Σε πολλές ποδοσφαιρικές συζητήσεις και όταν η κουβέντα πέφτει για το ποιος είναι ο σπουδαιότερος λεγεωνάριος που πάτησε το πόδι στο νησί μας το όνομα του αγνοείται! Μάλλον το πιο πιθανό γιατί αγωνίστηκε σε μια μικρή ομάδα, με λίγους υποστηρικτές και όχι ένα μεγάλο και πολυδιαφημισμένο σύλλογο. Και το τονίζουμε το μεγαλύτερο όνομα, όχι ο ξένος ποδοσφαιριστής με την μεγαλύτερη διάρκεια και προσφορά!
Ε λοιπόν, το μεγαλύτερο όνομα που αγωνίστηκε ποτέ στην Κύπρο δεν είναι άλλο από του Όλεγκ Βολοντιμίροβιτς Μπλάχιν!
Ήταν η ποδοσφαιρική περίοδος 1989-90 και ο Άρης έφερνε στην Κύπρο τον σπουδαιο Ουκρανό λόγω γνωριμιών των παραγόντων του και του προέδρου του Δώρου Ιερόπουλου. Ο Ουκρανός επιθετικός είχε 22 συμμετοχές και πέτυχε 5 τέρματα με την «Ελαφρά Ταξιαρχία», στην οποία έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα και ακολούθησε μετά την προπονητική. Μπορεί να ήταν 37 χρόνων αλλά το ταλέντο δεν χάθηκε και σε κάποια παιχνίδια το έδειξε, κερδίζοντας το χειροκρότημα του κόσμου. Την περίοδο 1989-90 ο Άρης πήρε την τέταρτη θέση στην βαθμολογία, ένα βαθμό πίσω από τον τρίτο Πεζοπορικό!
Ο Μπλαχίν θεωρείται ο δεύτερος σημαντικότερος Σοβιετικός ποδοσφαιριστής μετά τον τερματοφύλακα Λέβ Γιασίν, και ο κορυφαίος Ουκρανός όλων των εποχών.
Γιος του Βλάντιμιρ Ιβάνοβιτς, αντιπροέδρου του περιφερειακού συμβουλίου του Κιέβου και της Καταρίνα Ανταμένκο, αναπληρώτριας Κοσμήτορα του Πανεπιστημίου του Κιέβου, δεν είχε απολύτως καμία ανάγκη να γίνει ποδοσφαιριστής. Δεν είχε ανάγκη το ποδόσφαιρο ούτε για βιοπορισμό ούτε για αναγνωρισιμότητα.
Άλλωστε η μητέρα του ως παλιά και επιτυχημένη αθλήτρια του πεντάθλου, τον κατηύθυνε πιο πολύ προς τον κλασσικό αθλητισμό, ως πάρεργο και αντικείμενο πιο «ευγενικής» αθλητικής παιδείας για το γιο της. Ο μικρός όμως ήταν καλός. Πολύ καλός. Κι όταν είσαι τόσο καλός και το σοβιετικό μοντέλο διακρίνει τα σπάνια προσόντα σου, είναι φύσει αδύνατον να αποφύγεις το πεπρωμένο σου.
Ήδη, από τα δέκα του χρόνια, εντάχθηκε στις φημισμένες ακαδημίες της Ντιναμό Κιέβου, συμμετέχοντας εν αγνοία του στο project των Σοβιετικών να επιβληθούν (και) στο ποδόσφαιρο, να δημιουργήσουν σχολή, να παράξουν πρωταθλητές. Εκεί από παιδί έμαθε πως κατακτάς το στόχο με πειθαρχία, μεθοδικότητα, προπόνηση, αυταπάρνηση, θυσίες. Με την ομάδα του Κιέβου υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το 1969 σε ηλικία 17 ετών.
Συνδύαζε ταχύτητα με απόλυτη ισορροπία και ως εκ τούτου με απανωτές ντρίπλες, ταχύτητα με εξαντλητικές προπονήσεις και πειθαρχία έφτασε στα 21 του χρόνια, να θεωρείται ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της χώρας.
Στην ομάδα της Ντιναμό παρέμεινε για 19 χρόνια αγωνιζόμενος ως αριστερός ακραίος επιθετικός έχοντας κατακτήσει αρκετούς τίτλους τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Από το 1972 έως το 1975 ήταν τέσσερις συνεχόμενες φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Κορυφαία αγωνιστική περίοδος αυτή του 1975 όπου η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, ενώ ο ίδιος τη Χρυσή Μπάλα. Στη διοργάνωση του ευρωπαϊκού Κυπέλλου η Ντιναμό απέκλεισε την Άιντραχτ Φρανκφούρτης, την Μπούρσασπορ και την Αϊντχόφεν, έφτασε στον τελικό με την Φερεντσβάρος, όπου τη νίκησε εύκολα.
