Σαββατόβραδο στη Ρώμη στις 29 Ιουνίου και μετά τον τελικό για το Ευρωμπάσκετ του 1991 ο φακός αποθανατίζει την πιο πάνω φωτογραφία. Πέρασε από τα κοινωνικά δίκτυα μέσα στα μάτια μου, την αποθήκευσα και πήρα πίσω το χρόνο και σε εκείνο το καλοκαίρι, που για τους λάτρεις της πορτοκαλής «θεάς» στιγμάτισε της αναμνήσεις τους.
Έντεκα-ακόμα Γιουγκοσλάβοι- μπασκετμπολίστες με τη χρώματα της μοναδικής πατρίδας που γνώρισαν πανηγυρίζουν για μια τελευταία αναμνηστική φωτογραφία!
Ένδεκα μιας και ο Γιούρι Ζντοβτς, βρισκόταν ήδη στη Λιουμπλιάνα υπακούοντας στις εντολές της προσωρινής κυβέρνησης της ανεξάρτητης Σλοβενίας. Τα πρόσωπα τους (όπως θυμάται ο γράφων) πριν τον αγώνα, πρόδιδαν την διάθεση τους, αφού μια ψυχρότητα και μια απογοήτευση ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Παρόλα αυτά, στο τέλος κέρδισαν και μάλιστα πανεύκολα τους οικοδεσπότες Ιταλούς με 88-73. Κανένας από τους έντεκα δεν είναι εκστασιασμένος, αφού γνωρίζουν ότι αυτή θα είναι και η τελευταία τους φωτογραφία ή καλύτερα η τελευταία τους στιγμή σε εθνικό επίπεδο.
Μια πατρίδα που βαθιά πληγωμένη και διχασμένη αργοπέθαινε αλλά πριν περάσει για πάντα στην λήθη φρόντισε να μας ανταμείψει με αυτά που είδαμε στο παρκέ.
Οι ιθύνοντες της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας έβλεπαν το συγκεκριμένο Ευρωμπασκετ ως πρόβα τζενεράλε για τους Ολυμπιακούς του 1992 όπου οι «Πλάβι» θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με τη Dream Team των ΗΠΑ. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ μιας και η κρίση στη Γιουγκοσλαβία οδήγησε στη διάλυσή της σε νέες δημοκρατίες.
Το κύκνειο άσμα αυτής της υπερομάδας γράφτηκε λοιπόν στο παρκέ του «Paleur» της Ρώμης.
Οι «Πλάβι» δεν μένουν πια εδώ αλλά τα κατορθώματα τους αντηχούν στην αιωνιότητα…
