Τι θα παρουσιάσεις αυτη τη φορά μέσα από το έργο σου ‘BODY OF MINE’;
“BODY OF MINE”. Πρόκειται για μία χοροθεατρική πρόταση, την οποία χαρακτηρίζουν έντονα εικαστικά στοιχεία και εναλλαγές ηλεκτρονικής μουσικής και εγχώρδων, με κεντρικό πυρήνα το ανθρώπινο σώμα, και κατ’ επέκταση τις βασικές του λειτουργίες, την ανατομία του, την ομορφιά, τη θνησιμότητα, την ύπαρξή του στο κοινωνικό πλαίσιο και ιδιαίτερα την διεκδίκηση της αυτονομίας του. Η αρχική σύλληψη ξεκίνησε το 2014, σαν μέρος της πτυχιακής μου κατά τις σπουδές μου στο Λονδίνο, όπου κι έγινε η ουσιαστική ομαδοποίηση και καταγραφή των θεματικών που με ενδιαφέρουν. Υπήρξε η αρχή μιας έρευνας και ενός εξελικτικού πειραματισμού προς τη δημιουργία ενός κινησιολογικού λεξιλογίου το οποίο σχετίζεται με το υποταγμένο, σχεδόν κενό αλλά παράλληλα ποιητικό σώμα.
Βάση για την έρευνα αυτή υπήρξαν συγγραφικά έργα των Franco “Bifo” Berardi, André Lepecki και Avery Gordon. Τότε προέκυψε και η προσωπική συνειδητοποίηση σχετικά με το εικαστικό κομμάτι, ότι είναι δηλαδή αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς μου καθώς μπήκα στον κόσμο του σύγχρονου χορού και της χορογραφίας μετά από ένα πτυχίο και επαγγελματική ενασχόληση στις εικαστικές τέχνες. Προτίμησα να υλοποιήσω το συγκεκριμένο έργο αφότου εξασφαλίσω ικανοποιητικούς οικονομικούς πόρους και αφού συναντήσω τους κατάλληλους συνεργάτες, αποφεύγοντας τον κίνδυνο οποιασδήποτε έκπτωσης στο αποτέλεσμα.
Στο ‘BODY OF MINE’ το οποίο φέρουν επί σκηνής τέσσερεις γυναίκες ερμηνεύτριες (Βασιλική Κυπράιου, Μάγδα Αργυρίδου, Βίκυ Κάλλα, Αλεξία Νικολάου) κυριαρχεί η ποιητική αργή κίνηση σε αντίθεση με γρήγορες, απότομες, αθλητικές αλλαγές, η αυξομείωση της έντασης με την οποία η βαρύτητα ελκύει τα σώματα, η ιδιαίτερη έμφαση στην κίνηση των χεριών και τις επιφάνειες του προσώπου και βέβαια ο ζωντανός λόγος. Είναι μια πρόσκληση σε ένα ταξίδι απουσίας, διαγραφής και απόσυρσης με ισχυρά ερωτηματικά και συνειδητοποιήσεις.
Παρόλο που μιλάμε για χορογραφική παράσταση, στο BODY OF MINE υπάρχουν θεατρικά στοιχεία; Mπορούν θεατρικά εργαλεία να υποβοηθήσουν με τα μηνύματα που επιθυμεί να επικοινωνήσει το χορογραφικό έργο όπως αντιστοιχά κάνει η κίνηση στο θέατρο;
Απόλυτα. Σαν δημιουργός αποφεύγω να βάζω όρια μεταξύ των δύο αυτών τεχνών γιατί ειλικρινά πιστεύω και στηρίζω πως δεν υπάρχουν. Θεωρώ πολύ σημαντικό ο/η ερμηνευτής/τρια που βρίσκεται επί σκηνής να γνωρίζει κάθε στιγμή τον λόγο που κινείται, πως υπάρχει μέσα στην κίνηση, ποια είναι η πρόθεση και ο στόχος, εάν το σώμα του/της αποτελεί αρχιτεκτονικό ή ρυθμικό εργαλείο ή εάν όντως υπάρχει στη σκηνή σαν άτομο, σαν ζωντανή ανθρώπινη ύπαρξη η οποία βλέπει, ακούει, σχετίζεται και αντιδράει. Επιλέγω να ενισχύω την κίνηση με πρόθεση και εκφραστικότητα, ή τουλάχιστον να το ξεκαθαρίζω στην ομάδα ερμηνευτών/τριών, ώστε κάθε στιγμή κίνησης να είναι όσο ποιο ζωντανή και αυθεντική γίνεται, δίχως ανασφάλεια και ερωτηματικά.