Το 3–0 διαμορφώνει ο Μπλαχίν με ατομική προσπάθεια, όπου προσπερνά και τον τερματοφύλακα. Όμως τις καλύτερες εμφανίσεις του τις έκανε στο διπλό τελικό του Σούπερ Κυπέλλου Ευρώπης απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου. Περίπου 30.000 θεατές βρέθηκαν στις κερκίδες του γηπέδου στις 9 Σεπτεμβρίου 1975 σε ένα αμφίρροπο αγώνα στο Μόναχο. Ο Μπλαχίν στο 66ο λεπτό πήρε την μπάλα 20 μέτρα πίσω από τη σέντρα. Μετά από 14 δευτερόλεπτα, χωρίς η μπάλα να αλλάξει κάτοχο, το σκορ ήταν 1–0 για τους Σοβιετικούς. Ο 22χρονος επιθετικός είχε σημειώσει ένα από τα καλύτερα γκολ στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης, απέναντι στην καλύτερη ομάδα του κόσμου.
Στον επαναληπτικό της 6ης Οκτωβρίου πάνω από 600.000 φίλαθλοι έκαναν αίτηση για εισιτήριο και τελικά «μόλις» 105.000 από αυτούς κατόρθωσαν να βρεθούν στις εξέδρες του Ολυμπιακού Σταδίου του Κιέβου!
Δύο γκολ του Μπλαχίν ήταν αρκετά για το τελικό αποτέλεσμα. Το 1985–86 η Ντιναμό κατακτά το δεύτερο Ευρωπαϊκό τίτλο νικώντας στον τελικό την Ατλέτικο Μαδρίτης πάλι εύκολα με 3–0 με ένα γκολ του Μπλαχίν, ο οποίος ήταν και πρώτος σκόρερ διοργάνωσης με πέντε γκολ. Συνολικά, με την ομάδα του Κιέβου πραγματοποίησε 432 εμφανίσεις πρωταθλήματος και πέτυχε 211 γκολ (πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο πρωτάθλημα) και εξακολουθεί να κατέχει μέχρι σήμερα το ρεκόρ του πρώτου σκόρερ της Ντιναμό Κιέβου (266 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις σε 582 επίσημους αγώνες).
Στην καριέρα του στη Σοβιετική Ένωση σημείωσε 383 γκολ σε επίσημους αγώνες. Ακατάρριπτο ρεκόρ αποτελούν και οι πέντε τίτλοι πρώτου σκόρερ που κέρδισε στο πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ένωσης. Κέρδισε τον τίτλο του Σοβιετικού Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς τρεις φορές και του Ουκρανού Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς εννέα, επιδόσεις που συνιστούν ρεκόρ μέχρι σήμερα. Συμμετείχε σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, το 1982 και το 1986 σημειώνοντας από ένα γκολ στο καθένα. Η εθνική είχε ήδη σαν πυρήνα τους παίκτες της Ντιναμό που είχαν κυριαρχήσει στις εγχώριες διοργανώσεις. Στο τουρνουά του Μεξικού το 1986, ο Μπλαχίν θα ανοίξει το σκορ στο δύσκολο 2–0 των Σοβιετικών επί του Καναδά στον πρώτο γύρο και με βάση τα προηγούμενα αποτελέσματα προκρίνονται πρώτοι στον όμιλο. Παίζοντας γρήγορο ποδόσφαιρο, προοδευτικό για την εποχή οι Σοβιετικοί έγιναν ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης. Ο Μπλαχίν ήταν αρχηγός, ο συνδετικός κρίκος δύο διαφορετικών γενεών ποδοσφαιριστών που όμως στη συνέχεια αποκλείστηκε στην παράταση από το Βέλγιο.
Το 1988, έπειτα από μία σπουδαία καριέρα στο πρωτάθλημα της Σιοβιετικής Ένωσης, ο Μπλαχίν αποφάσισε να ταξιδέψει στην Αυστρία για λογαριασμό της Βόρβαρτς Στέιρ, στην οποία αγωνίστηκε για ένα χρόνο, όντας ένας από τους πρώτους ποδοσφαιριστές της Σοβιετικής Ένωσης που μεταγράφηκαν σε ομάδα εκτός χώρας.
Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στην ομάδα της Αυστρίας πέτυχε εννιά γκολ σε σύνολο 41 εμφανίσεων. Μετέπειτα κατηφόρισε προς Λεμεσό μεριά και όσοι είχαν την ευλογία να τον δουν να αγωνίζεται με την φανέλα του Άρη, ακόμη θυμούνται ότι και στα βαθιά ποδοσφαιρικά του γεράματα δίδασκε μπάλα!
Άγνωστες πτυχές την μυθικής καριέρας του…
- Η Ρεάλ Μαδρίτης τον είχε βάλει στο μάτι από το 1973, όταν αντιμετώπισε τη Ντιναμό Κιέβου (3-0) στα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Μια πρώτη κρούση είχε πέσει στο κενό. Δεν το έβαλε όμως κάτω και επανήλθε. Το καλοκαίρι του 1982 η εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ αγωνιζόταν στα τελικά του Μουντιάλ που διεξάγονταν στην Ισπανία. Οι εκπρόσωποι της Ρεάλ δεν έχασαν χρόνο και τον προσέγγισαν για δεύτερη φορά. «Ήταν έτοιμοι να πληρώσουν 4 εκατομμύρια δολάρια. Εκείνη την εποχή ήταν τρελά λεφτά!» αποκάλυψε ο Μπλαχίν σε μετέπειτα του συνέντευξη στο ρωσικο τύπο. Με την πρόταση ανά χείρας ο Μπλαχίν πήγε στον επικεφαλής του τμήματος ποδοσφαίρου της Επιτροπής Αθλητισμού της ΕΣΣΔ, Βιάτσεσλαβ Κολοσκόβ. Η απάντηση που πήρε: «Όλεγκ, ξέρεις ποια είναι η κατάσταση στη χώρα – δεν θα σε αφήσουν να βγεις». Υπήρχε τρόπος να πάει στη Ρεάλ, εάν το έσκαγε από την αποστολή της εθνικής ομάδας. «Αλλά ούτε που το σκέφτηκα. Σκέφτηκα τους γονείς μου. Μπορείτε να φανταστείτε αν είχα μείνει εκεί, τι θα τους είχε συμβεί; Θα τους εκτελούσαν», είπε ο 70χρονος σήμερα Μπλαχίν.
- Ο Μπλαχίν ήταν ένα σπάνιο φαινόμενο, ένας ποδοσφαιριστής που ήταν τόσο κοντά στο πρότυπο Κρόιφ, σε βαθμό να μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Άργησε να παίξει βασικός, διότι μπροστά του είχε το «τοτέμ» Βίταλι Χμελνίτσκι, έναν επιθετικό-θρύλο της Ντιναμό και της Σοβιετικής Ένωσης. Όταν όμως το 1972 πήρε τη φανέλα με το «11», δεν την ξαναέβγαλε ποτέ. Ο τυφώνας Μπλαχίν ξεκίνησε τη φρενήρη πορεία του ακριβώς τότε. Συστήθηκε στο ποδοσφαιρικό κοινό όντας στη βασική ενδεκάδα της πιο απαιτητικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης με 4 γκολ σε 4 παιχνίδια. Μετά το ντεμπούτο του -εξ αιτίας του τραυματισμού του Χμελνίτσκι– σε 27 παιχνίδια είχε 14 γκολ. Το ζήτημα όμως δεν ήταν αυτό, αλλά το ποδόσφαιρο του μέλλοντος που απέδιδε, η ταχύτητα, ο διασκελισμός, οι προσποιήσεις, η δύναμη.
- Όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα στις 30 Δεκεμβρίου 1975 για τη «Χρυσή Μπάλα», η διαφορά ήταν συγκλονιστική. Ο Μπλαχίν είχε συγκεντρώσει 122 πόντους, ενώ ο Μπεκενμπάουερ, αν και πρωταθλητής Ευρώπης με την Μπάγερν, είχε συγκεντρώσει μόλις 42 πόντους από 12 ψηφοφόρους. Παράλληλα, ο σπουδαίος Γιόχαν Κρόιφ ήρθε στην 3η θέση με 27 πόντους.
- Το 2000 η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) τον ψήφισε 22ο καλύτερο Ευρωπαίο ποδοσφαιριστή του 20ού αιώνα και 64ο παγκόσμια.
