειές του σπιτιού καθώς και για τα ψώνια που χρειάζεται για την υπόλοιπη εβδομάδα. Μέσα από την εβδομαδιαία τους ρουτίνα ξεδιπλώνεται η μεταξύ τους σχέση σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Η ανάγκη τους για αποδοχή, για αγάπη, οι ανασφάλειές τους, οι φόβοι τους ζωντανεύουν μέσα από το μυαλό της ηρωίδας.