Με παρόμοιο τρόπο λειτουργώ και σαν επιμελητής κίνησης στο θέατρο όπου τις κατευθυντήριες γραμμές ορίζει το γραπτό έργο μέσω των σκηνοθετικών οδηγιών και του λόγου.
Τα καλλιτεχνικά ταξίδια στα οποία μας προσκαλείς κάθε φορά είναι ένα πάντρεμα διαφορετικών μέσων επικοινωνίας ώστε ο θεατής νιώθει παρακολουθεί μια εικαστική ζωντανή πράξη. Με άλλα λόγια δεν κάνεις χορό, κάνεις τέχνη! Εξήγησε μας λίγο πως θέλεις τα πράγματα να παρουσιάζονται οπτικά, μέσα από την δική σου καλλιτεχνική ματιά;
Πιστεύω πως οποιοδήποτε στοιχείο, έμψυχο ή άψυχο, βρίσκεται πάνω στη σκηνή, είναι εξίσου σημαντικό μέρος του αποτελέσματος. Δεν μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός. Όλα τα στοιχεία: σώματα, αντικείμενα, ήχος, φως, ύφασμα συνυπάρξουν και συνδυαστικά σχηματίζουν τη σύνθεση της πραγματικότητας την οποία διαπραγματεύεται ο δημιουργός στο εκάστοτε έργο. Δεν είναι ξεχωριστά πράγματα που τυχαία συναντώνται στη σκηνή λίγο πριν γίνει πρεμιέρα. Αυτό βέβαια προϋποθέτει την συνεύρεση υπεύθυνων και συνειδητοποιημένων συνεργατών σε ένα δημιουργικό διάλογο, στο οποίο οι προτάσεις όλων αποτελούν καταλύτη, όπως και η ταχύτητα υλοποίησης τους.
Επιλέγω έτσι την κατάργηση του θρόνου του σκηνοθέτη και την ακύρωση της ιεραρχίας. Με ένα τέτοιο σκεπτικό προσπαθώ να καθοδηγώ και τους/τις ερμηνευτές/τριες να αντιληφθούν τον εαυτό τους στη σκηνή. Τα σώματα τους συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται μέσα σε ένα σύνολο από στοιχεία, τη σημαντικότητα αυτών όμως καθορίζει και ξεκαθαρίζει σε συνεννόηση, απαντώντας οποιαδήποτε ερωτήματα τα οποία μπορεί να προκύπτουν, ο σκηνοθέτης.
Είτε σε αγαπούν και σε προτιμούν στο θέατρο είτε τους αγαπάς και τους προτιμάς εσύ, ένα είναι το σίγουρο ότι έχεις ήδη στο ενεργητικό σου πολλές θεατρικές παραστάσεις ως επιμελητής κίνησης και χορογράφος. Το επιστέγασμα της επιτυχίας θα έλεγε κανείς ότι ήταν το βραβείο ‘Δημιουργός της Χρονιάς 2018’. Ωστόσο είσαι από τους δημιουργούς των οποίων τα επόμενα έργα αποδεικνύουν ότι δεν εφησυχάζεσαι στις επιτυχίες των προηγούμενων και των τίτλων. Έτσι είναι.
Δεν έχω ποτέ ξεκινήσει κάποια δουλειά, είτε σαν συνεργάτης επιμελητής κίνησης – χορογράφος είτε σαν δημιουργός δικού μου έργου, με κίνητρα φιλοδοξίας. Πιστεύω μόνο στο αποτέλεσμα και επενδύω στο χειροκρότημα το οποίο προκύπτει από προσωπική συγκίνηση και εσωτερική μετακίνηση. Εάν έχει συμβεί αυτό τότε ο θεατής που πλήρωσε καλώς αποφάσισε να έρθει στην παράσταση και καλώς εμείς κάνουμε τη δουλειά που κάνουμε, άσχετα εάν γνωρίζει το όνομα μας ή όχι.
