Το νέο του καλλιτεχνικό «παιδι» ερχεται να παρουσιασει στη Κύπρο ο Φοίβος Δεληβοριάς, έπειτα απο τη συναρπαστική παρουσίαση του «ΑΝΙΜΕ» , της τελευταίας σειράς τραγουδιών του, σε μία σειρά απόλυτα επιτυχημένων, sold out παραστάσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Ο αγαπημένος ερμηνευτής και οι συνεργάτες του μεταφέρουν τη νέα τους παράσταση σε επιλεγμένους χώρους στην Ελλάδα και την Κύπρο. Κυριακή, 7 Μαΐου ο Φοίβος Δεληβοριάς θα εμφανιστεί στο θέατρο Ριάλτο! Ο ίδιος μίλησε στο Limassol Today για το μουσικο ταξίδι του ως σήμερα, την πανδημια και πώς αυτή επεδρασε στον ίδιο, αλλά και τη σχέση του με το νησί μας…
Με «Τα νούμερα» που σημείωσαν πολύ μεγάλη επιτυχία, στο ΑΝΙΜΕ. Τι μεσολάβησε αυτό το διάστημα; Και τι είναι αυτή η παράσταση;
Tο ΑΝΙΜΕ, αλλά και τα «Νούμερα» είναι παιδιά της πανδημίας. Μέσα σ’αυτή την τρομακτική σιωπή, κάτω απ’το πέλμα μιας υποκριτικής και ανεπαρκούς διαχείρισης και με την αίσθηση της ελευθερίας να λιγοστεύει χρόνο με το χρόνο, είχα την ανάγκη να σκύψω στο δικό της παράπονο. Έτσι, το ΑΝΙΜΕ είναι ένας δίσκος-Polaroid μιας κοινωνίας, πιάνει με την άκρη του ματιού του αυτά που γίνονται πίσω απ’τις γρίλιες. Κατά συνθήκην ψεύδη, αληθινές αγάπες, αποτρόπαια εγκλήματα. Και τα «Νούμερα» είναι η ανάγκη για παρέα και τρέλα, η απόλυτη αίσθηση ότι αν δεν ξαναβρούμε την κοινωνικότητα και το κέφι μας θα νικηθούμε από τους αριθμούς. Είναι μια διονυσιακή ψυχαναλυτική συνεδρία, που πιστεύει ακράδαντα πως η Τέχνη -ακόμα και η πιο ελαφριά- θα νικήσει τα σκοτεινά φαινόμενα. Ε, η παράσταση στο ΡΙΑΛΤΟ φέρει τον αέρα και των δύο-συν μιαν απίστευτη μπάντα που οργιάζει.
Που βρίσκεται σήμερα καλλιτεχνικά ο Φοίβος Δεληβοριάς;
Προετοιμάζω με τους συνεργάτες μου τη δεύτερη σεζόν από τα «Νούμερα», γράφω τη μουσική για την παράσταση «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Δημήτρη Τάρλοου, πάνω στο υπέροχο έργο του Λόρκα και στη μαγεμένη μετάφραση του Γκάτσου. Και σημειώνω νέα τραγούδια όπου σταθώ κι όπου κοιτάξω.
Με το πέρας των χρόνων, είναι πιο… εύκολο για εσάς να δημιουργήσετε ένα νέο τραγούδι;
Τα τραγούδια των δίσκων μου έχουν πάντα δυσκολία-και μάλιστα υπαρξιακή. Γι’αυτό αργούν. Τα τραγούδια για το θέατρο ή για τις μουσικές παραστάσεις, ναι. Γίνονται πιο εύκολα, γιατί γεννιούνται μέσα στη πνεύμα μιας ομάδας.
Η τεχνολογία έχει καταβάλει τον άνθρωπο… Η δική σας γενιά ήταν μια γενιά πιο ρομαντική, πιο αυθεντική αν θέλετε… Τα τραγούδια σας πως συμβαδίζουν με την νέα εποχή;
Νομίζω πως αυτό που κάνει πάντα τις παλιότερες γενιές να φαίνονται πιο αυθεντικές στους νεότερους είναι μόνο ο ελεύθερος χρόνος. Με κάθε επίθεση της τεχνολογίας παγιδευόμαστε ακόμη περισσότερο στον μηχανισμό, στην οθόνη και σε όλο και πιο εικονικά νομίσματα. Οι παλιοί δεν ήταν ποτέ πιο ρομαντικοί από τους νέους, ήταν απλώς λιγότερο πιασμένοι από τα δόκανα, είχαν λίγο μεγαλύτερα ποσοστά ελευθερίας. Γι’αυτό πρέπει να παλεύουμε συνεχώς. Τώρα με την τεχνητή νοημοσύνη να δείτε τι έχει να γίνει. Έρχεται νέα, μεγάλη αιχμαλωσία.
Αγαπάτε τις τέχνες… Καταπιάνεστε με διαφορετικά πράγματα… Αυτό πως προκύπτει;
Είναι η φυσική μου κατάσταση. Με το που ξυπνάω θέλω να φτιάξω κάτι. Ή να βυθιστώ μέσα σε ένα έργο άλλου. Από παιδί ήμουν έτσι-ασταμάτητα.
Η Κύπρος πάλι στο δρόμο σας… Τι σας φέρνει στην Λεμεσό;
Οι άνθρωποι, τα ποιήματα, το υπέροχο ΡΙΑΛΤΟ, κάποια φιλιά που θυμάμαι και κάποια ποτά που δεν ήπια ακόμα.
Τι εικόνες σας φέρνει στο μυαλό το νησί μας;
Μου αρέσει τρομερά το αρχαίο σκέλος της Λεμεσού, η παλιά πόλη της Λευκωσίας, τα ορεινά χωριά, η Κακοπετριά, η Πάφος, η Έγκωμη. Και κάποιοι άνθρωποι με ποιητική συνείδηση που γνώρισα μέσα στα χρόνια. Ο Αλκίνοος Ι., ο Σωφρόνης Σ., ο Γιώργος Χ., η Εύη Χ., η Κατερίνα Κ., ο Λευτέρης Μ. Μου υπεραρκούν για να θέλω να ξανάρχομαι εις το διηνεκές.
