Απ’ το 1991, όταν η Λετονία ανεξαρτητοποιήθηκε απ’ την ΕΣΣΔ, ως το 2004, ο τίτλος του πρωταθλητή κατέληξε στη Σκόντο Ρίγα! Παγκοσμίως, ουδείς άλλος σύλλογος έχει τόσους πολλούς συνεχόμενους τίτλους πρωταθλήματος!
Μόνο η νορβηγική Ρόζενμποργκ τόλμησε να κοντράρει τη Σκόντο. Εκείνη, όμως, σταμάτησε στα 13 συνεχόμενα πρωταθλήματα. Τραγική ειρωνεία; Και οι δύο ομάδες έχασαν τον τίτλο και την ευκαιρία να διευρύνουν το σερί τους το 2005!
Πώς τα κατάφερε όμως τόσο καλά η Σκόντο; Πώς χτίστηκε τούτο το μοναδικό στο είδος του ρεκόρ;
Το όνομα πίσω απ’ το μύθο είναι αυτό του Γκούντις Ίντρικσονς. Πρώην πράκτορας της KGB στα χρόνια της ΕΣΣΔ, έγινε διευθυντής του ομίλου εταιρειών Σκόντο. Ίδρυσε λοιπόν την ομάδα το 1991, της έδωσε το όνομα της εταιρείας, και τη χρηματοδοτούσε.
Υπό την εποπτεία του, η Σκόντο ανέπτυξε ένα θαυμαστό σύστημα υποδομών και σκάουτινγκ. Αυτή η επιμονή στο να γίνεται σωστά η δουλειά, απέφερε καρπούς. Μερικά απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα του λετονικού ποδοσφαίρου έπαιξαν στη Σκόντο τα χρόνια που ακολούθησαν την ίδρυσή της.
Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς. Ίγκορς Στέπανοφς (με θητεία στην Άρσεναλ), Μιχαήλ Ζεμλίνσκις (αμυντικός-σημαία της Σκόντο), Όλεγκς Μπλαγκοναντέζντινς (μέσος), Μάριανς Πάχαρς (φορ με εξαιρετική θητεία για πολλά χρόνια στην Πρέμιερ Λιγκ), Μάρις Βερπακόφσκις (νυν του… Εργοτέλη, ο καλύτερος φορ στην ιστορία της Λετονίας), Βιτάλις Αστάφιεφς (αμυντικός-κολόνα, παίζει ακόμα στη Σκόντο στα 39 του!), Γιούρις Λάιζανς (ο πνεύμονας στο κέντρο της εθνικής Λετονίας), κ.ά.
Ο κορμός της εθνικής Λετονίας που αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας σε τελική φάση Euro (το 2004) προερχόταν από τη Σκόντο. Και σ’ αυτόν ανήκαν οι παραπάνω παίκτες, μα και άλλοι (όπως π.χ. ο γκολκίπερ Κολίνκο).
Στα πορτογαλικά γήπεδα, με τους παραπάνω παίκτες βασικότατους, οι Λετονοί έχασαν δύσκολα 1-2 από τους Τσέχους, πήραν 0-0 από τη Γερμανία (!) και έχασαν μαχόμενοι 0-3 από την Ολλανδία…
Ο Γκούντις Ίντρικσονς έγινε και πρόεδρος της λετονικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, το 1998, ισχυροποιώντας τη θέση του και τη Σκόντο. Το χρήμα όμως δεν έρεε πια τόσο άφθονο. Ακόμα και μετά την πώληση του Μάριανς Πάχαρς στη Σαουθάμπτον το 1999, αλλά και άλλων άσσων της ομάδες σε ευρωπαϊκούς συλλόγους, το «ρευστό» εξέλιπε.
Η ομάδα συνέχισε για λίγο να κατακτά τους τίτλους χάρη στην αύρα των παικτών της και τη δυσκολία των άλλων ομάδων να πιστέψουν στο σπάσιμο του σερί της. Ώσπου ήλθε η «ασεβής» Μέταλουργκς Λιεπάγια, το 2005, και με προπονητή το Λιθουανό Μπενγιαμίνας Ζελκεβίτσιους έκανε το όνειρο των καταπιεσμένων λετονικών συλλόγων πραγματικότητα.
Από το 2004 και έπειτα, η Σκόντο δεν κέρδισε ποτέ ξανά το πρωτάθλημα, με τη Μέταλουργκς και τη Βέντσπιλς να εναλλάσσονται στην κατάκτησή του. Συνάμα, όμως, ποτέ δεν έπεσε και κάτω απ’ την τέταρτη θέση του πίνακα…
Μ’ αυτό τον τρόπο τερματίστηκε η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική δυναστεία όλων των εποχών.