Σε μια εποχή όπου μαρτυρούμε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα να καταπτόνται πως μπορεί ο χορός, οι Τέχνες γενικότερα να αποτελέσουν φωνή επανάστασης για την ειρήνη, για το δίκαιο, για την αγάπη, την ελευθερία;
Αυτό ξεκινάει πρώτα από τον κάθε ένα από εμάς σε προσωπικό επίπεδο και σε καθημερινή βάση. Εάν κάνω έργα για την ανθρώπινη ισότητα και τραυματίζω τη ψυχή του μισού μου θιάσου κατα τη διαδικασία δημιουργίας τότε είμαστε πολύ μακριά. Απαντώντας για όσο αφορά τις τέχνες τότε πιστεύω πως αρχικά ο/η κάθε δημιουργός χρειάζεται να επιλέξει τις θεματικές οι οποίες διαπραγματεύονται αυτή την επανάσταση και στη συνέχεια να δημιουργήσει με αφοσίωση έργα ποιοτικά και προσβάσιμα.
Σε μια παλαιότερη σου συνέντευξη είπες κάτι πολύ σημαντικό για τον κάθε άνθρωπο που θέλει να προχωρήσει μπροστά με οτιδήποτε στη ζωή του: «Αποφάσισα να εξορύξω προσωπικές αναμνήσεις και διάφορα γεγονότα». Είναι αυτό που στην ψυχολογία ονομάζουν συναισθηματικές άγκυρες από τις οποίες πρέπει να αποκοπούμε για να μπορέσουμε όντως να δημιουργήσουμε το επόμενο καλύτερο πράγμα για μας;
Όχι απαραίτητα. Το γεγονός ότι επιλέγουμε σαν καλλιτέχνες να επαναφέρουμε επί σκηνής στιγμές και γεγονότα από το προσωπικό μας παρελθόν δεν μας εγγυάται και την εξιλέωση, την λύτρωση από αυτές, εάν είναι τραυματικές και επίπονες. Δεν σημαίνει ότι με αυτό τον τρόπο προχωράμε παρακάτω. Η δημιουργία της σόλο χορογραφικής δουλειάς ‘Excavated Anatomies’ στην οποία αναφέρομαι σε αυτή την παλαιότερη συνέντευξη προέκυψε από την ανάγκη μου να βρεθώ στη σκηνή απόλυτα μόνος, παρουσιάζοντας τον εαυτό μου όσο πιο ατόφιο μπορούσα, σε όλη του την αλήθεια. Δυνατός, ευάλωτος, τολμηρός, φοβισμένος, σεξουαλικός, τραυματισμένος αλλά αληθινός. Ο εαυτός μου.
Δεν έλυσα το παρελθόν μου με αυτό τον τρόπο και μάλλον ούτε κάποιου από τους θεατές, αλλά επέτρεψα στο σώμα μου να γίνει φορέας της δικής μου ιστορίας και πραγματικότητας δίχως να έχω να αποδείξω απολύτως τίποτα. Και αυτό δημιουργικά με οδήγησε στο επόμενο βήμα το οποίο είναι το έργο αυτό.
Τι προγραμματίζεις στη συνέχεια;
Μετά τις παραστάσεις του ΄BODY OF MINE’ σε Λευκωσία και Λεμεσό συμμετέχω ως ερμηνευτής στο party performance ‘NON_BINARY PROJECT [2] 01001100 01010000_’ της Άννη Χούρη, το οποίο θα παρουσιαστεί στο πλάισιο των καλλιτεχνικών φιλοξενειών 2022 του Κέντρου Παραστασικών Τεχνών Μίτος, με παραστάσεις στις 26 και 27 Νοεμβρίου στο Ξυδάδικο στη Λεμεσό. Ακολούθως θα είμαι σε επιμέλεια κίνησης και χορογραφία για το θεατρικό έργο ‘Girls Like That’ του Evan Placey με την ομάδα AnyHow και σκηνοθεσία Μαρίας Ιόλης Καρολίδου, του οποίου η πρεμιέρα υπολογίζεται στα μέσα Δεκεμβρίου.
